Aprender a dialogar

Atopei este artículo nunha das miñas búsquedas por internet, pareceume ben comezar o ano con pensamentos positivos e pode valer para traballar o Día da Paz. Espero que vos guste:


"Decálogo para aprender a dialogar"

Un estímulo e un desafío para axudarnos a dar testemuño crible

da comuñón que nos une en Deus Trinidad Amor:

por Bruno Forte

Arcebispo de Chieti-Vasto (Italia)

1.      Non hai diálogo sen humildade.

Dialogar cos demais esixe poñerse humildemente á escoita do outro, renunciando a toda pretensión sobre os demais, para abrirnos á verdade á cal todos debemos obediencia e que é profunda raíz de toda comuñón auténtica

2.      Non hai diálogo sen escoita.

Escoitar significa facer calar os prexuízos e os medos, estar abertos ao novo, no respecto da diferenza, acollendo o outro con confianza como o hóspede interior, no desexo de vivir a mesma pertenza á causa da verdade e do amor que nos une.

3.      Non hai diálogo sen estupor.

O diálogo crea desorientación, sobre todo interior: marabillarse, ver o mundo con outros ollos, sentirse parte e non todo, poñerse en xogo e vivir o risco; desorienta, pero libera das falsas resistencias e fainos capaces de acoller a verdade, calquera que sexa a súa procedencia

4.      Non hai diálogo sen unha lingua común.

O diálogo non existe si non se fala unha lingua común, entendendo as palabras do outro e sobre todo escoitando o corazón e a vida de onde elas proveñen: na súa etimoloxía, diálogo significa precisamente "encontro na palabra" (dià-logos).

5.      Non hai diálogo sen silencio.

O diálogo necesita o silencio, tanto para escoitar e reflexionar sobre o que o outro propón, canto para manifestar unha auténtica proximidade, a miúdo conducida polo silencio máis que por moitas palabras. Nunca dirás palabras verdadeiras, se antes non camiñas longamente polos carreiros do silencio!

6.      Non hai diálogo sen liberdade.

Para vivir o diálogo temos que ser libres en relación a nós mesmos, dispostos a poñernos en cuestión; libres en relación aos demais, rexeitando os condicionamentos e os medos que ás veces eles nos impoñen; libres para obedecer só á verdade, que nos fai libres (cf. Xn 8, 32).

7.      Non hai diálogo sen perdón.

Quen quere dialogar, debe liberar a mente e o corazón de todo resentimento polas feridas recibidas: facendo memoria, o corazón ten que ser purificado coa demanda e a ofrenda do perdón.

8.      Non hai diálogo sen coñecemento.

A ignorancia do outro, da súa cultura, do seu mundo vital, está na base de incomprensións e rexeitamentos: para dialogar é necesario coñecer o outro e facerse coñecer por el.

9.      Non hai diálogo sen responsabilidade.

Quen dialoga non deberá nunca esquecer a rede de relacións humanas de onde procede e cara á cal é responsable: o diálogo non elimina, senón que aumenta o sentido de responsabilidade que cada un debe ter en relación ao ben común, de acordo coa súa vocación e misión.

10.  Non hai diálogo sen ser fieis á verdade.

Quen non quere compartir as súas propias razóns para vivir, crer, esperar, amar; quen non ten paixón pola verdade e non é fiel á súa identidade máis profunda, nunca será capaz de dialogar. No diálogo o corazón ábrese a Quen é a verdade, o Deus vivente, que vén habitar naqueles que - dialogando con El - acollen o Seu amor.

Que o Señor axude a todos nós e ás nosas comunidades eclesiais a ser lugares de verdadeira comuñón e, por iso, de diálogo, fiel ao ceo e ao mesmo tempo fiel á historia, verdadeira Igrexa, "misterio de comuñón"!