Ficha e Lectio - Cristo Rei (ciclo A)
ADAPTADO DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO:
XESÚS CRISTO REI DO UNIVERSO
(23. XI. 2014: Ciclo A)
Con esta celebración de Xesús Cristo Rei do Universo
estamos a finalizar o ano litúrxico. Xa no próximo domingo comeza, co tempo do
Advento, unha nova andaina, o novo ano litúrxico.
E remata este tempo eclesial cunha festa englobante,
universalizadora: Xesús, Rei do universo. É dicir: rei de toda a creación, da
que nós formamos parte. Un universo que se estende, quizais infinitamente, cara
a arriba e cara a abaixo. No grande, máis alá das galaxias das que ata agora
temos noticia. No pequeno, máis abaixo das incribles pequenas estruturas que
nos van descubrindo os investigadores.
Deus é infinito, non ten limite algún na súa grandeza, no
seu poder, na súa bondade. Resulta lóxico por iso que o universo participe
tamén dalgunha maneira da grandeza do seu Creador. Sobre todo tendo en conta
que Deus Pai tiña ademais desde sempre o proxecto de que o seu Fillo único se
encarnase ou fixese home nun momento concreto da evolución do universo e da
historia humana. Podemos dicir que o país, o “reino” do que Xesús ía ser rei
non podía ser cousa cativiña e modesta. Tiña que ter unha certa proporción coa
grandeza de Deus.
Porque Xesús non nega -a pesar da súa sinxeleza,
humildade e proximidade a todos- que El sexa rei. Todo o contrario. En momentos
cruciais da súa vida, preto por exemplo da súa morte inxusta e violenta, Xesús
afirmará a súa realeza ante o mandatario romano Pilato que lle preguntaba
expresamente por ela. “Eu son Rei”, responderalle. Por iso o título de “rei”
figurará no letreiro sobre a cruz na que foi crucificado: “Xesús Nazareno, rei
dos xudeus”. Un título que se vai converter de feito coa súa morte e
resurrección en título universal: Xesús rei, non só dos xudeus, senón de toda a
humanidade, de todo o universo.
Mais, como ben sabemos, a realeza de Xesús Cristo é moi
distinta das realezas humanas. Por iso a Xesús non lle gustaba que, aínda
séndoo en realidade, o considerasen rei ou o tratasen como tal. Fuxía de
calquera pretensión dos seus oíntes ou seguidores de o proclamaren rei.
Anuncia, en cambio, a súa mensaxe de fraternidade
universal, alicerzada non no poder (tal como adoitan facer os reis da terra),
senón no servizo. Lembrade aquelas palabras súas, que tan ben lle virían a
cantos se ocupan de administrar os bens públicos: “Sabedes –dinos el- que os
que figuran como xefes das nacións as asoballan e lles impoñen a súa
autoridade. Non ha ser así entre vós. Ó contrario, entre vós o que queira
facerse grande ha ser servidor voso, e o que queira ser primeiro ha ser servo
de todos; porque tampouco o Fillo do Home veu para que o sirvan, senón para
servir e para dar a súa vida en rescate por todos”.
Por iso, e de maneira moi xusta e axeitada, o evanxeo de
hoxe pon diante nosa, para a consideración de todos, a coñecida pasaxe de Mateo
sobre o xuízo final. É algo para o que precisariamos moitas vidas para o poder
comprender en toda a súa importancia e radicalidade. Porque alí se nos di que a
regra ou a lei sobre a que se vai basear o xuízo definitivo sobre a nosa
relación con Deus, é dicir, sobre a nosa relixiosidade, non vai ser propiamente
a nosa suposta “relixiosidade” en canto tal, senón máis ben a nosa humanidade,
o noso espírito e a nosa práctica de “servizo” humano ós demais.
Xesús, en canto rei e xuíz ó mesmo tempo, vai xulgarnos
sobre o noso parecido con el. El é o Deus que se fai home, que se fai humano,
que se fai próximo a todos e de maneira especial ós que máis precisan da súa
proximidade e comprensión. Pois no seu reino non hai lugar para persoas que non
comunguen con ese modo de ser e de se comportar.
Mais non se trata só diso: de facérmonos semellantes a el
no seu modo de proceder. Non se trata só de cumprirmos cun mandato xeral ou
abstracto. É que Xesús, polo feito mesmo de se ter encarnado, veu identificarse
en certo modo con todos e cada un dos seres humanos. Con cada home ou muller,
neno o vello, mozo ou moza. Ó identificarse así con todos, resulta que todos
fomos en certo modo divinizados, convertidos pola graza de Deus en fillos tamén
de Deus. De aquí a incríbel e inmensa dignidade que temos todos e cada un de
nós, por máis que as aparencias externas poidan levarnos a engano.
Un pobre, un emigrante, un enfermo, un preso, etc. etc.
teñen a mesma, se non maior, dignidade cós que non se atopan nesa situación.
Porque son xustamente eles, e non outros, os que máis precisan da nosa
atención, do noso aprecio, dos nosos coidados.
Só se temos isto en conta, comprenderemos por que Xesús
considera sen máis a estas persoas como explicitamente identificadas con el
mesmo: “Tiven fame e déstesme de comer; tiven sede e déstesme de beber; fun
forasteiro e acolléstesme; estiven en coiro e vestístesme; enfermo e
visitástesme; na cadea e viñéstesme ver”.
É ben posíbel que haxa persoas que realicen estas obras
de amor e misericordia sen saberen elas mesmas -por considerárense a si mesmas
como non crentes- que Xesús está presente nos presos, nos marxinados, etc. Pero
pouco importa este tipo de descrenza se esas persoas se deixan levar polo que
lles pide ou suxire o corazón, a súa conciencia. A eles responderalles tamén el
coas palabras que acabamos de escoitar: “Canto fixestes cun destes irmáns meus
máis pequenos, fixéstelo comigo”.
E non nos esquezamos. Hai necesidades físicas de moita
xente (sobre todo nos tempos que corren), mais hainas tamén morais e afectivas.
No evanxeo de hoxe fálasenos de ámbalas
dúas. Xesús practicou este tipo de consolo moral e afectivo ata o último intre
da súa vida. Cando na cruz un dos seus compañeiros de tormento lle di “Lémbrate
de min cando chegues ó teu reino” apresurarase el a lle contestar
agarimosamente: “Hoxe estarás comigo no Paraíso”.
Tendo á beira compañeiros ou amigos coma el, ata o propio
morrer se converterá seguramente en cousa doada.
CREDO
PRECES:
Diriximos as nosas oracións a Deus noso Pai, para
que o seu Reino estea cada vez máis presente no noso mundo. Oremos dicindo:
VEÑA O TEU REINO.
- Pola nosa Igrexa. Que dea sempre testemuño de
esperanza, de espírito de concordia, de servizo ós pobres. Oremos: VEÑA O TEU
REINO.
- Polos gobernantes dos países. Que camiñen polos
vieiros da xustiza, da solidariedade e do ben común das persoas e dos pobos.
Oremos: VEÑA O TEU REINO.
- Polos máis necesitados. Polos que pasan fame,
polos forasteiros, polos enfermos, polos presos. Que poidan experimentar o amor
de Deus a través das nosas boas obras con eles. Oremos: VEÑA O TEU REINO.
- Por todos nós. Que a Eucaristía que estamos a
celebrar nos axude a vivirmos a cotío máis unidos a Xesús Cristo e ós nosos
próximos. Oremos: VEÑA O TEU REINO.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor.
AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario