Ficha e Lectio - Corpus Christi
FICHA ADAPTADA DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO:
SANTÍSIMO CORPO E SANGUE DE CRISTO
(7 xuño 2015)
O
domingo pasado celebrabamos a festa da Santísima Trindade. E tomabamos
conciencia do seu significado como revelación de Deus a nós do que el mesmo é:
un Deus que, desde sempre, é un e trino, unido e diferente en si mesmo. Un só
Deus en tres persoas, sendo cada unha delas de natureza divina. Diciamos tamén
que ese Deus quere comunicarse a todos nós e facer de nós, en comuñón con El,
algo semellante ó que el mesmo é: unha soa e incomparábel familia. Unha familia,
na que esteamos todos unidos entre nós e con Deus polo amor, manténdonos porén
todos e cada un de nós autónomos e libres, é dicir, diferentes.
Ó
celebrarmos hoxe a festa do Corpo e do Sangue de Cristo, non podemos esquecer
este contexto xeral grandioso do que Deus é. Como sabemos, a meirande expresión
da relación de Deus con nós é o feito de que el se humanizou en Xesús, o seu
Fillo encarnado, que ten un corpo igual ó noso.
Pois
ben, con este Xesús visíbel, audíbel e tanxíbel estiveron en contacto directo
os seus apóstolos. Por iso son eles para nós as verdadeiras testemuñas de
Xesús. Mais os que viñemos ó mundo despois deles temos tamén a posibilidade de
relacionármonos dunha maneira especial con Xesús, e a través del e nel co Pai e
co Espírito Santo. Esta é a fonda mensaxe da festa de hoxe, a do Corpo e Sangue
de Cristo. Porque na nosa Eucaristía entramos en contacto especialísimo con
Deus. E isto ocorre de dúas maneiras fundamentais:
A
primeira é ó escoitarmos comunitariamente a palabra de Deus. Ben sabemos o ben
que nos fai a todos cando alguén nos dirixe a palabra. E tamén como nos doe
cando alguén coñecido pasa ó noso lado sen dicirnos ren. Medramos e
fortalecémonos internamente coa palabra e cos agarimos dos demais. Lembro que
unha vez aquí en Vigo camiñaban algo diante de min pola beirarrúa un matrimonio
que levaba consigo unha nena pequeniña. Pasaron ó lado dun mendigo que tiña
moita barba e que estaba sentado na beirarrúa, sen lle faceren moito caso, mais
a nena reviraba a cabeciña cara atrás, cara ó mendigo, e non paraba de saudalo
coa manciña e co seu sorriso. O mendigo reloucaba de alegría ó ver que ela o
ollaba e saudaba con agarimo.
Pois
ben, coa súa palabra amorosa, o Deus que tamén se fixo neno en Xesús para aprendernos
a como nos comportar, diríxenos a súa palabra de xeitos moi diversos. A través
da nosa propia conciencia, dos bos exemplos dos demais, mais tamén e de maneira
especial e directa a través da súa palabra que se nos fai presente nos evanxeos.
Neste senso, a palabra de Deus é para nós verdadeira comida. Porque nos dá
azos, porque nos ofrece un sentido para a vida, porque nos capacita así para
podermos vivir realmente.
A
segunda maneira de entrarmos en contacto con Deus é por medio da comuñón
eucarística, despois de escoitarmos pouco antes as lecturas da Sagrada
Escritura. Cando facemos iso, sabemos que non realizamos un rito baleiro. Pola
palabra de Deus, na que cremos, sabemos que na comuñón do “corpo de Cristo”
recibimos un forte impulso vital, dador de vida. Xesús definiuse a si mesmo
moitas veces como “Vida”: “En son o camiño, a verdade e A VIDA”. “Eu son o pan
VIVO”. “Se alguén come deste pan, VIVIRÁ
para sempre”. “O pan que eu darei é ... para a VIDA do mundo”. “Quen come a
miña carne e bebe o meu sangue, TEN VIDA ETERNA E EU RESUCITAREINO no
derradeiro día”. “Quen come este pan VIVIRÁ para sempre”.
Esta
festividade de hoxe ten que ser, pois, para nós unha nova ocasión de
agradecermos a Deus pola súa xenerosidade infinita, fornecedora de vida. Un
Deus que se deixa comer por nós para que así poidamos participar da súa forza e
da súa vida.
En
calquera caso, Deus quere que vivan todos, quere que participen da vida cantos
se senten ameazados por necesidades materiais ou espirituais. Por iso esta
festa eucarística ha ser sempre unha festa non só íntima ou devota, senón tamén
e sobre todo comunitaria e social. Para que así como Deus nos ofrece e nos dá a
súa vida a cada un de nós, así tamén deamos nós polo menos algo da nosa vida,
do que somos ou temos, ós demais. Con esa acción non perdemos nada, senón que
polo contrario gañamos e medramos moito na propia vida.
O
evanxeo da festividade de hoxe refire os acontecementos da derradeira Cea do
Señor, cando Xesús lles di ós Apóstolos: “Isto é o meu corpo”, “Isto é o meu sangue”.
Aquí tedes diante vosa tódolos
días en imaxes de pedra o fermoso conxunto escultórico da “derradeira Cea”. Hai
preto de corenta anos que se colocou aquí, no ano 1976, oito anos despois de ter
sido inaugurada a igrexa. Chamamos a esta igrexa a “igrexa dos Apóstolos” por
esta imaxe dos Apóstolos. Está ben, mais o escultor que realizou a obra, Xoán
Piñeiro, falaba sempre desta creación artística súa como “A Cea” ou “A
Derradeira Cea”. As imaxes esculpiunas el en pedra de granito que se trouxo dun
monte da Pedrosa (Mañufe): houbo que baixar as pedras de alí e levalas ó estudo
que tiña el en Goián. Despois trasladáronse ata aquí e colocáronse no paramento
de pedra deste presbiterio. Ó final a xente de entón quedou entusiasmada e
eufórica coa obra ben feita. Supoño que a vós tamén vos gusta. Hai entendidos que
pensan incluso que esta é a grande obra de Xoán Piñeiro.
E
como estamos no ano centenario do nacemento do Padre Seixas e el estaba aquí
cando se colocou esta imaxe de pedra, que a el lle gustaba moito polo seu
recendo a evanxeo, porque presentaba a Xesús como amigo e compañeiro de
pescadores e de pecadores, léovos o que un xornalista escribía hai xa algúns
anos sobre esta eucaristía de pedra, sobre Piñeiro e sobre o P. Seixas:
“Lembro,
coma se fose hoxe, cunha emoción que aínda é capaz de humedecer os ollos, unha
das homilías daquel entrañábel ser, o Pai Seixas, cando a obra de Piñeiro
acababa de ser colocada na igrexa [esta] e a defensa que fixo dela, porque ós
ollos dalgúns eclesiásticos e segrares xerara reparos [...] En pedras e en
madeiras ía deixando Piñeiro a pegada da súa capacidade creadora, e ó seu nome
de pía engadíronlle o alcume de ‘fai santos’. E apóstolos e santos fixo sobre a
pedra, tomando como modelos xentes das mariñeiras terras do Morrazo, algo que
confesou e escandalizou a máis dun, esquecéndose estes de que pescadores de
almas, para un Reino que non é deste mundo, quería que fosen os participantes
na Cea”.
A
festividade do “Corpo e do Sangue de Cristo” é, pois, a grande e viva lembranza
sobre ata onde pode chegar o amor de Deus na súa entrega agarimosa a todos nós co
fin de nos comunicar a súa vida.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS:
Dirixímoslle
a Deus Pai a nosa oración comunitaria, dicindo: ESCÓITANOS, PAI.
-
Pola Igrexa, para que reparta o pan e a palabra de Cristo, de xeito que chegue
a todos cantos teñen fame e sede de xustiza, de paz, de Deus.
TODOS: ESCÓITANOS,
PAI.
-
Polos máis pobres e excluídos para que atopen na sociedade e na Igrexa canles e
recursos para superaren a súa situación.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
-
Por todos nós, para que ó alimentarnos do corpo e de sangue de Cristo fagamos
eucarística a nosa vida no servizo ós demais.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
PEDÍMOSCHO, PAI NOSO, POLO TEU FILLO
XESÚS CRISTO NOSO SEÑOR. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario