Ficha e Lectio - Domingo 4 Coresma A
DEBUXOS ADAPTADOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
LECTIO :
Hoxe un cego comparte con Xesucristo o protagonismo da páxina evangélica. Sempre, pero moito máis na época de Xesús, o cego é unha persoa que carece de autonomía e por iso en determinados momentos necesita dos demais. O paso de Xesús xunto a este home ten para el unha consecuencia inmediata e positiva: queda curado da súa cegueira e convertido nun home liberado. Xa non necesitará doutros que lle guíen, xa non necesitará que unha man misericordiosa poña na súa man unha esmola. A man de Xesús liberoulle da dependencia que padecía.
Aquel cego tivo a sorte de atoparse con Xesús. Non foi o cego o que tomou a iniciativa. Foi Xesús o que viu ao cego e, compadecido, quixo curarlle. A xente preguntábase o por que estaba cego. Xesús explicará o para que: «Para que se manifesten nel as obras de Deus», e as obras de Deus non son as que castigan coa cegueira senón as que iluminan o mundo. As obras de Deus son creadoras e liberadoras, son as milagres da súa misericordia. É aquilo de «os cegos ven, os tolleitos andan, os leprosos quedan limpos, os xordos ouven, os mortos resucitan, anúnciase aos pobres a Boa Noticia» (Lc 7, 22; cf. 4,18-19).
Xesús podía curar ao cego inmediata e directamente, cunha soa palabra ou un só xesto. E, con todo, utiliza unha serie de mediacións, todo un proceso: o cuspe, o barro nos ollos, a necesidade de lavarse na piscina. Cada un destes detalles pode ter a súa propia significación. Pero o que si é claro é que Cristo necesita da nosa colaboración. O non multiplica os pans se non ofrecemos os poucos que nos quedan. Tampouco cura ao cego se non: Recoñece a cegueira. A Boa Noticia chega aos pobres, as Benaventuranzas son para os pobres, a saúde e a salvación para os enfermos, os pecadores e os pobres. É dicir, para aqueles que senten a necesidade de ser salvados; para aqueles que senten un baleiro e a súa incapacidade; para aqueles que valoran o poder da graza. O fariseo que se cre con boa vista nunca poderá ser curado da súa cegueira.
Escucha a palabra. É abrir unha xanela á luz e a esperanza; é saír de si mesmo e estar aberto ao don que Deus prométenos. A palabra de Deus é anuncio de salvación. Escoitar a palabra é empezar a confiar, empezar a crer. Quen non escoita a palabra, quen se pecha en si mesmo nunca poderá chegar a ser salvado. En cambio, o que escoita e acepta a palabra, confía, espera, desexa, suplica, non tardará en ser salvado.
Déixase conducir. O cego non pon resistencia cando Xesús lle embarra; lávase na piscina cando Xesús o manda; fíase sempre da palabra de Xesús. Non debemos pór resistencia e obstáculos á graza. Hai que porse nas mans de Deus e deixarse levar, aínda que non sempre entendamos os seus camiños. Oxalá
puidésemos dicir en verdade: «Pai, póñome nas túas mans...».
Lávase na piscina. É a piscina do Mesías, a piscina da Igrexa. Trátase de aceptar estas mediacións humanas que Deus sinalou. Non é tanto o valor da auga, senón a fe. O que lle pasou a Naamán, cando o profeta pediulle que se lavase sete veces no Xordán. Curouse pola fe na palabra do profeta. O cego curouse pola fe na palabra de Xesús. Todos nos podemos salvar pola fe na palabra e a presenza de Xesús, que se están
presentes na súa Igrexa.
VER TAMÉN:
(4º idioma: galego)
Comentarios
Publicar un comentario