Ficha e Lectio - A anunciación
.jpg)
VER TAMÉN :
LECTIO:
ADAPTADO DE:
http://ocarm.org/es/content/lectio/lectio-solemnidad-anunciacion-senor
COMPRENSIÓN DA LECTURA
a) O texto:
http://xanostesaqui.webnode.es/lecturas-da-misa/dias-especiais/marzo/a25-02-a-anunciacion/
ou http://xanostesaqui.blogspot.com.es/2014/03/a-anunciacion-lecturas.html
b) Para colocar a pasaxe no seu contexto:
A pasaxe da anunciación condúcenos do templo, espazo sacro por excelencia, á casa, á intimidade do encontro persoal de Deus coa súa criatura; condúcenos dentro de nós mesmos, ao profundo do noso ser e da nosa historia, alá onde Deus pode chegar e tocarnos. O anuncio do nacemento de Xoán o Bautista abrira o seo estéril de Sabela, desfacendo a absoluta impotencia do home e transformándoa en capacidade de obrar xunto con Deus. O anuncio do nacemento de Xesús, pola contra, chama á porta do seo frutífero da "Chea de Graza" e espera resposta: é Deus que espera o noso si, para poder obrar todo.
c) Para axudar na lectura da pasaxe:
vv.26-27:
Estes dous primeiros versículos colócannos no tempo e o espazo sacros do acontecemento que meditamos e que reviven en nós: estamos no sexto mes da concepción de Xoán o Bautista e estamos en Nazaret, cidade de Galilea, territorio dos afastados e impuros.. Aquí baixou Deus para falarlle a unha virxe, para falar ao noso corazón.
Véñennos presentados os personaxes deste acontecemento marabilloso: Gabriel, o enviado de Deus, unha nova muller de nome María e o seu esposo Xosé, da casa real de David. Tamén nós somos acollidos a esta presenza, estamos chamados a entrar no misterio.
vv.28-29:
Son as primerísimas frases do diálogo de Deus coa súa criatura. Poucas palabras, apenas un suspiro, pero palabras omnipotentes, que turban o corazón, que pon profundamente en discusión a vida, os plans, as esperanzas humanas. O anxo anuncia o gozo, a graza e a presenza de Deus; María queda turbada e pregúntase de onde lle poida vir a ela todo isto. De onde un gozo tal? Como unha graza tan grande que pode cambiar incluso o ser?
vv.30-33:
Estes son os versículos centrais da pasaxe: e a explosión do anuncio, a manifestación do don de Deus, do seu omnipotencia na vida do home. Gabriel. o forte, fala de Xesús: o rei eterno, o Salvador, o Deus feito neno, o Omnipotente humilde. Fala de María, do seu seo, da súa vida que foi elixida para dar entrada e acollida a Deus neste mundo e en calquera outra vida. Deus comeza, xa aquí, a facerse veciño, a chamar. Está en pé, espera, xunto á porta do corazón de María; pero tamén aquí, na nosa casa, xunto ao noso corazón?.
v.34:
María ante a proposta de Deus, déixase manexar por unha completa disposición; revela o seu corazón, os seus desexos. Sabe que para Deus o imposible é realizable, non ten a mínima dúbida, non endurece o seu corazón nin a súa mente, non fai cálculos; quere soamente disporse plenamente, abrirse, deixarse alcanzar daquel toque humanamente imposible, pero xa escrito, xa realizado en Deus. Pon diante del, cun xesto de purísima pobreza, a súa virginidad, a súa non coñecer home; é unha entrega plena, absoluta, desbordante de fe e abandono. É a premisa do si.
vv. 35-37:
Deus, humildísimo responde; a omnipotencia inclínase sobre a fraxilidade desta muller, que somos cada un de nós. O diálogo continúa, a alianza crece e refórzase. Deus revela o como, fala do Espírito Santo, da súa sombra fecundante, que non viola, non rompe, senón conserva intacta. Fala da experiencia humana de Sabela, revela outro imposible convertido en posible; case unha garantía, unha seguridade. E despois, a última palabra, ante a cal é necesario escoller: dicir si ou dicir non; crer ou dubidar, entregarse ou endurecerse, abrir a porta ou pechala. "Nada é imposible para Deus"
v.38:
Este último versículo parece encerrar o infinito. María di o seu "Velaquí" ábrese, ofrécese a Deus e realízase o encontro, a unión por sempre. Deus entra no home e o home convértese en lugar de Deus: son as Vodas máis sublimes que se poidan xamais realizar nesta terra. E con todo o evanxeo péchase cunha palabra case triste, dura: María queda soa, o anxo vaise. Queda, con todo, o si pronunciado por María a Deus e a súa Presenza; queda a verdadeira Vida.
UN MOMENTO DE SILENCIO ORANTE
Lin e escoitei as palabras do evanxeo.
Estou en silencio
"Deus está aquí, á porta, e pide asilo, precisamente a min, á miña pobre vida".
ALGUNHAS PREGUNTAS
a) O anuncio de Deus, o seu anxo, entra na miña vida, ante min e fálame. Estou preparado para recibilo, para deixarlle espazo, para escoitalo con atención?
b) Enseguida recibo un anuncio desconcertante; Deus fálame de gozo, de graza, de presenza. Precisamente as cousas que eu estou a buscar desde hai tanto tempo, de sempre.
Quen me poderá facer verdadeiramente feliz? Quero fiarme da súa felicidade, da súa presenza?
c) Bastou un pouco, apenas un movemento do corazón, do ser; El xa se deu conta. Xa me está enchendo de luz e amor. Dime: "Atopaches graza aos meus ollos".
Agrado eu a Deus? El atópame amable? Si, así é. Por que non o quixemos crer antes?Por que non o escoitei?
d) O Señor Xesús quere vir a este mundo tamén a través de min; quere achegarse aos meus irmáns a través dos carreiros da miña vida, da miña ser.
Poderei estragarlle a entrada? Poderei rexeitalo, telo afastado? Poderei borralo da miña historia da miña vida?
UNHA CLAVE DE LECTURA
Algunhas palabras importantes e fortes que resoan nesta pasaxe do evanxeo
Alégrate!
Verdadeiramente é estraño este saúdo de Deus á súa criatura; parece inexplicable e quizais sen sentido. E con todo, xa desde séculos resoaba nas páxinas das divinas Escrituras e, por conseguinte, nos beizos do pobo hebreo. Gózache, alégrache, exulta! Moitas veces os profetas repetiran leste sopro do respiro de Deus, gritaran este silencioso latexado do seu corazón polo seu pobo, o seu resto. Léoo en Xoel: "Non temas, terra, senón goza e alégrache, porque o Señor fixo cousas grandes"...(2,21-23); en Sofonías: "Goza, filla de Sion, exulta, Israel, e alégrache con todo o corazón, filla de Xerusalén! O Señor revogou a túa condena" (3,4); en Zacarías: "Goza, exulta filla de Sion porque, velaquí, que eu veño morar no medio de ti, oráculo do Señor" (2,14). Léoo e vólvoo a escoitar, hoxe, pronunciado tamén sobre o meu corazón, sobre a miña vida; tamén a min anúncialleme un gozo, unha felicidade nova, nunca antes vivida. Descubro as grandes cousas que o Señor fixo por min; experimento a liberación que vén do seu perdón, eu non estou xa condenado, senón agraciado, para sempre; vivo a experiencia da presenza do Señor xunto a min, en min. Si, El veu a habitar entre nós; El está de novo plantando a súa tenda na terra do meu corazón, da miña existencia. Señor, como di o salmo, Ti gózasche coas túas criaturas (Sal 104, 31) e tamén Eu gózome en ti; o meu gozo está en ti (Sal 104, 34).
O Señor está contigo
Estas palabras tan simples, tan luminosas, ditas polo anxo a María, encerran unha forza omnipotente; doume conta que bastaría, por si soa, a salvarme a vida, a levantarme de calquera caída ou fallo, de calquera erro. O feito de que El, o meu Señor, está comigo, sostenme en vida, vólveme animoso, dáme confianza para continuar existindo. Se eu existo, é porque El está comigo. Quizais poida valer para min a experiencia que a Escritura conta de Isaac, ao cal lle sucedeu a cousa máis bela que se pode desexar a un home que cre en Deus e ámao; un día achégaselle a el Abimelech cos seus homes, dicíndolle; "Temos visto que o Señor está contigo" (Gén 26, 28) e pedindo que se fixesen amigos, que se fixese un pacto. Quixese que tamén de min dixésese a mesma cousa; quixese poder manifestar que o Señor verdadeiramente está en min, dentro da miña vida, nos meus desexos, os meus afectos, os meus gustos e accións; quixese que outros puidesen atopalo pola miña mediación. Quizais, por isto, é necesario que eu absorba a súa presenza, que o coma e bébao.
Voume á escola da Escritura, leo e volvo ler algunhas pasaxes na que a voz do Señor me repite esta verdade e, mentres El fálame, voume cambiando, sinto máis habitado. "Permanece neste país e eu estarei contigo e bendireite" (Xén 26,3). "Despois o Señor comunicou as súas ordes a Xosué , fillo de Nun, e díxolle: Se forte e ten ánimo, porque o teu introducirás aos Israelitas no país que xurei darlles, e eu estarei contigo" (Dt 31,23). "Loitarán contra ti pero non prevalecerán, porque eu estarei contigo para salvarte e liberarte" (Xer 15,20). "O anxo do Señor aparece a Xedeón e dille: O Señor é contigo, home forte e valeroso!" (Xuí 6,12). "Naquela noite aparecéuselle o Señor e díxolle: Eu son o Deus de Abrahán o teu pai, non temas porque eu estou contigo. Bendireiche e multiplicarei a túa descendencia por amor a Abrahán, o meu servo" (Xén 26,24). "Velaquí que eu estou contigo e protexereite onde queira que vaias; logo fareiche regresar a este país, porque non te abandonarei sen facer todo o que che dixen"(Xén 28,15) "Non temas porque eu estou contigo; non te descarríes, porque eu son o teu Deus. Fágoche forte e acudo na túa axuda e sostéñoche coa destra vitoriosa" (Is 41,10)
Non temas
A Biblia atópase rebosante deste anuncio cheo de tenrura; case como un río de misericordia esta palabra percorre todos os libros sacros, desde a Xénese até a Apocalipse. É o Pai que repite aos seus fillos que non teñan medo, porque El está con eles, non os abandona, non os esquece, non os deixa en poder do inimigo. É coma se fose unha declaración de amor, de corazón a corazón, e chega até nós. Abrahán ouviu esta palabra e despois del o seu fillo Isaac, despois os patriarcas, Moisés, Xosué, David, Salomón e con eles, Xeremías e todos os profetas. Ninguén está excluído deste abrazo de salvación que o Pai ofrece aos seus fillos, tamén aos máis afastados, os máis rebeldes. María sabe escoitar profundamente esta palabra e crella con fe plena, con absoluto abandono; Ela escoita e cre, acolle e vive tamén para nós. Ela é a muller forte e animosa que se abre á chegada do Señor, deixando caer todos os medos, as incredulidades, as negativas. Ela repite este anuncio de Deus dentro da nosa vida e convídanos a crer con Ela.
Atopaches graza
"Señor, se atopei graza aos teus ollos...". Esta é a pregaria que sae máis veces do corazón de homes e mulleres que buscan refuxio no Señor; deles fala a Escritura, atopámolos nas encrucilladas das nosas rúas, cando non sabemos ben onde ir, cando sentimos golpeados pola soidade ou a tentación, cando vivimos os abandonos, as traizóns, as desconfianzas que pesan sobre a nosa existencia. Cando non temos a ninguén e non logramos nin sequera atoparnos a nós mesmo, entón tamén nós, como eles, poñémonos a rezar repetindo aquelas palabras: "Señor, se atopei grazas aos teus ollos...". Cantas veces quizais as repetimos, tamén só, en silencio! Pero hoxe aquí, nesta pasaxe evanxélico tan sinxelo, adiantáronsenos, estivemos escoitando con anterioridade; xa non necesitamos suplicar, porque xa atopamos todo aquilo que estabamos sempre buscando e moito máis. Recibimos gratuitamente, fomos colmados e agora sobordamos.
Para Deus nada hai imposible
Chegamos case ao final deste percorrido fortísimo de graza e de liberación; acaba de alcanzarme agora unha palabra que me sacode no máis profundo. A miña fe está posta ao retortero; o Señor próbame, sóndame, pon a proba o meu corazón. O que o anxo afirma aquí, diante de María, fora xa proclamado moitas veces no Antigo Testamento; agora alcanza a plenitude, agora todos os imposibles realízanse; Deus faise home; o Señor convértese en amigo; o afastado está moi preto. E eu, tamén eu, pequeno e pobre, fágome partícipe desta inmensidade de graza; dicir que tamén na miña vida o imposible convértese en posible. Só debo crer, só dar o meu consentimento. Pero isto significa deixarse sacudir pola potencia de Deus; entregarme a El: que me cambia, libérame, renóvame. Nada disto é imposible. Si, eu podo renacer hoxe, neste momento, por graza da súa palabra que me falou, que me alcanzou até o punto máis profundo do corazón. Busco e transcribo os pasos das Escrituras que me repiten esta verdade. E mentres escribo, mentres as leo e pronúncioas amodo, masticando cada palabra, o que elas din Realízanse en min... Xénese 18,14; Xob 42,2; Xeremías 32, 17; Xeremías 32, 27; Zacarías 8,6; Mateo 19,26; Lucas 18,27.
Heme aquí
E agora non podo fuxir, nin evitar a conclusión. Sabía desde o principio que precisamente aquí, dentro desta palabra, tan pequena con todo, tan chea, tan definitiva, Deus estaba a agardarme. A cita do amor, da alianza entre El e eu sinalouse precisamente nesta palabra, apenas un suspiro da súa voz. Permanezo aparvado pola riqueza de presenza que sinto neste "Heme aquí!"; non debo esforzarme moito para lembrar as innumerables veces que Divos mesmo pronunciouna primeiro, repetiuna. El é o "Heme aquí" feito persoa, feito fidelidade absoluta, insubstituíble. Debería porme soamente baixo a súa onda, só atopar o seu sinal nos pos da miña pobreza, do meu deserto; debería só acoller o seu amor infinito que non cesou xamais de buscarme, de estar xunto ao meu, de camiñar comigo, onde queira que eu hei ir. O "Heme aquí" está xa devandito e vivido, é xa verdade. Cantos, antes que eu e cantos tamén hoxe, xunto ao meu! Non, non estou só. Fago unha vez máis silencio, colócome unha vez máis a escóitaa, antes de responder? "Heme aquí, heme aquí!" (Is 65,1) repite Deus; "Heme aquí, son a serva do Señor", responde María; "Heme aquí, que eu veño para facer a túa vontade" (Sal 39,8) di Cristo.
Comentarios
Publicar un comentario