Domingo de Ramos

28.3.15

Domingo de Ramos - ciclo B

DOMINGO DE RAMOS – CICLO B

TOMADO e ampliado DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

(Comézase fóra, a poder ser nun lugar un pouco afastado da Igrexa,

para poder camiñar procesionalmente unha vez bendicidos os ramos).

SAÚDO

Quen preside: O amor de Deus, sempre Pai e Amigo, que se ten manifestado en toda a súa plenitude en Xesucristo, de quen nos imos deixar acompañar ao longo desta Semana Santa, que queremos celebrar actualizando os momentos da súa vida que son para nós luz, esperanza e cimento da fe: a entrada en Xerusalén, o seu querer quedar con nós na Eucaristía, a súa entrega no contrasentido da cruz e a súa vida nova en resurrección ofrecida, sexa con todos vós.

POR QUE ESTAMOS AQUÍ?

Con este percorrido que agora iniciamos,os católicos proclamamos publicamente a nosa fe na vitoria de Cristo sobre o pecado e a morte.Aqueles que nos vexan pasar deben descubrir en nós a verdadeira expresión de que Deus é alegría na nosa vida. Como pobo de Deus camiñamos non cara á tristura do Venres Santo, senón cara ao gozo da pascua de resurrección e vida. Os ramos que levamos nas mans non son simples amuletos da boa sorte; son verdadeiros símbolos da nosa fe. Con eles mostramos que tamén nós queremos acoller a Xesús como facho que ilumine a nosa vida para, desde El, esforzarnos por ir sementando, alí onde esteamos, sementes que fagan posible a civilización do amor.

Poñámonos sen máis demora en camiño!.

AD LIBITUM Xn 12, 12-16

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO XOÁN

A xente que viñera á festa, oíndo que Xesús viña a Xerusalén, apañou ramas das palmeiras e saíulle ao encontro exclamando:

- ¡Hosanna!: ¡Bendito o que vén no nome do Señor,o Rei de Israel!.

Xesús atopou un burriño, e montou nel, conforme está escrito:

Non temas, filla de Sión, mira que vén o teu rei, montado nun burriño.

Ao comezo os seus discípulos non comprenderon estas cousas; pero cando Xesús foi glorificado, entón lembráronse de que estaban escritas del e que así llas fixeron.

L/ Palabra do Señor T/Loámoste, Cristo

BENDICIÓN DOS RAMOS

Señor, imos comezar este camiño que nos leva a gozar da vida coa bendición destes ramos e palmas que hoxe traemos cantos participamos desta celebración. Sabendo que Ti tamén queres acompañarnos nesta andaina, pedímosche que a túa bendición se faga presente entre nós, de xeito que poidamos ser testemuñas de unión e colaboración para facer desta comunidade berce de solidariedade, entendemento e diálogo. Bendí+ estes ramos e palmas, cos que mostramos que comezamos o camiño que nos leva a participar comunitariamente de Semana santa. P.X.N.S.

SEGUIREI OS TEUS PASOS

O sentido da procesión é acompañar a Xesús, pero non só neste momento. Tratase do desexo de estar presente nos seus momentos de dúbida, de angustia, de soidade, de abandono, mesmo daqueles que dicían ser dos seus, dos que compartiron con el a proposta do Reino de Deus.
Desde esa EXPERIENCIA de acompañar a Xesús, estaremos en disposición de estar CERCA dos que hoxe son descartados, afastados e ignorados de maneiras diversas. Camiñemos, pois, xunto a Xesús, para aprender Del e do seu estilo.

LECTURAS DO DÍA

PROCLAMACION DA PALABRA

(Pensando nos que deben acompañar e dinamizar varias celebracións, propoñemos a lectura máis breve da Paixón: Mc 15, 1-39)

PROCLAMACIÓN DA BOA NOVA DO NOSO SEÑOR XESUCRISTO SEGUNDO MARCOS

C.- Á mañanciña cedo, os sumos sacerdotes, os anciáns e mailos letrados ‑todo o Sanedrín‑, despois dunha reunión do Consello, amarraron a Xesús e fórono entregar a Pilato.

C.- Pilato preguntoulle:

S.- Es ti o rei dos xudeus?

C.- Respondeulle:

+. ‑Ti o dis.

C.- E os sumos sacerdotes acusábano de moitas cousas. Pero Pilato volveulle preguntar:

S.- Non respondes nada? Xa ves de cantas cousas te acusan.

C.- Pero Xesús non respondeu nada, deixando moi estrañado a Pilato.

Polas festas tiña o costume de soltar o preso que lle pedisen. Estaba daquela na cadea un tal Barrabás, xunto cos sediciosos que nunha revolta mataran a un home. Cando subiu o xentío, empezou a reclamar o indulto tradicional. Pilato respondeulles:

S.- Queredes que vos solte ao rei dos xudeus?

C.- Pois el ben sabía que os sumos sacerdotes llo entregaran por envexa. Pero eles encirraban á xente, para que lles liberase a Barrabás. Pilato respondeu:

S.- E que fago eu con ese ao que lle chamades rei dos xudeus?

C.- A xente volveu berrar:

S.- Crucifícao!

C.- Pilato replicou:

S.- Pero, que mal fixo?

C.- Mais eles berraban máis forte:

S.- Crucifícao!

C.- E Pilato, para compracer ao pobo, soltou a Barrabás; e a Xesús, despois de o mandar azoutar, entregouno para que o crucificasen.

Os soldados, levárono, para dentro do pazo do gobernador, é dicir, do Pretorio, e chamaron a toda a compañía. Vestírono de púrpura, e trenzaron unha coroa con espiños e encaixáronlla. Empezáronlle a facer saúdos:

S.- Saúde, rei dos xudeus!

C.-E cunha canivela dábanlle golpes na cabeza, cuspían nel e, axeonllándose, rendíanlle homenaxe. E despois de faceren riso del, quitáronlle a púrpura e puxéronlle a súa roupa. Despois levárono fóra, para o crucificaren.

Pasaba por alí Simón de Cirene, que volvía da leira ‑o pai de Alexandro e de Rufo‑ e obrigárono a cargar coa cruz. Levárono a un lugar chamado Gólgota, ou sexa, lugar da Caveira. Alí dábanlle viño con mirra pero non o quixo. Crucificárono e repartiron a roupa, botando sortes para saber o que lle tocaba a cada un.

Era a media mañá cando o crucificaron. Un letreiro anunciaba a causa da súa condena: "O rei dos xudeus". Con el crucificaron tamén a dous bandidos, un á dereita e outro á esquerda.

Os que pasaban por alí, burlábanse del, abaneando as cabezas, e dicindo:

S.- Vaites, vaites, o que destrúe o Templo e o reconstrúe en tres días! Anda, baixa agora da cruz, e sálvate!

C.- Do mesmo xeito, os sumos sacerdotes, burlándose entre eles cos letrados, dicían:

S.- Salvou a outros, pero non se pode salvar a si mesmo! O Mesías, o rei de Israel! Que baixe da cruz agora, para que vexamos e creamos!

C.- Tamén os que estaban crucificados con el o aldraxaban.

Chegado o mediodía, a escuridade cubriu toda a terra, ata as dúas e pico da tarde. E nesa hora, Xesús berrou moi forte:

+.- Eloí, Eloí, lamá sabactaní

C.- Que quere dicir:

+ .- “Meu Deus, meu Deus, por que me abandonaches?”

C.- Oíndo aquilo, algúns dos presentes comentaban:

S.- Oístes? Está chamando por Elías.

C.- E un deles, botando a correr, empapou unha esponxa en vinagre, espetouna nunha canivela, e deulle de beber, dicindo:

S.- Deixade, a ver, logo, se vén Elías baixalo.

C.- Pero Xesús, dando un berro moi alto, expirou.

O veo do Templo rachou en dous de arriba abaixo. O centurión, que estaba diante, oíndo o berro que deu ao morrer, dixo:

S.- Verdadeiramente este home era Fillo de Deus.

PALABRA DO SEÑOR R/. Loámoste, Cristo

FAGAMOS PALABRA VIVA

- Inda que a celebración de hoxe é longa, non debemos deixar a ocasión para tentar entendela, e deste xeito gozar de canto estamos a celebrar. Comezabamos fóra, cousa que é excepcional na estrutura das celebracións da Eucaristía. E faciámolo así para marcar ben o sentido do que estes días imos celebrar os que nos chamamos seguidores de Xesús (para nós non son as festas de primavera, senón as celebracións centrais da fe que compartimos e celebramos ao longo de todo o ano): o camiño que vai da acollida á Pascua, pasando pola Cea do amor e o servizo, e a Cruz do sufrimento e o fracaso. E que mellor que expresalo cunha procesión que mostre que nos poñemos en camiño!. Ramos e palmas son sinais de que estamos dispostos a acoller e facer desta acollida sinal do que quere ser a nosa vida cotiá.

- Un segundo aspecto a ter en conta hoxe é a proclamación da Paixón. Unha vez máis este relato achéganos á persoa de Xesús en toda a súa humanidade. Encarnouse para ser un de nós, dos nosos! A súa non foi unha simulación nin unha recreación a modo humano, senón a que asumiu a nosa condición humana, “pasando por un de tantos”. Un de tantos homes e mulleres que teñen sufrido –sofren tamén hoxe– incomprensión, inxustizas, desenganos, abuso, engano... canto hoxe temos escoitado nesta lectura é un situarnos cara a cara con todas as persoas que no noso mundo, aparentemente tan avanzado e tecnolóxico, vense reducidas a cousas, números ou obxectos cos que se xoga segundo os intereses de quen corresponda, facéndolles perder todo o sentido de dignidade e humanidade que Deus puxo en nós.

- E a terceira idea que quizais nos poida axudar a entender mellor o sentido desta Semana que hoxe comezamos, á que chamamos Santa, é que toda a celebración está formulada para ser vivida, celebrada e realizado de xeito comunitario. Non vén cadaquén ao seu, vimos xuntos para celebrar xuntos. Porque a fe é un agasallo que Deus nos ten concedido para celebralo cos demais. Por iso é pulo, esforzo e comuñón. Que desde ela saibamos vivir estes días como experiencia do misterio da vida que todos estamos chamados a protexer.

POÑAMOS NA SÚA MAN A VIDA

Sabendo que a nosa celebración é encontro de amizade e agradecemento, presentamos ao Señor as nosas inquedanzas, uníndonos ás de todas as persoas que, coma nós, teñen no mundo o seu recuncho no que atoparse con quen nos trae a boa nova do amor, e digamos: