Domingo 1 de Coresma - ciclo B

1º DOMINGO DE CORESMA  -  CICLO B

Primeira Lectura      Xen 9, 8-15

LECTURA DO LIBRO DA XÉNESE

Alianza de Deus con Noé liberado das augas do diluvio 

            Deus díxolle aínda a Noé e mais a seus fillos:

            ‑ "Vou establecer a  miña alianza convosco e cos vosos descendentes, con todos os animais que están convosco, os paxaros, os gandos e as feras todas do monte, cantos saíron da arca e agora viven na terra.

            Fago convosco esta alianza: Endexamais será outra vez destruída vida ningunha polas augas do diluvio; non haberá outro diluvio que estrague a terra".

            E Deus engadiu:

            ‑ "Este será o sinal da alianza que eu fago convosco e con todos os seres vivos que vos fan compaña, para todos os tempos: Poño o meu arco nas nubes, sinal da miña alianza coa terra. Cando amoree nubes sobre a terra e apareza o arco nelas, lembrarei a miña alianza convosco e con todos os seres vivos, e non haberá máis augas de diluvio que destrúan a vida.

 Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL           Sal 24, 4bc-5ab. 6-7bc. 8-9

R/. (cf. 10): Os camiños do Señor son todos misericordia e lealdade,

                        para os que gardan a súa alianza.

Amósame, Señor, os teus camiños,

ensíname os teus sendeiros,

diríxeme na túa verdade, apréndeme,

que ti es o meu Deus salvador.

Lémbrate, Señor, da túa compaixón e da túa misericordia,

pois existen desde sempre.

Acórdate de min segundo a túa misericordia,

pola túa bondade, Señor.

O Señor é bo e recto:

por iso lles ensina o camiño aos pecadores;

El dirixe na xustiza os humildes,

e amósalles o seu camiño aos pobres.

Segunda Lectura     1 Pe 3, 18-22

LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PEDRO

Agora salvouvos o bautismo

            Benqueridos irmáns:

            Cristo morreu unha vez polos vosos pecados,

o xusto polos pecadores, para vos achegar a Deus;

sufriu a morte na carne, pero recibiu vida no espírito.

            Foi daquela cando lles foi proclamar a salvación

mesmo aos espíritos encadeados, que foran rebeldes,

cando, nos tempos de Noé,

Deus, cheo de paciencia,

estábaos agardando, mentres se construía a arca;

dentro dela, uns poucos,

en total oito persoas,

salváronse pola auga;

esta auga simbolizaba o bautismo que vos salva a vós,

non por ser unha limpeza do corpo lixoso,

senón por ser o compromiso con Deus dunha conciencia honrada,

pola mediación de Xesús Cristo resucitado,

que subiu ao ceo e está á dereita de Deus,

despois que se lle someteron os anxos, os poderes e as forzas.

 Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO    Mt 4, 4b

O home non vive só de pan,

senón de toda palabra que procede da boca de Deus.

Evanxeo      Mc 1, 12-15

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Era tentado por Satán e os anxos servíano

            Naquel tempo, o Espírito encamiñou a Xesús ao deserto. Alí permaneceu corenta días, alí o tentou Satán; vivía entre as feras, e servíano os anxos.

            Cando prenderon a Xoán, marchou Xesús a Galilea a anunciar a Boa Nova de Deus, dicindo:

            ‑ O tempo está cumprido, e chega o Reino de Deus; convertédevos, e crede na Boa Nova.

 Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

 Coma árbore que se vai cubrindo das follas con saiba rexeneradora, a cruz é espesura de conversión transformadora, e non camiño de frustración e fracaso.

TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

SINAL DE CORESMA

O sinal que escollemos para este tempo de Coresma é unha cruz. Para facela, reciclaremos as follas de carballo coa chama prendida que debuxamos para o tempo do Advento. Cada domingo iremos colocando unha parella de folliñas ata completar o debuxo da cruz. Queremos indicar que, coa forza do Espírito, seremos quen de facer o camiño coresmal, camiño de deserto e conversión, para chegar como persoas novas á Pascua.

ESCOITA ACTIVA

Hoxe, primeiro domingo de coresma, queremos vivir a experiencia de ilusión e cambio que nos vai deixar ás portas da pascua da vida e da esperanza que nos trae a resurrección de Xesús. Para chegar ata ela necesitamos poñernos en camiño e non recuar diante das dificultades e situacións complicadas que imos atopando. Ninguén nace aprendido, dicimos moitas veces; e é verdade, pero non é menos verdade que con dicilo non chega. Cómpre termos gañas e desexos de aprender para evitar quedar en seres estáticos, pasivos e tristes, vendo como as ocasións van pasando por diante dos nosos ollos. A coresma iranos chamando a non deixarnos adormecer pola tentación de deixar que outros fagan o que entre todos deberiamos facer. Estamos no mesmo barco, únenos o mesmo proxecto por ser felices, por superar atrancos, por non deixar que as dificultades nos arrastren. Que mellor, logo, que esta oportunidade que o calendario litúrxico pon diante de nós para dar un paso adiante e facer da coresma tempo de prepararnos a renovar actitudes e comportamentos que nos fan perder a frescura que nos ofrece o Evanxeo.

CORAZÓN MISERICORDIOSO

·         Porque somos invitados a vivir este tempo de coresma como tempo de revisión e cambio, SEÑOR, QUE VIVAMOS DESDE A MISERICORDIA.

·         Porque queres que a conversión non sexa unha palabra, senón disposición a deixar atrás egoísmo e teimosía, CRISTO, QUE VIVAMOS A MISERICORDIA.

·        Porque non cansas de invitarnos, unha e outra vez, a desandar o camiño que nos fai persoas tristes, acaparadoras e duras de corazón, SEÑOR, QUE VIVAMOS A MISERICORDIA.

PALABRA ENRAIZADA

*        Ter a oportunidade de dedicarnos un tempo para revisar as nosas actitudes e comportamentos, á vez que sentimos a forza e a axuda da comunidade para non sentírmonos solos neste camiño de ir deixando atrás o que sabemos que non só non fixemos ben, senón que ten ferido aos que tiñamos máis á nosa beira, é unha experiencia de graza e de verdadeira comuñón eclesial. Todos no mesmo barco e co rumbo en dirección ao bo porto que é a Pascua. Si, no mesmo barco, pero cada un nun compartimento distinto, porque non somos masa, senón persoas que, tendo un mesmo rumbo, imos concretando ese rumbo en opcións, vivencias, formas de actuar e decisións distintas. A grandeza da fe que compartimos non nos fai nen@s dirixidos a facer canto fan tod@s, senón persoas libres que acertan ou se equivocan ao tomar con responsabilidade o que queren ser ou facer. A fe, fronte ao que moitos pensan e din, non é ser grea que non sae do rumbo marcado, senón que é experiencia de pluralidade, diferenza e liberdade. Desde elas hoxe, o Señor, preséntase ofrecéndonos a salvación que somos chamad@s a acoller. Non sen pensar e ao chou, senón de maneira persoal, libre e responsable, sabendo que acollemos e por que acollemos. Deus non nos deixa solos, é verdade, pero somos nós os que temos que acoller o seu chamado. O acordo con Noé, non é un acordo sen esixencias, senón que pide unha decisión pola nosa parte na que mostremos que queremos, que estamos dispostos a deixarnos agarimar pola tenrura de quen fai de nós sempre dignidade e acollida.

*       Pero non han ser dignidade e acollida a calquera prezo, senón que a invitación lévanos a descubrilas a través da nosa maneira de facer as cousas, de tratar ás persoas, de non deixarnos levar polo engano, a mentira e a intolerancia. Deixar que Deus se faga presente na nosa vida supón que tamén nós estamos dispostos a facerlle un oco nela; a vivir sabendo que El está, a permitir que a luz do que son os seus guieiros vaia iluminando cada paso do noso camiño. E como ben di o salmo van avanzando desde a misericordia e mais a lealdade. Sabendo que non vivimos no mellor dos mundos, sendo conscientes de que coa ansia de poder, de dominar e machucar ao outro non imos polos seus camiños, senón que retrocedemos. Deixemos logo que a misericordia sexa non só unha palabra aprendida, e convertámola nun xeito de achegarnos aos demais, de curar corazóns feridos polo noso orgullo e as nosas palabras, para ser unha experiencia de encontro, alegría e de acollida de corazón de quen nos necesite. Se ás grandes palabras, e a misericordia si que o é, non lle poñemos imaxe, actitude e feitos, acaban baleirándose e sendo algo inútil. Non permitamos que nos pase con esta!.

*        Neste sentido os cristiáns temos un símbolo que expresa moi ben canto vimos dicindo no canto da coresma e da misericordia que Deus neste tempo volve a ofrecernos. Estamos a falar do bautismo. Contra o que ás veces pensamos, non é nin un rito nin un costume, senón a incorporación, froito da decisión libre e consciente, de querer ser do grupo dos seguidores de Xesús –no caso dos pequenos, son os pais e os padriños os que asumen esta decisión por eles, o que os obriga a pensar ben se queren ou non bautizar o nen@, xa que deben ser os primeiros mestres e exemplos da vida cristiá para aqueles que presentan á Igrexa para seren bautizad@s- e de estar dispostos a facer o camiño da vida desde as pegadas que El foi deixando e que recolleron no evanxeo os que o acompañaron. O bautismo, entón, é decisións libre, non comportamento cultural nin tradición. Os cristiáns non necesitamos ser moitos, o que necesitamos é ser boas persoas; facendo da bondade a resposta ao proxecto de salvación ao que nos chama Xesús. A coresma non é tampouco rito nin costume, senón un momento para que revisemos como estamos a responder a esta decisión de querer ser seguidores. O seguimento non se fai a distancia, senón coa vida de cada día, sabendo que o horizonte final non pode ser outro que a esperanza de resucitar con El, para estar na plenitude da súa compaña. Aquí está a salvación da que Pedro nos falaba ao dicir que o bautismo nos incorpora a este proceso que temos que ir desenvolvendo ata chegar onda El.

*        E como non sempre estamos nin dispostos nin preparados para facer este camiño, a coresma quere ser momento de conversión e experiencia de superación de frustracións e desilusións, para ir deixando que volvan xermolar as follas que traen a savia renovadora dunha vida que superou a dureza do inverno para deixarse acoller pola forza da primavera que sempre nos ofrece Xesús en forma de perdón, acollida e misericordia.

FRATERNIDADE ORANTE

Ao comezar a coresma, abrimos o noso corazón a Deus que nos invita a poñernos no camiño da conversión e dicimos:

QUE CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES

ð  Para que toda a Igrexa nos esforcemos en poñernos en camiño, e fagamos deste tempo de coresma un tempo de renovación interior, OREMOS.

QUE CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES

ð  Para que onde desenvolvemos o noso traballo e as nosas relacións de amizade e encontro cos demais, nos comprometamos a deixar atrás todo canto pon dor e tristura nas vidas e corazóns dos que están ao noso lado, OREMOS.

QUE CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES

ð  Para que este tempo de coresma sexa un verdadeiro tempo de transformación, cambio e renovación, no que saibamos pasar do egoísmo á solidariedade, da soberbia á misericordia e da autosuficiencia á necesidade de traballar xunt@s, OREMOS.

QUE CAMIÑEMOS XUNT@S PARA CAMBIAR AS NOSAS ACTITUDES

Señor, danos azos para que nos poñamos en camiño, e aproveitemos este tempo de coresma para facer del unha experiencia de superación de canto nos desacouga. P.X.N.S. Amén.

MIRADA ESPERANZADA

Tempo de renovación para a Igrexa, para as comunidades e para cada un dos fieis, a Coresma é sobre todo un “tempo favorábel de graza (cf. 2 Cor 6, 2). Deus nada nos pide, que antes non nolo teña dado: « Nós amamos, porque El nos amou primeiro» (1 Xo 4,19). El non nos olla con indiferenza; polo contrario, ten a peito a cada un de nós, coñécenos polo nome, coida de nós e vai á nosa procura. Cando o deixamos, interésase por cada un de nós; o seu amor impídelle quedar indiferente perante aquilo que nos acontece. Cousa diversa se pasa connosco!. Cando estamos ben e comodamente instalados, esquecémonos certamente dos outros (isto, Deus Pai nunca o fai!), non nos interesan os seus problemas, nin as tribulacións e inxustizas que sofren; e, así, o noso corazón cae na indiferenza: encontrándome relativamente ben e confortábel, esquézome dos que non están ben! Hoxe, esta actitude egoísta de indiferenza atinxiu unha dimensión mundial tal que podemos falar de dunha globalización da indiferenza. Trátase dun malestar que temos obriga, como cristiáns, de enfrontar.

Cando o pobo de Deus se converte ao seu amor, encontra resposta para as cuestións que a historia continuamente nos presenta. E un dos desafíos máis urxentes, sobre o cal me quero deter nesta Mensaxe, é o da globalización da indiferenza.

Dado que a indiferenza para co próximo e para con Deus é unha tentación real tamén para nós, cristiáns, temos necesidade de ouvir, en cada Coresma, o berro dos profetas que levantan a voz para nos espertar.

A Deus non lle é indiferente o mundo, ámao ata ao punto de entregar o seu Fillo pola salvación de toda persoa. Na encarnación, na vida terrea, na morte e resurrección do Fillo de Deus, ábrese definitivamente a porta entre Deus e o ser humano, entre o ceo e a terra. E a Igrexa é como a man que mantén aberta esta porta, por medio da proclamación da Palabra, da celebración dos Sacramentos, do testemuño da fe que se torna eficaz polo amor (cf. Gl 5, 6). O mundo, porén, tende a pecharse en si mesmo e a pechar a referida porta a través da cal Deus entra no mundo e o mundo Nel. Sendo así, a man, que é a Igrexa, non debe nunca sorprenderse, se se vira rexeitada, esmagada e ferida.

Por iso, o pobo de Deus ten necesidade de renovación, para non caer na indiferenza nin se pechar en si mesmo.

(Mensaxe do Papa Francisco para a Coresma de 2015. Fortalecede os vosos corazóns (St 5,8)

CANTO GOZOSO

ENTRADA: 

Eu sei de quen me fiei

LECTURAS: 

Como che cantarei?

OFERTORIO: 

Déixate querer

COMUÑÓN: 

Non vou so

POWERT POINTS

Coresma-2015-1B
Domingo 1 Coresma B-2015 Coresma 1B 2015-Bene Pagola