COMUNICADO DA XOC PARA O 1 DE MAIO

   O 1º de maio foi historicamente un símbolo da loita do movemento obreiro por afirmar a dignidade da persoa no traballo. As reivindicacións do 1º de maio exponse en España, nun escenario con datos tan sanguentos como unha cifra que supera os 6 millóns de persoas desempregadas, e unha taxa de paro que entre os mozos sitúase en torno ao 55%. Máis de 1,8 millóns de fogares teñen a todos os seus membros en paro, a idade de xubilación prolongouse máis aló dos 65 anos, está a producirse unha media de 115 desafiuzamentos ao día, persoas xubiladas estafadas polas preferentes...

   Este 1º de maio está moi marcado pola última Reforma laboral aprobada en febreiro de 2012. A mercantilización do traballo e as políticas que veñen practicando, están a crebar o Estado de Benestar, devaluando o Sector Público e recortando en servizos e prestacións. Están a profundar a desigualdade estrutural que sofre o mundo obreiro e do traballo, continúan debilitando as relacións laborais sen garantir a seguridade dunha vida digna para as persoas, e están a aumentar a vulnerabilidade que sofren as mulleres e os homes do traballo, especialmente os seus sectores máis débiles.

   Estas duras realidades están a ocasionar terribles custos humanos: Miles de familias que viven con ansiedade e incerteza, afectadas as súas relacións por situacións de tensión, angustia, tensión, depresión. Unha mocidade que sente sen futuro, e que está a emigrar fose do país afectada polo desemprego de longa duración e pola incapacidade de lograr independencia económica debido á inestabilidade laboral e os baixos salarios. Familias ás que lles son arrebatadas as súas vivendas porque xa non poden pagar as hipotecas. Traballadores doutros lugares que deben volver aos seus países de orixe por falta de saídas laborais e perspectiva de futuro... Así o constatamos desde as situacións vitais de precariedade dos nosos militantes e as persoas coas que entramos en contacto a través do noso traballo e compromisos.

   Cada día é máis evidente que todo isto que nos está sucedendo é algo moito máis profundo que unha crise económica. É todo o armazón institucional o que perdeu toda credibilidade. Todo quedou como varrido por un tsunami de inmoralidade, por unha profunda quebra moral e ética, á que non se prestou moita atención ata que maioritariamente tocounos o peto, o que é significativo para avaliar o problema que temos.

   Enfrontámonos a unha crise de humanidade, que afecta á persoa e ás relacións sociais e institucionais, e que se materializa nas respostas mercantilistas e non humanas que estamos a dar aos grandes problemas que temos.

   A soa recuperación da economía non será suficiente para facer efectivo o dereito ao traballo; máis ben, o que se está producindo é unha recuperación económica contra o traballo, un empobrecimiento da sociedade, o desenvolvemento de procesos de baixo custo nas relacións de produción e consumo. O traballo como dereito, nos termos e formas en que o coñecemos, non volverá, aínda no caso de que se produza unha recuperación económica.

   Xa Xoán Paulo II advertíanos en "Laborem Exercens" da necesidade da defensa da dignidade do traballo e a súa centralidade. Hoxe esta mensaxe ten unha vixencia plena: "O traballo humano é unha clave, quizá a clave esencial, de toda a cuestión social". "Os pobres (...) aparecen en moitos casos como resultado da violación da dignidade do traballo humano: ben sexa porque se limitan as posibilidades do traballo ?é dicir pola praga do desemprego?, ben porque se despreza o traballo e os dereitos que flúen do mesmo».

   Construíuse a economía de costas ao traballo e ás necesidades das persoas. Cos actuais niveis de desemprego, as persoas vémonos presionadas a traballar baixo condicións precarias, inseguras e con salarios indecentes. E da precariedade á exclusión hai unha marxe moi pequena.

   Como movementos cristiáns no mundo obreiro e do traballo, consideramos que a pesar da situación caótica na que nos atopamos, tamén se desenvolve o Plan de Deus. O Reino de Deus xa está en nós e entre nós: temos que vivir o Reino. Ou devandito doutro xeito: para saír da crise en que nos atopamos, o camiño consiste en vivir como cidadáns do Reino de Deus.

   Isto leva establecer relacións de Comuñón guiadas pola vivencia do Mandamento Novo: un amor ao próximo que se fundamenta no Amor de Deus (podemos amar porque El amounos primeiro). Vivir a comuñón é a expresión do Reino de Deus nas nosas actividades cotiás: Empresas, familias, Bancos, políticos e políticas, sindicatos, iniciativas de todo tipo..., que busquen comuñón e que a constrúan.

   A comuñón esíxenos unha transformación radical dos nosos modos de sentir, pensar e actuar. Isto é o que necesitamos persoalmente, como movementos, na nosa Igrexa e na nosa sociedade.

   E para construír unha sociedade humana é ineludible loitar polo dereito ao traballo e un traballo decente, tal e como o definiu Benedito XVI en Caritas in veritate.

   A crise chámanos non a saír dela para volver ao que tiñamos, senón a construír un futuro novo, un mundo máis xusto  e fraterno, un mundo que nos permita vivir como cidadáns e cidadás do Reino de Deus.

ADAPTADO DE : www.joc.es

Eu, que son educadora, maior de 45 anos, parada e nai, teño a impresión de estar educando ós meus fillos para a emigración e con este panorama é difícil non sentirse en crise,... que sexa para mellorar.