Ficha e Lectio - Domingo 9 A

DEBUXOS ADAPTADOS DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/

LECTIO: 

http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_080601.pdf

O Evanxeo é para a vida e só así é palabra de vida. Anuncia que Deus nos ama, que nos salva: é o indicativo da nosa salvación. O Evanxeo dinos que somos fillos de Deus, que Xesús destruíu a morte e manifestou a vida, que o amor é posible. A partir deste indicativo, o crente que foi salvado pola fe en Xesucristo, ha de realizar o imperativo de todo ese amor de Deus aos homes: Se é fillo de Deus, que viva como tal fillo de Deus!

A fe cando é o que debe ser, cando é a resposta que xorde dunha escoita profunda e auténtica ao Evanxeo, unha resposta que cativa gozosamente e compromete profundamente, que se manifesta, que se acredita e realízase nas obras, non se contenta con dicir: "Señor, Señor", senón que cumpre a vontade de Deus a quen Xesús nos ensinou a chamar "Pai noso".

Xesús, despois de expor os seus ensinos no Sermón da Montaña, termina cunhas palabras que nos chaman á vida. O que soamente lle escoita e non practica, non lle escoitou de verdade, non creu nel.

A cousa está clara. Hai dúas maneiras de vivir: de aparencias ou de realidades. De palabras ou de feitos. No terreo da pura fachada  ou no campo da entrega e o compromiso. Pois, diso fálanos Xesús hoxe: «Dicir Señor, Señor, e non facer a vontade de Deus», é pura fachada, «edificar sobre area». Pola contra, «dicir Señor, Señor», e cumprir a vontade do Pai celestial, é edificar sobre rocha. Virán as choivas e os ventos, e aquel edificio permanecerá».

O evanxeo de hoxe convídanos a revisar a nosa oración e en xeral a nosa actitude ante Deus. “Deus é Espírito e os que lle dan culto hano de facer en espírito e en verdade”. (Xn 4, 24). Onde non hai sinceridade, tampouco está alí a verdade. Onde a rutina evita a reflexión e o compromiso, tampouco pode ser lugar de encontro con Deus.

Cando outros intereses non contemplan a necesidade de conversión e de cambio, entón o relixioso transfórmase en idolatría máis ou menos consciente; alí non está Deus. “Desviádesvos do camiño que hoxe vos marco, indo detrás de deuses estranxeiros”. (1ª lectura).