Domingo 2 de Coresma - ciclo A

DOMINGO II DE CORESMA -  CICLO A

Primeira Lectura       Xen 12, 1-4a

LECTURA DO LIBRO DA XÉNESE

Vocación de Abrahán, pai do pobo de Deus

  

     Naqueles días, o Señor díxolle a Abram:

     Sae da túa terra e da túa patria e do teu clan para a terra que eu che mostrarei.

            Eu farei de ti un pobo grande, bendicireite e dareiche un nome con sona, que será exemplo de bendición.

            Bendicirei a quen te bendiga, maldicirei a quen te maldiga. Os pobos todos da terra chamaranse benditos no teu nome.

     Abram saíu, conforme lle dixera o Señor.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL           Sal 32, 4-5. 18-19. 20 e 22

 R/. (22): Veña a nós, Señor, a túa misericordia, como de ti o esperamos.

A palabra do Señor é recta

e todas as súas obras son leais:

el ama o dereito e a xustiza,

a súa misericordia enche a terra.

Os ollos do Señor están postos nos que o temen,

nos que esperan na súa misericordia,

para liberar las súas vidas da morte,

para os manter no tempo da miseria.

Nós agardamos lo Señor:

El é o noso socorro, o noso escudo.

Veña a nós, Señor, a túa misericordia,

como de ti o esperamos.

Segunda Lectura    2 Tim 1, 8b-10

LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO

Deus chámanos e ilumínanos

  

            Benquerido irmán:

            Comparte comigo os sufrimentos polo Evanxeo, contando co poder de Deus. El santificounos e chamounos a unha vocación santa, non polas nosas obras, senón polo seu designio e pola graza que nos deu en Cristo Xesús antes de todos os tempos, e que se manifestou agora pola aparición do noso Salvador, Cristo Xesús.

            El destruíu a morte e alumou a vida e a inmortalidade por medio do Evanxeo.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

VERSÍCULO

Oíuse a voz do Pai, que dicía desde a resplandecente nube:

Este é o meu Fillo benquerido: escoitádeo.

Evanxeo     Mt 17, 1-9

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

O seu rostro resplandecía coma o sol

            Naquel tempo, levou Xesús consigo a Pedro, a Santiago e a Xoán seu irmán, e subiu con eles sós a un monte alto.

            Alí transfigurouse diante deles; o seu rostro resplandecía coma o sol; e os seus vestidos viraron brancos coma a luz.

            Nisto aparecéuselles Moisés e tamén Elías, que estaban falando con el.

            Pedro colleu a palabra e díxolle a Xesús:

            ‑ Señor, que bo sería ficarmos aquí! Queres que faga aquí tres tendas, unha para ti, outra para Moisés e outra para Elías?

            Aínda el estaba falando, cando apareceu unha nube luminosa que os cubriu; e oíuse unha voz que dende a nube dicía:

            ‑ Este é o meu Fillo benquerido, o que me comprace; escoitá­deo.

            Ó escoitaren isto, os discípulos caeron debruzados, cheos de temor. Xesús, achegándose, tocounos e díxolles:

            ‑ Erguédevos, non teñades medo!

            Levantando os ollos, non viron a ninguén fóra de Xesús.

            Cando baixaban do monte, Xesús encargoulles:

            ‑ Non lle faledes desta visión a ninguén, ata que o Fillo do Home resucite de entre os mortos.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo

  

MENOS MIRAR PARA O CEO E MÁIS PARA O IRMÁN E A IRMÁ 

2º Coresma – A - 2014

TOMADO DE : http://remoldapalabra.blogspot.com.es/

SINAL DE CORESMA: 

Poñemos a segunda pedra por riba do altar, lembrándonos de que no proceso de conversión ao que nos invita a coresma, temos que ir dando paso ao corazón que acolle e  acompaña no canto do corazón duro e frío.  

ESCOITA ACTIVA 

Probablemente o medo a correr riscos é o que máis nos paraliza no seguimento de Cristo. Temos medo ao novo, como se conservar o pasado garantira automaticamente a fidelidade ao Evanxeo. Por medo calamos cando teriamos que falar, desentendémonos cando deberiamos intervir, non debatemos temas importantes para evitar  planeamentos  novidosos.  Temos medo a revisar liturxias e ritos que valeron noutro tempo, pero que na actualidade non din nada. Temos medo a falar de dereitos humanos, a recoñecer o papel da muller dentro da Igrexa. Temos medo a poñer por riba de todo a misericordia..... E, aínda que se di que o medo garda a viña, temos que recoñecer que o de seu da viña non é gardala, senón que dea froito abundante.  

Segundo o relato evanxélico, os discípulos caen por terra cheos de medo.... pero Xesús achégase e dilles –dinos-: Erguédevos, non teñades medo. Porque só o contacto vivo con Cristo nos pode liberar dos pesadelos e do medo. 

Que a celebración deste segundo domingo da coresma nos axude a, como lle ocorreu a Abrahán, quitar a pedra do medo do noso corazón para que poida agromar a confianza que no Señor e nos irmáns. 

CORAZÓN MISERICORDIOSO 

Por non prestar atención á chamada na que nos invitas a deixar atrás o corazón de pedra, SEÑOR, ACOLLE A NOSA CONVERSIÓN. 

Por pechar ollos e o corazón aos problemas e necesidades dos que nos tenden a man pedindo axuda, CRISTO, ACOLLE A NOSA CONVERSIÓN. 

Por non ser capaces de facer deste tempo de coresma unha experiencia que nos renove e nos faga mellores persoas, SEÑOR, ACOLLE A NOSA CONVERSIÓN. 

PALABRA ENRAIZADA 

Abrahán é chamado para desenvolver unha misión. E a pesares de que non era novo, de que obedecer cambiaba a súa vida e lle esixía esforzo, di si e ponse en camiño. Nesta actitude podemos resumir o que quere ser en toda a Igrexa para os cristiáns este tempo de coresma: responder á invitación de ser sinceros e realistas con nós mesmos e poñernos tamén en camiño. Esta nova pedra que hoxe poñemos por riba do altar quere lembrarnos que inda temos moito que cambiar, que o esforzo por facer é grande e que, se queremos tomar en serio a relación entre a nosa vida e a nosa fe, necesitamos romper coa pasividade na que moitas veces temos vivido e celebrado esta experiencia coresmal. Coresma é cambio, renovación, transformación … todo menos costume ou pasividade. Deus, como fixo con  Abrahán, segue a chamarnos e a ofrecernos unha meta. De nós, con liberdade e sen coaccións, depende que lle digamos si ou non. Se estamos convencidos de que debemos acoller, e como tal levar á vida as consecuencias desta resposta, sentiremos a frescura e o gozo da súa misericordia. Se, pola contra, lle damos as costas á súa chamada, seguiremos camiñando en ermo e baleiro. 

Como o camiño a realizar é longo e moitas veces pouco doado, non podemos facelo en solitario, se non queremos caer no risco de trabucalo ou de non perdernos. Por iso Deus mesmo ofrécenos as lumieiras que, en forma de amigos, testemuños, mestres … van mostrándonos que a luz de Deus pode irradiar -se queremos-, tamén a nosa vida. El, aínda que sempre respecta a nosa petición, nin quere nin deixa que nos perdamos; por iso constantemente nos vai mostrando a forza da súa iluminación e acompañamento nas experiencias antes nomeadas. El chama. Nós somos invitados a responder. Non esperemos moito en dar a resposta, non vaia ser que logo teñamos moito camiño que desandar por mor da nosa tardanza e da nosa equivocación ao non coller o enderezo correcto. 

En Xesús sempre atopamos, se non nos achegamos a El con predisposición a facerlle dicir o que queremos ou o nos supón menos esforzo e máis comodidade, a referencia fundamental para seguir cara adiante, para caer na conta de que necesitamos cambiar, de que non podemos deixarnos ir con rutinas e costumes, de que as cousas importantes supoñen sempre traballo e convértense en tarefa permanente para nós. Nin podemos mirar para outra parte cando se nos pide implicación nin tampouco debemos deixar que o tempo pase sen máis, como se iso supuxera que as cousas cambian e melloran de por si. Non. Cada pequeno paso que damos para deixar atrás intolerancia, soberbia, egoísmo, inxustiza, corrupción … supón moito esforzo, xa que  todos  tendemos sempre ao que nos resulta máis fácil e non nos compromete. E aquí está o sentido da coresma: axudarnos a tomar conciencia de que as cousas se queremos que cambien en nós, temos que plantarlle cara e buscar darlle solución, porque se non o facemos así, baleira é a nosa vida e perda de tempo, ou entretemento, sería a nosa fe. Cara Cristo e desde Cristo orientase a vida e aséntase a fe. Dicimos que el é plenitude e meta. A pascua é un adianto do que un día, no seu momento, será, e para sempre esta plenitude. Camiñemos, daquela, con gozo e transformación interior cara ela... pero non esquezamos que toda esta transformación interior ten logo que mostrarse no que facemos no día a día da vida: non calar cando vemos inxustiza, saber dicir -sen molestar pero con sinceridade-, que non queremos políticos corruptos, economistas que nos enganan, bispos e curas que utilizan o seu ministerio para vivir a conta dos demais, e non para transmitir a Cristo...E sempre sabendo que é nos pobres e necesitados onde verdadeiramente se nos manifesta Cristo e desde onde nos pide que fagamos da coresma un tempo de gozo e vida nova. 

FRATERNIDADE ORANTE 

Buscando responder a esta chamada que Deus nos fai sempre, pero especialmente neste tempo de coresma, recemos  xuntos  dicindo: 

QUE CAMBIEMOS ACTITUDES E COMPORTAMENTOS 

Para que en toda a Igrexa descubramos que a coresma esíxenos dar froitos de cambio de actitudes e comportamentos en relación con nós mesmos, cos irmáns e con Deus; non podendo reducila a deixar de comer carne como se fose unha cuestión dietética, OREMOS. 

QUE CAMBIEMOS ACTITUDES E COMPORTAMENTOS 

Para que este tempo de coresma nos axude a achegarnos aos veciños, amigos ou familiares cos que temos relacións tensas ou de enfrontamento, para buscar de cambialas e convertelas en perdón e misericordia, OREMOS. 

QUE CAMBIEMOS ACTITUDES E COMPORTAMENTOS 

Para que nós persoalmente nos esforcemos para que esta coresma nos vaia transformando e facendo mellores persoas, deixando que as palabras de Xesús nos axuden a converter a nosa vida nunha experiencia de cambio e renovación, OREMOS. 

QUE CAMBIEMOS ACTITUDES E COMPORTAMENTOS 

Señor, que, como Abrahán e Paulo, tamén nós saibamos responder á túa chamada, acolléndoa e facendo dela forza e esperanza na vida de cada día. P.X.N.S. Amén. 

MIRADA DE ESPERANZA 

Ti, que sobes e acendes a montaña, invítanos a seguirte. 

O aire  que respiramos está contaminado  pola mentira, o engano,  

a corrupción,  o abuso dos máis débiles… 

Ti,  que fixeches  da túa vida espello da presenza do Pai, 

acompáñanos para que  non fagamos da oración nin ermo nin baleiro, 

senón experiencia de encontro e acollida. 

Ti, que brillas coma o sol, 

dános azos para que saibamos afrontar  

a loita contra as  tebras,  

que moitas veces crecen no noso corazón. 

Ti, que non pasas de largo diante do necesitado, 

axúdanos a tomar conciencia de que non podemos 

pasar  sen mirar para os lados, 

e  recoñecer a tantas persoas caídas que nos tenden a man porque 

esperan de nós acollida, tempo e disposición... 

para ser a súa voz, a  voz dos que non lles deixan ser voz. 

Ti que non quixeches que se puxeran tendas no  Tabor, 

espértanos do soño de crer  

que podemos  encher o mundo de tendas e  Tabores  que nos fagan esquecer 

que temos que poñer os pés no chan 

para ser os ollos, as mans, a palabra e o corazón 

dos irmáns cuxa dignidade é, cada día, esmagada polos poderosos. 

A partir dunha idea do texto de  Cáritas  para a Coresma, p.52/53) 

CANTO GOZOSO 

 

ENTRADA: 

Arrepentido 

LECTURAS:  

Non vou so 

OFERTORIO:  

Cando   me colle a noite no camiño 

COMUÑÓN:  

Seguirei os teus pasos

POWER POINTS

Coresma 2- ciclo A
Coresma Dom2 A - Bene Pagola