Domingo 6 de Pascua

4.5.13

Domingo 6 de Pascua - ciclo C

6º DOMINGO DE PASCUA
CICLO C

Primeira Lectura Feit 15, 1-2. 22-29

LECTURA DO LIBRO DOS FEITOS DOS APÓSTOLOS

Decidimos, o Espírito Santo e mais nós, non vos impoñer máis cargas cás precisas

Naqueles días, algúns que baixaron desde Xudea ensinaban aos irmáns: "se non vos circuncidades conforme á tradición de Moisés, non vos podedes salvar".

Como se orixinou un desacordo e unha disputa non pequena de Paulo e Bernabé contra eles, acordaron que Paulo, Bernabé e algúns outros subisen a Xerusalén a tratar a cuestión cos apóstolos e os responsables.

Entón, os apóstolos e os responsables de acordo con toda a Igrexa, decidiron elixir algúns de entre eles e mandalos a Antioquía, xunto con Paulo e Bernabé; Xudas, chamado Barsabás, e Silas, homes que destacaban entre os irmáns. E por medio deles mandaron esta carta:

"Os irmáns apóstolos e responsables saúdan aos irmáns de orixe pagá, que están en Antioquía, Siria e Cilicia. Somos sabedores de que algúns, saídos de aquí e a quen non demos mandato ningún, andan por aí desacougándovos coas súas palabras; decidimos escoller uns delegados e mandárvolos, xunto cos nosos benqueridos Bernabé e Saulo, que teñen dedicado a súa vida á causa de noso Señor Xesús Cristo; mandámosvos, logo, a Xudas e Silas, que vos dirán de palabra as mesmas cousas.

Porque decidimos, o Espírito Santo e mais nós, non vos impoñer máis cargas cás precisas: absterse de carnes ofrecidas aos ídolos, do sangue, de animais afogados e da unión deshonesta; faredes ben en gardarvos destas cousas. Saúde".

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL Sal 66, 2-3. 5. 6 e 8

R/. (4): Lóente os pobos, oh Deus, lóente os pobos todos.

Ou: Aleluia.

Deus teña piedade de nós e nos bendiga,

faga brillar o seu rostro sobre nós.

Que se coñeza na terra o teu camiño,

en todas as nacións a túa salvación.

Alégrense e canten as nacións,

porque xulgar os pobos rectamente

e na terra gobernar as nacións.

Lóente os pobos, oh Deus,

lóente os pobos todos.

Que nos bendiga Deus e que o teman

os confíns todos do mundo.

Segunda Lectura Ap 21, 10-14. 22-23

LECTURA DO LIBRO DA APOCALIPSE

Mostroume a santa cidade que descendía do ceo

O anxo levoume en espírito á cima dun monte moi grande e alto e amosoume a cidade santa, Xerusalén, que baixaba do ceo de onda Deus; tiña a gloria do mesmo Deus. O seu resplandor imitaba o dunha pedra preciosa, unha pedra cristalina de xaspe.

Tiña unha muralla grande e alta con doce portas de entrada; e enriba das portas doce anxos; e escritos nelas os seus nomes, que son os das doce tribos de Israel: tres portas polo Nacente, tres portas polo Norte, tres portas polo Mediodía e tres portas polo Poñente. A muralla da cidade tiña doce alicerces e sobre os alicerces, doce nomes, que son os dos doce Apóstolos do Año.

Nela non vin santuario ningún, porque o seu santuario é o Señor Deus, que todo o sostén, e mais o Año. A cidade non precisa sol nin lúa que a ilumine, que a ilumina a gloria de Deus; e o Año é a súa lámpada.

Palabra do Señor R/. Grazas a Deus

ALELUIA Xn 14, 23

Se non se canta, pódese omitir.

Aleluia, aleluia.

Quen me ama, cumprirá a miña palabra, di o Señor;

e o meu Pai amarao e viremos a el.

Aleluia.

Evanxeo Xn 14, 23-29

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN

O Espírito Santo recordaravos todo canto vos dixen

Naquel tempo díxolles Xesús aos seus discípulos:

‑ Se alguén me ama, gardará a miña palabra, e meu Pai amarao, e viremos onda el, e faremos vida con el. O que non me ama, non garda as miñas palabras; e a palabra que escoitades de min, non é miña, é do Pai que me mandou.

Díxenvos estas cousas mentres estaba convosco; pero o Paráclito, o Espírito Santo que meu Pai mandará no meu nome, ese havos ensinar todo e traeravos á memoria canto eu vos dixen.

Déixovos a paz, douvos a miña paz: eu non vola dou como o mundo a dá.

Non vos angustiedes, nin teñades medo. Oístes que vos dixen "voume e logo volvo onda vós".

Se me amasedes, alegrariádesvos de que eu vaia onda o Pai, xa que o Pai é máis ca min.

Díxenvolo agora, antes de que suceda, para que, cando suceda, creades.

Palabra do Señor R/. Loámoste, Cristo

FRONTE Á RELIXIÓN DO MEDO, XESÚS OFRÉCENOS O AMOR DA RELIXIÓN

TOMADO DE: remoldapalbra.blogspot.com

PÓRTICO

Unha vez máis a Palabra de Deus quere chamar a nosa atención para que non caiamos na vivencia dunha relixión do medo e da imposición, senón que nos invita e urxe a camiñar e vivir nunha relixión de liberdade, de paz, de amor. O Señor ponnos deberes, e a nós corresponde traballar para facelos ben, o que supón estar en actitude activa, e sempre á espreita de canto impida que a confianza, o respecto, o diálogo sincero e sosegado vaia dando froito na nosa relación cos demais. Especialmente con aqueles que pensan distinto a nós e non comparten o noso xeito de ver e facer as cousas. Que aprendamos de Xesús, para facer da nosa vida, non unha renuncia ao que son conviccións profundas, senón a, sen renunciar ao que cremos, saber poñer á persoa por riba de normas e imposicións.

O PERDÓN

* Porque nos sobra medo, e nos falta confianza, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MISERICORDIA.

* Porque lle damos consellos aos demais, pero somos incapaces de aplicárnolos a nós, CRISTO, QUE NOS ABRAMOS Á MISERICORDIA.

* Porque a lei do funil, na que tantas veces camiñamos, afástanos da igualdade, o respecto e a solidariedade cara aos irmáns, SEÑOR, QUE NOS ABRAMOS Á MISERICORDIA.

REMUÍÑO

û O medo, unha vez máis, volve aparecer no texto da primeira lectura. Pouco aprenderan de Xesús! Non daban entendido que non era con ameazas, imposicións e exclusións como se tiña que desenvolver o seguimento ao que El os chamara. Por iso van a Xerusalén para dialogar –todos, non só un que mandase sobre os demais– sobre como tratar a aqueles primeiros cristiáns que non proviñan do xudaísmo. Cómo imporlle máis cargas cando para eles a mensaxe de Xesús era nova, creativa, liberadora? Pero nada hai que un bo diálogo, con razóns e argumentos non con imposicións, non poida solucionar. E así o fan aqueles primeiros seguidores.Non lles importa cambiar a súa opinión, están abertos a acoller outras visións, non se encirran en manter o sempre foi así, aquí non se cambia nada, ou isto é así porque o digo eu. Non, dialogan, escóitanse, chegan a acordos e toman decisións. Canto temos que aprender! Que importante é non esquecer a metodoloxía das primeiras comunidades! Radicais, si, pero nunca pechados a escoitarse. Como fixera Xesús. Verdade que tamén nós temos campo aberto para facer o mesmo? E non só no que se refire ao Papa, os bispos ou os curas, senón que non estaría mal que miraramos para cada un de nós, e nos decidiramos dunha vez por todas a abandonar actitudes prepotentes, sectarias ou clasistas, porque á fin e ao cabo moitas veces os segrares son os que máis impiden, protestan e atascan calquera cambio ou renovación que se queira levar a cabo na Igrexa. Tan apegados estamos aos costumes e tan despegados da mensaxe de Xesús? Repasemos na nosa casa, con calma e reflexión, o texto do libro dos Feitos dos Apóstolos que hoxe lemos como primeira lectura. Seguro que todos nos vemos reflectidos nel; e seguro, tamén, que desde el poderemos aprender, descubrir e aplicar á nosa vida a metodoloxía que eles utilizaron para tomar unha decisión que non excluía a ninguén e posibilitaba que se acollese a quen chegaba de novas á fe de Xesús. A fe non é unha carga, senón unha experiencia de amor, de encontro, de fraternidade, e como consecuencia, de sentido da vida. As cargas poñémolas nós, non veñen “de serie”, por que nos empeñamos, uns e outros, en non querer entendelo?

û Só desde a universalidade de quen non identifica a fe cristiá –a mensaxe de Xesús– cunha cultura determinada, cuns costumes ou cunhas prácticas, podemos entender a oración do Salmo 66 onde se nos invita a loar a Deus. Porque a fe é universal, porque non é patrimonio duns poucos, porque non está pechada nin ao diálogo nin ao entendemento con tódalas persoas, quere ser sempre unha invitación a compartir calquera proxecto que teña como centro á persoa, ao ser humano sempre querido e agarimado por Deus. Por iso tamén nós, coma o salmista, podemos dicir convencidos: “que te loen os pobos, que todos os pobos te loen”. Si, que te loen, tamén neste momento de dificultade e desespero, porque diante da adversidade vai xurdindo o mellor de cada unha das persoas, o tesouro que estaba agochado, e que mostra en forma de solidariedade, tempo compartido, axuda económica ou tempo entregado de balde ao servizo de quen o poida necesitar. E iso só pode ser un agasallo de Deus, a quen loamos convencidos, por ter posto en nós esa semente que vai dando froitos que poñen alivio, consolo, sorriso e esperanza nas vidas de tantas persoas necesitadas. A mágoa é que tivo que vir esta crise galopante, para que cada un de nós fose capaz de sacar o mellor que levaba dentro de si para poñelo ao servizo da fraternidade que en Deus compartimos.

û Para non decaer nesta tarefa, sentimos a presenza do Espírito. El será a forza, o compañeiro de camiño, o alento cando nos veñamos abaixo, a man amiga que tira de nós para que non afundamos. O Espírito Santo que Deus nos dá é quen nos fai caer na conta de que non é a violencia o camiño, senón que o camiño é a paz. Nela e desde ela vaise mostrando o verdadeiro amor, que non é paternalista, proteccionista ou acaparador, senón un amor en e na liberdade, que vai facendo que non nos sintamos solos. A paz que nos ofrece Xesús realízase desde o amor real, sinxelo e sincero, que vai posibilitando que nos encontremos cos irmáns que, camiñando coma nós, nos tenden a man para que a acollamos e non nos sintamos illados.

RENOVACIÓN DAS PROMESAS BAUTISMAIS

Renovamos agora as promesas que o día do noso bautismo fixeron por nós os nosos pais e padriños. Sentímonos comunidade viva que se reúne para escoitar a palabra, repartir o pan e renovar a súa esperanza. Por iso, pregúntovos:

· Credes no Deus da luz e da auga, que ilumina o noso camiño, limpa canto nos luxa e renova a nosa confianza nel; que é Pai que nos agarima co seu amor, e nos acompaña coa súa presenza? Si, creo.

· Credes en Xesucristo, o seu Fillo, que, enviado polo Pai, pasou polo mundo facendo o ben, compartindo tristezas e ledicias, que se erixiu na voz dos sen voz, no defensor dos pobres e excluídos, e que desde o amor nos deixou as benaventuranzas como camiño a percorrer por cantos nos chamamos seguidores seus? Si, creo.

· Credes no Espírito Santo, fonte de vida e presenza viva que vai actuando na nosa vida, fortalecendo as nosas comunidades e invitándonos a non deixarnos levar da desgana e do derrotismo? Si, creo.

· Credes na Igrexa, comunidade nacida en Pentecostes e que ao longo de dous mil anos, non sen dificultades, e caendo moitas veces na escuridade, ten desenvolvido no medio do mundo a misión recibida de Xesús, que a envía a anunciar a súa Boa Nova, sendo a súa man, o seu corazón e a súa voz? Si, creo.

· Credes na esperanza da resurrección, que compartimos e actualizamos en cada celebración, facendo presenza viva de Deus entre nós, o Deus que nos invita a ser construtores do Reino, no aquí e agora do noso tempo, e nos abre á plenitude do encontro con El e para sempre, onde compartiremos en totalidade a esperanza que nos leva a vencer a morte? Si, creo.

Pai, que esta fe que acabamos de proclamar e confesar sexa sempre para nós alento e esperanza no camiño da nosa vida. P.X.N.S. Amén.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Acompañamos a nosa oración comunitaria compartindo ilusións e esperanzas, e poñéndoas na man de Deus. Facémolo dicindo xuntos: