Ficha e Lectio - Domingo 1 Advento A
ADAPTADO DE: http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/
Vídeo:
(Parroquia Barciela-Sigüeiro)
TOMADO DE :
Hoxe, primeiro domingo de Advento, empezamos un novo ano cristián. Somos convidados a celebrar o Advento, o Nadal e a Epifanía. Desde hoxe (1/2 decembro) até o final do tempo de Nadal coa festa do Bautismo do Señor (13 de xaneiro), van ser cinco semanas en que celebramos a mesma boa noticia:
a vinda do Señor. O tres palabras. Advento, Nadal e Epifanía, ou sexa, vinda, nacemento e manifestación, apuntan ao mesmo: que Cristo Xesús faise presente na nosa historia para darnos a súa salvación.
Mateo -que vai ser o evanxelista dos domingos deste novo ano litúrxico- tróuxonos as palabras de Xesús, coas que convida a todos a estar espertos e atentos, preparados en todo momento, porque a súa vinda sucede no momento máis inesperado: "estade en vela, que non sabedes que día virá o voso Señor".
A palabra de Deus dinos "estade preparados". Si debemos estar preparados á vinda continua do Señor. A historia que vivimos é a ocasión de encontro con ese Salvador que se nos achega, que vén a nós: Cristo Xesús, o Enviado de Deus. El trae a salvación, a Boa Noticia, a paz, a verdade. Por iso é hora de espabilarse porque cando menos pénselo "virá o Fillo do Home".
A nosa primeira actitude, por tanto, é a atención, a vixilancia, a espera activa. Os cristiáns centramos a nosa esperanza nunha Persoa viva, presente xa, que se chama Cristo Xesús. Cristo é a resposta de Deus aos desexos e as preguntas da humanidade. Non nos vai a salvar a política, ou a economía, ou os adiantos da ciencia e da técnica: é Cristo Xesús o que dá sentido á nosa vida, e ábrea a todos os seus verdadeiros valores, non só os deste mundo.
Crer é esperar. A vida non é un círculo pechado no que non é posible a esperanza. Talvez hoxe poderiamos medir a autenticidade da nosa fe tomándolle o pulso á nosa esperanza. Coa man no corazón, podemos dicir que temos fe se miramos sempre a vida e o mundo cunha mestura de fatalismo e desesperación? A falta de esperanza non é cristiá. Pero non calquera esperanza é a esperanza cristiá. Non é -por exemplo- un pasivo cruzarse de brazos, véndoas vir. Máis ben falábasenos de que hai que espabilarse, manterse en actitude de vixilancia, estar a punto... Vixiar: non é estar á expectativa e preguntarse que vai pasar ou botar as cartas da sorte. Vixiar é preparar a casa e os camiños para o home novo. É descubrir a tarefa a realizar. É recoñecer ao Señor que vén ou que é o que impide a súa chegada. É buscar onde o Señor está a nacer. É camiñar cara a Belén, onde unha familia busca pousada, onde un emigrante pide traballo, onde un mozo afánase por realizarse, onde un esquecido necesita presenza, onde un pobre quere comer, onde todos os homes urxen amor. Vixiar é escoitar a palabra, ler en profundidade os acontecementos, penetrar no misterio da persoa e da historia, captar a noción do Espírito. Vixiar é crer, é comprometerse, é, sobre todo e sempre, esperar.
VER TAMÉN:
(4º IDIOMA: GALEGO)
Comentarios
Publicar un comentario