Teatro de Nadal 1
UNHA ESTRELA DE NADAL
PASTORIÑO: Irmáns, son Abel, o pastor que coida os rabaños nos
altos montes; quero preguntarvos se sabedes onde podo
atopar o Neno que vén de Deus.
SAN XOSÉ: Pastoriño Abel,
neste portal naceu.
PASTOR 1: Pero dinos,
que resplandor é ese que sae da túa caixa.
PASTORIÑO: É unha estrela do ceo.
PASTOR 1: Son vermes de
luz, señor carpinteiro.
PASTORIÑO: E unha estrela
do ceo que veu dende o mar.
PASTORES:
Mentireiro, mentireiro.
PASTORES: É certo! É unha
estrela!
PASTORIÑO: E para o Neno de Deus.
E a miña ofrenda.
¿Non vos gusta, señor?
SAN XOSÉ: Pastoriño Abel, o teu regalo é moi fermoso.
María, María, un pastoriño tróuxonos unha estrela que brilla coma un
luceiro.
MARÍA: De
verdade que é ben fermosa!
PASTORIÑO: Gardarédesme a
estrela, señor? Teño medo que o seu brillo esperte o Neno.
SAN XOSÉ: Con moito
gusto, Abel. Non
dicían as Escrituras, María, que no nacemento do Neno unha estrela do ceo baixaría para conducir
no seu camiño ata Belén os Reis de Oriente?
MARÍA: Iso creo
que dicían, Xosé.
SAN XOSÉ: Entón penso que
ese pastoriño deixou sen guía os grandes Reis de Oriente.
PASTOR
2: É un ladrón. Roubou a estrela dos Reis.
PASTOR
3 : Señor carpinteiro, hai que facer algo.
PASTOR
4: Si, porque a noite é moi escura.
PASTOR
5: E vai moito frío.
PASTOR
6: E hai xeada e xeo polos carreiros.
PASTOR
7: E pode vir a neve e pérdense.
PASTOR
8: E as mandas de lobos andan moi preto de aquí.
PASTOR
9: É un ladrón, é un ladrón.
MARÍA: Pero
Xosé, non comprendes que habendo tantas estrelas no ceo, se Deus quere, pode facer baixar á terra
non unha senón centos delas.
PASTOR
2: Que saia ese ladrón.
PASTOR
3: Vouno sacar eu.
PASTOR/SAN XOSÉ: E que nos diga onde a atopou.
PASTOR
4: Aquí está o ladrón.
PASTORES: Ladrón, ladrón, roubaches a estrela dos Reis.
MARÍA: Non. non.
Tratádeo con coidado. El non ten a culpa.
PASTOR 1: Pero, señora,
roubou a estrela.
PASTOR 2: ¿Quen os
guiará agora?
PASTOR 3: Señor, facédeo
falar.
PASTOR 4: Morrerán de
frío no camiño.
PASTOR 5: Pobriños
deles, vanse perder nas encrucilladas.
SAN XOSÉ: Non perdamos máis
tempo e saiamos na súa busca.
MARÍA: Non teñas
medo, pastoriño. Os Reis virán e traerán tamén a súa estrela e entón, ninguén poderá
dicir que ti lla roubaches.
PASTORIÑO:
Señora, ela baixou ata as miñas mans. Dígolle
a verdade.
MARÍA: E eu
créote pastoriño.
PASTORIÑO: Mire, Señora. Eu traía para o Neno o meu
mellor carneiro, pero facía tanto frío que no camiño conxelóuseme.
Entón, busquei algo máis fermoso para ofrecerlle, pero as fontes máis puras non tiñan auga, as árbores non tiñan froito e os
paxaros non cantaban. E cando vin que non había nada para el, púxenme moi triste e chorei. Pero, de súpeto, a terra
encheuse de luz, e esta estrela
baixou ata as miñas mans, e eu collina pensando que lle gustaría.
MARÍA: Eu creo que lle gustará, Abel. Entra comigo e
ofrécelle o teu regalo.
MARÍA: A lúa
está alumando
sobre
o portal de Belén,
e
unha estrela dos ceos
un
pastor vaiche ofrecer.
É
un pastor pequeniño
que
moito te ha querer,
o
seu regalo é un luceiro,
mira
se te quere ben.
PASTORIÑO: Señora, mirade que resplandor.
MARÍA: E como se
o día viñese ás nosas mans.
PASTORIÑO: Saiamos a ver.
MARÍA: É a
estrela, é a estrela.
PASTOR 6: Xa están. Xa
veñen. Son tres Reis, señora, e un é negro.
MARÍA: Xa ves,
pastoriño Abel,
difícil
é que se perda,
quen
por Xesús preguntou.
O
meu neno desde o berce,
outro
luceiro baixou.
MELCHOR: Eu son o
rei Melchor, e das minas do meu reino traio o agasallo mellor: OURO para o Rei
de Reis.
GASPAR: Eu
son o rei Gaspar e, das árbores do meu reino, traio neste cofre o seu mellor
recendo: INCENSO para o Deus do ceo e da terra.
BALTASAR: Eu son o
rei Baltasar, seguín o vieiro dunha estrela e tráiolle ó Neno a mellor resina
aromática do meu país: MIRRA para o Señor dos señores.
NARRADOR: Reis e pastores, xunto cos anxos do ceo,
celebraron con gran ledicia a chegada de Xesús naquel Nadal. Hoxe tamén nós
brincamos de gozo porque Xesús cada Nadal se achega de xeito especial a todos os
nenos e persoas do mundo. Que todos saibamos recibilo con agarimo nas persoas
daqueles que nos rodean, especialmente nos pobres e necesitados. Cos anxos, reis
e pastores tamén nós cantamos.
Comentarios
Publicar un comentario