8 de marzo - Día da Muller, tamén na Igrexa

   Xa hai un tempo xa que me ofreceron pertencer a este grupo de mulleres, e non puiden dar o paso, pero vistas as últimas implicacións personais na diocese e actitudes que non se manifestan pero que se notan, penso que é un movemento a ter en conta e francamente necesario na Igrexa. É momento xa de escoitar ás mulleres e de limpar xestos, sen complexos e con espírito de humildade. As mulleres non necesitamos que nos salven -xa sabedes que non somos princesas-, as voces de Xesús e Paulo resoan no corazón, (Lc 8,1 : Xesús púxose a percorrer vilas e aldeas, predicando e anunciando a Boa Nova do Reino de Deus. Ían con el os Doce e mais algunhas mulleres /  Gál 3, 28E todo iso de xudeus e gregos; de escravos e libres, de homes e mulleres, todo iso acabou, pois sodes coma un só en Cristo Xesús.), só que nos recoñezan como iguais, tamén na Igrexa.

   Subscribo os sentimentos e a dor das mulleres da Igrexa recollido no documento, é hora de dar pasos... Tócavos a vós, os homes, ler con ollos de evanxeo na alma das vosas compañeiras de andaina: a vosa nai, a vosa muller, a vosa irmá, a vosa compañeira na catequese... hai moita dor e frustración nelas, escoitádeas.

NÓS, as MULLERES NA IGREXA 

 Asociación Mulleres Cristiás Galegas-Exeria

Nós, as mulleres na igrexa… Somos mulleres de gran fe, 

sentímonos moi queridas por Deus 
e sentímonos pertencer de pleno dereito á Igrexa.

INDIVIDUALMENTE

   As mulleres na Igrexa somos valiosas, vimos traballando nas parroquias e nos diversos ámbitos da Igrexa empregando a nosa enerxía, o noso tempo e moito amor, con grande implicación ao longo de moitos anos da nosa vida.

   Dende hai décadas, as mulleres vimos desenvolvendo actividades, traballos e funcións numerosas dentro da Igrexa: animadoras de grupos de catequese e confirmación, profesoras de relixión, encargadas da limpeza e do coidado dos templos; participamos en movementos, estudamos teoloxía, promovemos grupos de oración, exercemos cargos directivos en colexios, coordinamos catecumenados de xente adulta, traballamos en formación, colaboramos en asociacións eclesiais, animamos a liturxia dos domingos, etc.

Na actualidade, observamos que se están a vivir diferentes situacións enmarcadas nunha busca plural:

a. Unhas sentímonos acollidas e aceptadas nos espazos eclesiais nos que participamos.

b. Outras, malia notarmos a involución eclesial, seguimos participando nas nosas parroquias, grupos e movementos, ben por inercia, ben por fidelidade.

c. Unhas decidimos non ter implicación parroquial. Decidimos non ir a misa. Decidimos non desempeñar ningún papel dentro desta estrutura eclesial. A nosa pertenza á Igrexa é nula na práctica e non sentimos necesidade de “estar aí”. Experimentámonos na fronteira.

d. Outras vivimos crises vitais e nelas descubrímonos na nosa dimensión de muller, ampliando a propia conciencia feminista e entendendo a vida e a fe con novos criterios, desligándonos dos ámbitos eclesiais por saúde e buscando outros espazos onde non sentírmonos anuladas.

e. Algunhas de nós vivimos o noso compromiso promovendo e participando en espazos eclesiais de base existentes en Galicia (Escola de Espiritualidade, clases de Teoloxía, Irimia, Encrucillada, Movemento Rural, grupo de Acompañamento Espiritual, Romaxe de Crentes Galegas/os, misas e actividades de certas parroquias e outros grupos, etc.), que nos permiten seguir vinculadas desde a nosa fe.

f. Outras optamos por crear colectivos de mulleres e participar neles. Desde aí, recreamos novos camiños circulares e igualitarios. Tanto en Galicia como a nivel do Estado español, as mulleres estamos a autoorganizarnos na Igrexa.

g. Unhas sentimos cansazo e dor acumulada. Sentímonos defraudadas tras moitos anos adicados ao traballo dentro da Igrexa. Desde a fe persoal cuestionamos e vivímonos en conflito constante, fartas de tanta dobre moral. Éntrannos enfado e carraxe, doídas coa “montaxe eclesial” que sentimos lonxe do camiño de Xesús. A nosa relación coa Igrexa tórnase de amor/odio, e na medida en que nos empoderamos sabemos que “eles” sós non representan a Deus na Terra.

h. Outras sentímonos desorientadas: o que viviamos antes xa non nos vale e aínda non temos outras referencias claras.

i. A maioría seguimos a vivir desde unha dimensión espiritual que nos resulta vital e que xorde desde o fondo do noso ser de mulleres.

COMO COLECTIVO

a. Somos maioría numérica dentro da Igrexa e somos conscientes de que, durante séculos, estivemos a sostela. Notamos que deixamos moitas das nosas enerxías na Igrexa e descubrimos que se dá, en cambio, unha total falta de recoñecemento cara nós.

b. Os mecanismos de relación aprendidos son xerárquicos (de “arriba a abaixo”). Para os estamentos xerárquicos (curas, bispos), as mulleres somos un colectivo ao que dirixir. O noso papel aprendido socialmente é aceptar e traballar, coidar e servir, e iso levámolo aos ámbitos eclesiais, reforzado por unha espiritualidade patriarcal sacralizada.

c. Constatamos que a Igrexa nos invisibiliza coma mulleres e coma colectivo de mulleres. Reforza que existamos en silencio e caladas, sen reaccionar ante esta situación. As mulleres provimos dunha formación social e eclesial onde a norma é “estar caladiña e portarse ben”. A nosa configuración de xénero obstaculiza saír dese patrón de conduta e lévanos a claudicar e contemporizar en moitas ocasións.

d.  Non podemos deixar de ser consideradas menores de idade, non podemos expresarnos como adultas, non podemos mostrar a nosa madurez nin manifestar pensamento propio. Non temos voz nin autoridade. Non temos ningún poder nin peso nas decisións.

e. Sentimos un desexo fondo de ser fieis á Igrexa e iso impídenos tomar distancia, porque semella que facer ruptura coa xerarquía é facer ruptura coa Igrexa.

f. Tendemos a situármonos nos espazos eclesiais a título persoal, repregándonos na nosa vida individual; un patrón de opresión que nos dificulta ter clara a nosa identidade como mulleres e significarnos como colectivo.

g. Na Igrexa xerarquía, a estrutura e o funcionamento son patriarcais. Os espazos eclesiais están liderados exclusivamente por homes, a autoridade é masculina e as decisións, nese contexto, adquiren lexitimidade sagrada desde un Deus masculino.

h. Nos espazos eclesiais de base existentes en Galicia, onde hai equipos de homes e de mulleres -incluso con maioría de mulleres-, son os compañeiros homes quen maiormente detentan imaxe pública e recoñecemento, mentres moitas mulleres realizamos traballos, gastamos enerxías e tempo e quedamos en segundo plano. Neses equipos e grupos mixtos tenden a reproducirse as situacións de dominio da sociedade.

i. As mulleres tendemos a priorizar e traballar en proxectos “para todos” (que tenden a ser masculinos e en perspectiva masculina) e, en cambio, non priorizarnos os nosos proxectos e os nosos intereses de xénero.

l. As mulleres estamos espertando á conciencia de sermos mulleres. Estamos empezando a exercer visiblemente a nosa capacidade de autoorganización desde esa nova conciencia feminista. Isto sérvenos de alimento persoal e fai agromar iniciativas con bondade intelixente. Situámonos nas marxes, noutros tipos de espazos, denunciando. Estamos desaprendendo a sumisión e os modos de relación patriarcal.

m. Estamos aprendendo a tomar a palabra, a empoderarnos, a crear pensamento teolóxico propio, a exercer liderados horizontais e a recoñecer os liderados das outras. Estamos practicando a solidariedade de xénero, reforzándonos e apoiándonos mutuamente; estamos practicando o autorizarnos, que é recoñecérmonos mutuamente autoridade. E esa práctica vai á vida, ao traballo, á familia, á parroquia, á parella, á comunidade, á política, á vecindade… cun efecto multiplicador.

n. Co feminismo espertamos á conciencia de sermos mulleres e coa nosa espiritualidade facemos achegas ao mundo do feminismo.

ñ. As mulleres, individual e colectivamente, abrimos para a sociedade e para a Igrexa un camiño de ir espertando a unha nova conciencia.

   Nós, mulleres da asociación MULLERES CRISTIÁS GALEGAS- exeria, individualmente e como colectivo organizado, queremos tomar o noso espazo e exercer liderado para os cambios. Queremos dicir a nosa palabra pública, queremos relacionarnos desde a horizontalidade e construír estruturas de Igrexa desde a igualdade e o respecto ás diferenzas.

Daquela:

a. Apostamos por unha Igrexa democrática e plural, onde as mulleres teñamos liberdade para ser; unha Igrexa que poña en práctica os dereitos sociais e sexa respectuosa coa achega de mulleres e homes; unha Igrexa de base, de fronteira, tecendo redes en horizontal e nas marxes; unha Igrexa alternativa cun liderado distinto.

b. Apostamos por unha Igrexa que volva ás súas orixes, ao espírito de Cristo e á súa mensaxe sempre anovadora, liberadora e humanizadora. Os cambios na Igrexa están a ser lentos, mesmo involutivos nos últimos tempos. Sabémonos nas marxes e non queremos soster esas estruturas involutivas.

c. Apostamos por unha Igrexa de mulleres e homes sen medo do propio corpo e, en concreto, sen medo ao corpo das mulleres, demonizado ao longo dos séculos pola moral eclesial.

d. Apostamos por unha Igrexa festiva, de celebración e gusto pola vida, que recupere o sentido e a dimensión de pracer.

e. Apostamos por unha Igrexa que rompa co modelo patriarcal: co Deus masculino e alonxado e coas estruturas de dominación masculinas; unha Igrexa que recupere o feminino de Deus, capaz de celebralo tamén como Deusa.