Ficha e Lectio - Mércores de Cinza A + Domingo 1 de Coresma
DEBUXOS ADAPTADOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO :
O signo cuaresmal da cinza
Este signo quere expresar o recoñecemento da nosa
condición humana, tan limitada e corruptible. Así o expresa unha das fórmulas
coas que o sacerdote pode impor a cinza aos fieis: "Lembra que po es e en po te converterás". A cinza fala de caducidade, do perecedoiro. A cinza é tamén
signo da posibilidade de rexurdir. No lume quedan sempre no rescoldo as cinzas.
A cinza simboliza a árbore queimada e calcinada. Foi
precisamente nunha árbore -a árbore da cruz- onde Xesucristo foi crucificado.
Evoca a cruz e anticipa tamén a Pascua. A árbore da cruz é a árbore da vida.
A cinza chámanos así mesmo á humildade, á austeridade.
Alértanos sobre o orgullo e a autosuficiencia. Que máis pobre e insignificante
que a cinza!
A cinza interpélanos a pór o fundamento da nosa
existencia en Xesucristo, Folla e Árbore perennes. Só El pódenos liberar da
destrución, da corrupción e da morte. Cristo é a verdadeira e único medicamento
de inmortalidade e eternidade.
A cinza é símbolo de conversión. Por iso, ao impor a
cinza, a fórmula máis usada é a que di: "Arrepíntete e cre no Evanxeo".
Deste xeito, (...) podemos afirmar que a cinza que Deus
quere,
que a cinza cristiá é:
que a cinza cristiá é:
- Que non te gloríes de ti mesmo: Os teus talentos
recibíchelos para servir.
- Que non te consideres dono de nada: es só un humilde
administrador.
- Que aprecies o valor das cousas sinxelas e humildes, dos
pequenos xestos cotiáns.
- Que vivas o momento presente en compromiso e esperanza,
albiscando no quefacer de cada día o rostro da eternidade.
- Que non temas desesperadamente ao sufrimento, á dor, á
destrución, á morte: A cinza xorde dunha árbore e para os cristiáns esa árbore
non é outro que a árbore da cruz de Xesucristo, a árbore da Vida para sempre.
VER TAMÉN :
LECTIO :
Iniciamos a Coresma, o camiño cara á Pascua 2008. Un camiño de corenta días e corenta noites cara a unha meta gozosa. Comezamos a preparar a celebración de Pascua mirando a aquel que coa súa morte deunos a vida, Xesús. Miramos a aquel que nos di Deus é grande; que Deus nos ama, que Deus é un Pai, que Deus quere que sexamos felices, e por tanto a nosa actitude debe ser de agradecemento, de confianza, de gran esperanza..
Con todo, na nosa vida aparecen moitos momentos de dificultade (no evanxeo chámanse tentacións) que nos fan esquecer o grande que é ese Deus, o moito que nos quere e o seu empeño por facer que sexamos felices. Tamén Xesús sentiu a tentación de abandonalo todo, a tentación de non ver a vida cos ollos de Deus. E dunha maneira moi gráfica narróunolo o evanxeo. Iso tamén nos ocorre aos homes e mulleres crentes da nosa época.
Ante a presenza do mal, da dor, da falta de solidariedade, e mesmo as catástrofes naturais... sentimos a tentación de renegar de Deus cando nos preguntamos se realmente é ese Deus bo en quen criamos ou se en realidade foi todo un engano.
Outra tentación é a comodidade con que vivimos a fe. Facémonos unha fe á nosa medida asumindo o que estamos de acordo e nos conven, deixando de lado aquilo que nos incomoda ou non nos convence.
Sentimos a tentación de converterse cada un no seu propio Deus. É a tentación permanente de querer ser os donos absolutos da verdade. É a tentación do que se pon nun pedestal e di con orgullo que non ten pecados, que o fai todo ben.
Á vista de tantas tentacións como nos asaltan, e iluminados pola Palabra de Deus de hoxe, recibimos do Señor unha invitación a ter memoria, a lembrar sempre todo o que Deus fixo na nosa vida, a mirar os feitos concretos de Deus na nosa vida, a valorar os dons que nos regalou?.
Recibimos unha invitación a estar sempre alerta, pois non sabemos cando o Señor vai pasar ao noso lado. Recibimos unha invitación a ser agradecidos, a responderlle ao Señor co mesmo que El nos dá: amor; a corresponderlle devolvéndolle o noso amor e póndolle no centro da nosa vida.
Quizais sexa esa a mesma resposta que podemos aprender de Xesús: descubrir que non só de pan vive o home, e abandonar ese apego que temos a tantas seguridades, comodidades e posesións. Que descubramos que só ao Señor debemos adorar, e que deberiamos arrincar do centro do noso corazón tantas e tantas cousas como usurpan o seu lugar. E nos momentos en que teñamos a tentación, por non entender ás veces que Deus escribe recto con liñas torcido, de rebelarnos contra Deus, de esixirlle que obre á nosa maneira, lembremos tamén: "Non tentarás ao Señor, o teu Deus".
Comentarios
Publicar un comentario