Dedicación da Basílica de Letrán
32 º Domingo: Dedicación da
Basílica de Letrán - Festa
Día 9 de novembro
Primeira Lectura Ez 47, 1-2.
8-9. 12
LECTURA DO PROFETA EZEQUIEL
Vin que saía auga do
templo e onde chegaba esta auga facía revivir todo o lugar
Naqueles días, o anxo fíxome
volver á entrada do templo, e velaí que por baixo do vestíbulo do templo saía
auga cara ao nacente, pois a fachada do templo daba ao nacente e a auga baixaba
polo lado dereito do templo, ao sur do altar.
Logo fíxome saír pola
porta do norte e dar a volta polo exterior ata a porta exterior, que mira ao nacente,
e velaí que a auga ía correndo pola ladeira dereita.
Entón díxome:
- Esta auga está
correndo cara á bisbarra do nacente, e baixará sobre a Arabah e entrará no mar
Morto; estas augas conducidas cara ao mar, quedarán de certo saneadas.
E todo ser vivente que
rebula en calquera lugar onde vai tal río, vivirá; peixes haberaos abondo, pois
estas augas chegarán alí e farán revivir todo o lugar: onde desemboque o río
haberá vida.
Á beira do río, nunha
marxe e noutra medrará toda clase de árbores froiteiras: a súa follaxe non
murchará, e a súa froita non acabará, senón que cada mes dará unha nova
colleita, pois as augas do río son as que saen do santuario; por isto a súa
froita servirá para comer, e as súas follas servirán para remedios.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 45, 2-3.
5-6. 8-9
R/. (5): As correntes dun río
alegran a cidade de Deus, a morada santa do Altísimo.
Deus é para nós refuxio e forza,
axuda certa na angustia.
Por iso non tememos, aínda que a terra trema
e os montes se derruben no fondo do mar.
As correntes dun río alegran a cidade de Deus,
a morada santa do Altísimo.
Deus está no medio dela, non a poden abalar;
Deus vai socorrela ao despuntar o día.
O Señor dos exércitos está connosco,
a nosa fortaleza é o Deus de Xacob.
Vinde e vede as obras do Señor,
os portentos que realizou na terra.
Segunda Lectura 1 Cor 3, 9c-11.
16-17
LECTURA DA PRIMEIRA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Sodes templo de Deus
Irmáns:
Vós sodes edificio de
Deus. Na medida da graza que o Señor me outorgou, coma un bo arquitecto, eu
botei os alicerces, outro edificou enriba.
Que cadaquén olle como
edifica. Pois ninguén pode poñer unha cimentación distinta da que está posta,
que é Xesús Cristo.
Non sabedes que sodes
templo de Deus e que o Espírito de Deus habita en vós?
Se alguén destrúe o
templo de Deus, o Señor destruirao a el. Porque o templo de Deus é sagrado e
iso sodes vós.
Palabra
do Señor R/.
Grazas a Deus
ALELUIA 2 Cro 7, 16
Escollo e consagro este templo, di o Señor,
para que estea nel o meu nome eternamente.
EVANXEO Xn 2, 13-22
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO XOÁN
Dicíao referíndose ao templo do seu corpo
Naquel tempo, estaba a
chegar a Pascua dos xudeus e subiu Xesús a Xerusalén. Atopou no templo os que vendían bois, ovellas e pombas e mais os
cambiadores sentados; vai e facendo un vergallo con cordas de xunco, botounos a
todos fóra do templo e as ovellas e os bois tamén; guindou cos cartos e virou
as mesas dos cambiadores; e aos que vendían as pombas, díxolles:
- Arredádeme de aquí
estas cousas, non fagades da casa de meu Pai unha casa de negocio.
Lembráronse os seus
discípulos de que estaba escrito: "O celo da túa casa devórame".
Pero replicáronlle os
xudeus:
- Que sinal nos
mostras, para faceres estes feitos?
Respondeulles Xesús:
- Derrubade este
templo e erguereino en tres días.
Retrucáronlle os
xudeus:
- Corenta e seis anos
levou edificar este templo e halo erguer ti en tres días?
Pero el dicíao
referíndose ao templo do seu corpo. Cando se ergueu de entre os mortos,
lembraron os seus discípulos o que dixera e creron na Escritura e no dito de
Xesús.
Palabra
do Señor R/
Loámoste, Cristo
E NON ESTAMOS Á
ESPREITA,
NON SÓ SE NOS PASA O ARROZ,
TAMÉN DEIXAMOS QUE SE VAIAN
AS
OPORTUNIDADES DE SER FELICES
TOMADO DE : http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
ESCOITA ACTIVA
Estar preparados. Con esta afirmación podemos sintetizar o
Evanxeo deste domingo. Si, todos debemos estar preparados para as diferentes
situacións que se nos van presentando na vida. Preparados á hora de elixir que
estudar; preparados cando tomamos a decisión de compartir a vida con alguén;
preparados para cando os anos comecen a pasarnos factura a través dos achaques
e doenzas; preparados, nunha palabra, para a vida. Porque a vida é isto: ir
avanzando pouco a pouco e tomando decisións segundo a situación que nos
presente. Pero a pesar desta disposición que sempre debemos ter para o que
virá; como neste campo dúas e dúas non sempre, case que nunca, son catro,
moitas situacións desbordarannos, outras resultarannos imposibles, e para
algunha non teremos máis opción que aceptala e acollela. E en todo este proceso
de situacións que se van dando na vida, aparece sempre alguén, para os que nos
chamamos crentes, que nos ofrece o seu brazo para acompañarnos neste camiño:
Xesús. El sempre está aí. Virán as dificultades, superaremos non poucos
atrancos, veremos que moitos non nos comprenden e nos dan as costas, pero El
non se vai. A isto nos invita a celebración de hoxe: a non pechar nunca nin os
ollos nin os oídos, para así poder descubrilo camiñando ó noso carón. Que
compartamos, celebremos e gocemos desta presenza del en nós nesta celebración
que agora comezamos.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
-Porque nos poden as présas e nos falta reflexión; SEÑOR,
QUE TE DEIXEMOS CAMIÑAR CONNOSCO.
-Porque as precipitacións fannos esquecer que as cousas
importantes levan tempo; CRISTO, QUE TE DEIXEMOS CAMIÑAR CONNOSCO.
-Porque cansamos logo e preferimos cangar sobre outros as
responsabilidades; SEÑOR, QUE TE DEIXEMOS CAMIÑAR CONNOSCO.
PALABRA ENRAIZADA
- Como lles custa a algunhas persoas, quizais tamén a algúns
dos que estamos hoxe aquí, deixarnos atopar; é dicir deixarnos querer e
agarimar polos demais. E tanto nos custa que, ás veces, parecemos toxos bravos
á hora de dar/recibir un bico, unha aperta ou unha caricia de parte de quen nos
quere e deste xeito busca mostrárnolo. Por que nos custa tanto, por que
escapamos das mostras de agarimo como se estas fosen malas ou trouxeran algunha
enfermidade? Diante disto, o libro da Sabedoría chámanos a esforzarnos por
deixarnos agarimar; pois no agarimo sinxelo e sincero sempre se fai presente a
achega de Deus. El móstrase por medio das persoas, e sobre todo neses momentos cando
máis as necesitamos. Aprender a ser maduros é sempre unha tarefa inacabada,
porque pouco a pouco e en cada momento imos percibindo situacións, persoas ou
testemuños que nos fan cambiar a perspectiva –moitas veces rutineira e chea de
prexuízos– sobre as cousas e as persoas. Por iso é tan importante o que nos di
esta primeira lectura: deixémonos atopar polos que nos procuran.
- Saber que os demais non son inimigos, senón irmáns,
lévanos a medrar desde a perspectiva do encontro e a colaboración. E non só no
que se refire ás cuestións da fe, que tamén, senón en calquera dos ámbitos da
vida. Os outros enriquécenme e axúdanme, non están para facerme vida imposible
nin para crearme tensións. Ben é verdade que pode haber algunhas persoas que si
o fagan así; pero non debemos xulgar a todos polo que fan uns, xa que
estariamos sendo inxustos cos demais. Por iso a tentación –ás veces facilmente
consentida...ás veces, non sempre– de agoniarnos, de só ver problemas, de non
facer esforzo ningún para tratar de ver un pouco de luz no medio das
dificultades..., é o que nos leva a ese pesimismo que nada pode vencer, e que
casa bastante mal co sentido cristián da vida. Para Xesús, sen negar as
dificultades, estas non poden ser nunca o final do camiño de ninguén. A
diferenza dos que non se confesan crentes, ou o son simplemente por rito, pero
non por convicción, os cristiáns que facemos da fe pulo e do Evanxeo esperanza
e loita por cambiar e mellorar, no nos deixamos levar pola tentación da agonía.
Para nós sempre hai unha raiola que nos mostra un pouco de luz para seguir o
camiño. Non hai situación máis triste que atopar con alguén para quen a vida é
só baleiro e sensentido. Para que vivir entón, para que facer nada máis; o
mellor é desaparecer. Quen ten posto os seus cimentos en Xesús non se deixa
levar deste pesimismo existencial, que nunca levanta cabeza e está abocado a
permanente desesperación. Cando nós falamos de esperanza estamos a referirnos a
que sempre é posible cambiar, inda que só sexa un pouco as cousas; de que a realidade
non pode ser sempre a mesma; de que os débiles non teñen porque ser sempre as
vítimas. E iso non será posible sentilo e vivilo se non é desde o seguimento e
a proposta que nos fai Xesús.
- O atoamento nunca ten bo final, tal e como acabamos de escoitar
no evanxeo. Quen sempre anda ás présas nunca ten tempo para nada; pero tampouco
nunca é capaz de facer nada ben porque sempre se sente inseguro, ansioso e coa
sensación de non ser capaz de chegar. Por iso cando é necesario dar un paso
adiante non é capaz. Porén, quen reflexiona, distribúe ben o seu tempo, sabe
valorar e dar prioridade, e esfórzase por non ser arroutado, é capaz de ver a
realidade desde outra perspectiva. Xesús hoxe dinos que esteamos atentos e
vixiantes para non converternos en atolados, senón en seguidores seus asisados
que non teñen/mos medo a afrontar retos nin a abrir camiños de diálogo e
encontro con quen quere facer do mundo casa común. Non podemos mirar atrás –iso
fixeron as atoladas”: abrídenos, somos nós, non nos recoñeces?”-. O noso é
mirar adiante, e iso supón camiñar con actitude vixiante, que non desconfiada,
para encontrarnos e facer cousas que nunca permitan que as persoas sexan menos
cos cartos, a ideoloxía ou as estruturas. Vixiemos logo para non caer nesta
tentación.
FRATERNIDADE ORANTE
Agradezamos xuntos a invitación que nos fai Xesús de camiñar
asisadamente e digamos:
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
- Para que a
Igrexa non sexa un Igrexa precipitada en condenar e xulgar e preguiceira en
acoller e escoitar, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
- Para que nas
nosas comunidades practiquemos sen cansar a capacidade de escoitarnos,
axudarnos e agradecernos uns aos outros o que facemos para o ben de todos,
OREMOS.
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
- Para que na
nosa vida esteamos sempre preparados e dispostos a poñer tempo, ilusión e
esperanza nas vidas e nos corazóns de quen se sente triste, desacougado e
esquecido polos seus, OREMOS.
QUE APRENDAMOS A VIVIR SEN ATOLARNOS
Señor, que a precipitación e as présas non nos leven a
esquecer o importante: as persoas. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Rezamos o Salmo 62 despois da comuñón:
SEÑOR DE TI TEN SEDE
A MIÑA ALMA...
Deus, meu Deus, por ti madrugo,
de ti ten sede a miña alma;
por ti devece o meu corpo,
en terra reseca, sedento e sen auga.
Miro cara a ti no santuario,
para ver o teu poder e a túa
gloria.
O teu amor é mellor cá vida,
lóante os meus labios;
toda a miña vida te bendigo
e levanto no teu nome as miñas
mans.
Como de graxa e manteiga, estou
satisfeito,
con labios alegres lóate a miña
boca.
No leito relémbrote,
nas vixilias da noite penso en
ti.
Ti es o meu auxilio,
á sombra das túas ás estou
contento;
a ti está unida a miña alma,
a túa dereita é o meu apoio.
Os que queren a miña ruína
baixarán ó profundo da terra;
caerán ó fío da espada,
serán ración dos chacais.
En Deus alégrase o rei,
gloríanse os que xuran no seu
nome,
mentres pechan a boca os
mentireiros.
CANTO GOZOSO
ENTRADA:
LECTURAS:
OFERTORIO:
COMUÑÓN:
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario