Domingo 1 de Coresma - ciclo A
DOMINGO I DE
CORESMA – CICLO A
Primeira Lectura Xen 2, 7-9; 3, 1-7
LECTURA DO LIBRO DA XÉNESE
Creación e pecado dos primeiros
pais
O
Señor Deus formou un home do po da terra, soproulle no nariz o alento da vida e
tornouse o home persoa viva.
O
Señor Deus plantou un xardín en Edén, cara a oriente, e puxo nel o home que
formara. Fixo xermolar da terra árbores fermosas para a vista e boas para
comer, e entre elas a árbore da vida e a árbore do coñecemento do ben e do mal.
A
serpe era o máis arteiro de todos os animais que o Señor Deus fixera. Díxolle á
muller
‑
"Conque Deus vos prohibiu comer do froito das árbores do xardín?"
A
muller respondeulle:
‑
"Podemos comer do froito das árbores todas do xardín. Soamente da árbore
de alá no fondo nos mandou Deus: Non comades dela nin a toquedes, non sexa que
morrades".
A
serpe insistiu:
‑
"De ningunha maneira morreredes. É que Deus sabe ben que o día en que
comades dela, se vos abrirán os ollos e seredes coma Deus, sabedores do ben e
do mal".
A
muller reparou que o froito da árbore era saboroso, atraente, e bo para
adquirir entendemento. E coa mesma colleu do froito e comeu; logo deulle ao seu
home, e tamén el comeu.
Entón
abríronselles os ollos aos dous e decatáronse de que estaban espidos. Entrelazaron
follas de figueira e cinguíronse con elas.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL
Sal 50, 3-4. 5-6a. 12-13. 14 e 17
Sal 50, 3-4. 5-6a. 12-13. 14 e 17
R/. (cf. 3a): Apiádate, Señor,
porque pecamos.
Compadécete de min, oh Deus, pola
túa bondade;
pola túa gran misericordia, borra
o meu pecado;
lávame enteiro da miña
iniquidade,
límpame da miña culpa.
Eu recoñezo o meu pecado,
e diante de min teño sempre a
miña culpa.
Contra ti eu pequei, contra ti
só.
Crea, oh Deus, en min un corazón
puro,
renóvame por dentro con espírito
firme;
non me botes da túa presenza,
e non tires de min o teu santo
espírito.
Devólveme a alegría da túa
salvación,
sostenme cun espírito xeneroso.
Abre, Señor, os meus labios,
e a miña boca pregoará a túa
loanza.
Segunda Lectura Rm
5, 12-19 (longa)
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
Onde abundou o pecado, rebordou a
graza
Irmáns:
Como
por un home entrou o pecado no mundo, e polo pecado a morte, así a todos os
homes chegou a morte, pois naquel pecaron todos. Porque ata o tempo da Lei non
había pecado no mundo, pero o pecado non se imputaba ao non haber lei.
Mesmo
así, a morte dominou desde Adán ata Moisés, tamén sobre aqueles que non pecaron
cunha transgresión semellante á de Adán, que é antecesor do home que debía vir.
Pero
non hai comparanza entre o delito e o don. Porque, se polo delito dun home
morreron todos os outros, moito máis polo favor dun home, Xesús Cristo, a graza
de Deus e a liberalidade na benevolencia rebordaron sobre todos.
E
a dádiva que se concedeu non corresponde a un só pecador: pois o xuízo de un
remata en condena, mentres que a graza de moitos pecadores leva á
xustificación. Se, logo, pola transgresión dun home reinou a morte -e por culpa
dun só-, canto máis os que reciban a abundancia da graza e do don da xustiza
reinarán na vida por medio dese un que é Xesús Cristo!
Polo
tanto, como pola transgresión dun só veu a condenación sobre todos os homes,
así tamén pola xustiza doutro só vén para todos os homes a xustificación cara á
vida. Pois a desobediencia dun único home volveu pecadores a todos os homes,
así tamén a obediencia dun só volveu xustos a todos.
Palabra do Señor R/.Grazas a Deus
____________________________________________________
Ou máis breve: 12. 17-19
LECTURA DA CARTA
DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
Irmáns:
Como
por un home entrou o pecado no mundo, e polo pecado a morte, así a todos os
homes chegou a morte, pois naquel pecaron todos.
Se,
logo, pola transgresión dun home reinou a morte, e por culpa dun só, canto máis
os que reciban a abundancia da graza e do don da xustiza reinarán na vida por
medio dese un que é Xesús Cristo!
Polo
tanto, como pola transgresión dun só veu a condenación sobre todos os homes,
así tamén pola xustiza doutro só vén para todos os homes a xustificación cara á
vida. Pois a desobediencia dun único home volveu pecadores a todos os homes,
así tamén a obediencia dun só volveu xustos a todos.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
VERSÍCULO Mt 4, 4b
O home non vive só de pan,
senón de toda palabra que procede
da boca de Deus.
Evanxeo Mt 4, 1-11
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Xesús xaxúa corenta días e
afronta a tentación
Naquel
tempo, o Espírito conduciu a Xesús ao deserto, para que Satán o tentase. Despois
de xaxuar corenta días e corenta noites, acabou por ter fame. O tentador,
achegándose a el, díxolle:
‑
Se es Fillo de Deus, manda que estas pedras se convertan en pan.
Pero
el respondeu:
‑
Está escrito:Non soamente de pan vive o home, senón de toda palabra saída da
boca de Deus.
Levouno
logo o Satán á cidade santa, e púxoo na atalaia do templo, dicíndolle:
‑
Se es o Fillo de Deus, bótate de aquí embaixo, que está escrito: Mandará os
seus anxos para que te coiden e te leven nas súas mans; e os teus pés non se
mancarán nas pedras.
Xesús
respondeu:
‑
Tamén está escrito: Non tentarás o Señor, o teu Deus.
Pero
aínda o levou o Satán a un monte moi alto e, mostrándolle os reinos todos do
mundo enteiro, cheos de esplendor, díxolle:
‑
Heiche dar todo isto se te prostras e me adoras.
Entón
replicoulle Xesús:
‑
Arreda, Satán, porque está escrito: Só ao Señor, o teu Deus, adorarás, e só a
El darás culto.
Deixouno
o Satán, e achegáronse os anxos para o serviren.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
CORESMA:
TEMPO DE PREPARAR PARA LOGO RECOLLER
TOMADO DE :
SINAL DE CORESMA:
Cada
domingo poñemos ao redor do altar unha pedra. Con ela queremos lembrar a
necesidade que temos de ir cambiando o noso corazón de pedra en corazón de
carne.
ESCOITA ACTIVA
Xa estamos no tempo de Coresma: tempo de
preparación, de camiño compartido, de esforzo por deixar atrás accións que nos
desestabilizan e non deixan que poida aniñar en nós en toda a súa plenitude a
presenza de Xesús. Non é logo a Coresma un momento para a tristeza, o
superficial e os ritos, senón que é comezo dunha experiencia nova, distinta e
gozosa. A pesar das nosas lagoas, Deus segue dándonos oportunidades e termando
de nós. É entón unha invitación a retomar a esperanza que nos renova
interiormente e nos axuda a caer na conta de que sempre é posible cambiar,
rectificar e renovar. El non pasa factura, senón que tende a man para que, con
tempo e sen présas, ao longo destes corenta días preparemos o terreo das nosas
inquedanzas, ilusións, proxectos … para poder recoller o froito na pascua de
canto está chamado a agromar en nós.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
“Di que estas pedras se
convertan en pan”. Porque en demasiadas ocasións seguimos empreñando do aire e
tentando comerciar contigo, SEÑOR, QUE A TÚA MISERICORDIA VEÑA SOBRE NÓS.
“Tírate de aquí
abaixo”. Polas moitas veces nas que che seguimos pedindo probas e solucións aos
nosos erros, CRISTO, QUE A TÚA MISERICORDIA VEÑA SOBRE NÓS.
“Dareiche todo isto se
te prostras ante min”. Polas veces nas que buscamos ser centro de atención, que
nos recoñezan o moito que valemos e facemos, que nos rendan acatamento, SEÑOR,
QUE A TÚA MISERICORDIA VEÑA SOBRE NÓS.
PALABRA ENRAIZADA
A capacidade do ser
humano por facer cousas é grande; pero non ilimitada. Estando aberta a novos
retos, non sempre os acada, e mesmo se así fose, habería outros moitos aínda
por conseguir. Por iso podemos dicir que as persoas somos para o futuro, para
as novas oportunidades, para cambios e proxectos que poidan ir chegando á nosa
vida. Isto supón deixar atrás a tentación -na que tantas veces caemos- de
laiarnos e considerarnos que non valemos nada nin somos quen de facer esta ou
aqueloutra cousa. Diante deste pesimismo, derrotista e anticristián, a lectura
do libro da Xénese que acabamos de escoitar pon diante nosa que a pesar do noso
pecado, da nosa limitación ou da incapacidade para acertar sempre, está Deus
para non deixar que caiamos no desespero. Fronte o que puidese parecer desde
unha lectura superficial e pouco centrada deste relato mítico e exemplarizante
do libro da Xénese, está a presenza de Deus que non nos deixa solos, senón que,
aínda que nos axuda a caer na conta de que non sempre facemos as cousas ben,
vainos ofrecendo horizontes novos e cheos de posibilidades e capacidade para seguir
avanzando no camiño de ofrecerlle ás persoas máis achegadas a nós, e mesmo á
sociedade, experiencias, logros e actuacións que nos van facendo a vida máis
doada e feliz...cousa que non podería ser así se fosemos só e sempre para o
pecado. A graza do proxecto de salvación que Deus nos ofrece, non só terma de
nós, senón que nos abre vieiros de futuro en forma de cambio, progreso,
desenvolvemento, igualdade, xustiza e humanización. A salvación sen reducirse
nin afogarse nos comportamentos éticos, si os esixe e necesita, para que as
persoas crezamos e maduremos de xeito harmónico e acompasado. E do mesmo xeito
que dicimos que sen xustiza non pode haber paz; temos que dicir que sen
comportamento, actitudes, éticas, non pode haber salvación...porque esta sendo
sempre para todos ofrecida, ha ser acollida desde a realidade do que e como
facemos as cousas cada día. De aí que a forza da fe e o sentido deste tempo de Coresma,
non está na desobediencia de Adan e Eva, senón na oferta que Deus lles/nos fai,
e da nosa dispoñibilidade a acollela. Por iso dicimos que non somos para o
pecado, senón para a graza e a esperanza. A misericordia que pedimos do Señor,
non se reduce a quedar nesta queixa de ter sido pecadores, senón na forza de
quen recoñecéndose así, pon todo da súa parte para superar esta situación e
renovar comportamentos e actitudes. A isto, e non a outras cousas vellas, sen
sentido e que facemos por costume, nos chama e invita este tempo de Coresma.
Rachar co anterior, non
vivir de mirar sempre ao pasado e esforzarse por construír desde o hoxe, e
mirando sempre cara ao mañá, é unha oportunidade que nos brinda sempre a Coresma.
Os textos da palabra que se irán proclamando ao longo de toda ela, as oracións
das diferentes celebracións e os cantos non son máis que tres axudas para facer
deste tempo unha experiencia verdadeiramente renovadora, gozosa e positiva
neste tempo que agora estamos a comezar. Que nós, seguindo a Paulo poidamos
tamén expresar coa frase de que alí “onde creceu o pecado, rebordou a graza”;
que nada está perdido, somos fillos das decisións libres e de nós vai depender
abrirlle ou non a porta a esta chamada de renovación que Deus, desde a
liturxia, nos invita a realizar.
E todo iso non se fai
só de boas intencións, senón que necesitamos decisións concretas e
comportamentos reais que nos leven a expresar este desexo de non continuar nas
nosas rutinas e nas canseiras que en vez de ilusionarnos nos van agoniando. Son
moitas as cousas que nos tentan e chaman a abandonar, a non facer caso, a
afastarnos da fe, porque nun mundo no que todo se move e mide por economía e
rendibilidade, as cuestións de fe non cotizan nin aportan rendementos na nosa
conta do banco. Pero a pouco que o pensemos, si que nos daremos conta que nos
ofrecen outras vivencias e outro sentido moito máis enriquecedor: o sentido do
que facemos e a capacidade de non sentírmonos endexamais derrotados. E isto
está moi lonxe do que prima ou está de moda no mundo de hoxe. A tentación non
está logo fóra de nós, senón en nós mesmos ao non ser capaz de ser e actuar con
criterios de verdadeira liberdade, e con esixencias de responsabilidade. Non
reduzamos entón a Coresma a deixar de comer carne –cantos tristemente hoxe non
poden comela nin na Coresma nin tampouco ao longo do ano!– cumprir o precepto
ou vivir na tristura dunha fe que amarga; e comecemos a facer o verdadeiro
xaxún, o xaxún ao que nos invita Xesús, de crecer en misericordia e non
deixarnos tentar por impoñer aos demais cangas pesadas... que tampouco nos
gustarían que nos puxesen a nós.
FRATERNIDADE ORANTE
Querendo comezar este tempo de Coresma sentindo a
forza da presenza de Deus na oración desta comunidade reunida no seu nome,
dicimos xuntos:
QUE FAGAMOS DA CORESMA
TEMPO DE RENOVACIÓN E PERDÓN
* Pola Igrexa, para que cantos formamos parte dela, comecemos este tempo de perdón e esperanza recoñecendo a necesidade de cambiar e deixar a trás canto nos endurece e fai insensibles diante da dor dos irmáns e das irmás, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA CORESMA
TEMPO DE RENOVACIÓN E PERDÓN
* Polas nosas comunidades parroquiais, para que saibamos aproveitar a Coresma como un momento no que se reafirmen os nosos lazos comunitarios e a nosas necesidade de recoñecer que debemos pedir perdón por canto non fixemos de bo a quen o precisaba, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA CORESMA
TEMPO DE RENOVACIÓN E PERDÓN
* Para que as nosas actitudes neste tempo de Coresma, vaian renovándose e deixando atrás todo o que nos entristece e non axuda a que maduremos e avancemos no camiño de cambio dos nosos comportamentos, OREMOS.
QUE FAGAMOS DA CORESMA
TEMPO DE RENOVACIÓN E PERDÓN
Señor, que estes corenta días nos que se nos invita a cambiar e renovar a nosa vida, dean paso a unha fe máis viva e chea de esperanza. P.X.N.S. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Cantas son as pedras do meu corazón!.
A pedra fría da miña indiferenza,
a pedra dura da miña violencia,
a pedra solitaria do meu individualismo,
a pedra grande do meu orgullo,
a pedra gorda da miña cobiza.
Converte, Señor, estas pedras en pans:
pan de tenrura,
pan de ofrenda e xenerosidade,
pan de limpeza e bondade.
Recibe, Señor, o meu corazón de pedra,
e transfórmao en corazón de carne.
Recibe, Señor, os fumes do meu orgullo,
e transfórmaos en luz de servizo.
Recibe, Señor, o peso da nosa cobiza,
e transfórmao en dinamismo de caridade.
Recibe, Señor, as nosas dúbidas e os nosos medos,
e transfórmaos en fe confiada.
Recibe, Señor, os nosos moitos sufrimentos,
e transfórmaos en sacramentos.
Recibe, Señor, as nosas crises,
e transfórmaas en oportunidades de crecemento e madurez.
A pedra fría da miña indiferenza,
a pedra dura da miña violencia,
a pedra solitaria do meu individualismo,
a pedra grande do meu orgullo,
a pedra gorda da miña cobiza.
Converte, Señor, estas pedras en pans:
pan de tenrura,
pan de ofrenda e xenerosidade,
pan de limpeza e bondade.
Recibe, Señor, o meu corazón de pedra,
e transfórmao en corazón de carne.
Recibe, Señor, os fumes do meu orgullo,
e transfórmaos en luz de servizo.
Recibe, Señor, o peso da nosa cobiza,
e transfórmao en dinamismo de caridade.
Recibe, Señor, as nosas dúbidas e os nosos medos,
e transfórmaos en fe confiada.
Recibe, Señor, os nosos moitos sufrimentos,
e transfórmaos en sacramentos.
Recibe, Señor, as nosas crises,
e transfórmaas en oportunidades de crecemento e madurez.
(Cáritas, La hermosura
de la caridad.Cuaresma y pascua 2014. p. 43)
CANTO GOZOSO
ENTRADA: Arrepentido
LECTURAS: Non vou so
OFERTORIO: Velaquí, Señor, o viño
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario