Domingo 1 de Advento - Ciclo A
DOMINGO I DE ADVENTO - CICLO A
Primeira Lectura Is 2, 1-5
LECTURA DO LIBRO DO PROFETA ISAÍAS
O Señor congrega a
todas as nacións na paz eterna do seu Reino
Palabras
que en visión profética recibiu Isaías, fillo de Amós, acerca de Xudá e
Xerusalén:
Ao
final dos tempos o monte da casa do Señor estará firme, asentado no cume dos
montes, ergueito sobre as montañas.
Acudirán
alí todas as nacións, poñeranse en camiño pobos numerosos.
Dirán:"Vinde,
subamos ao monte do Señor, á casa do Deus de Xacob.
El hanos aprender
os seus camiños, e marcharemos polos seus vieiros;
porque a lei ha
saír de Sión, de Xerusalén, a palabra del Señor".
Será o árbitro das
nacións, o xuíz de pobos numerosos.
Das
espadas forxarán arados, e das lanzas, podadeiras.
Non erguerá a espada
nación contra nación,
non se adestrarán
para a guerra.
Casa
de Xacob, ven; vaiamos
e camiñemos á luz
do Señor!
Palabra
do Señor
R/ Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal
121, 1-2. 4-5. 6-7. 8-9
R/. (cf. 1):
Imos alegres para a casa do Señor
Moito me alegrei
cando me dixeron:
"imos ir á
casa do Señor".
Xa están os nosos
pés
ás túas portas,
Xerusalén.
Alá soben as
tribos, as tribos do Señor,
conforme o costume
de Israel,
a festexar o nome
do Señor.
Alí están os
tribunais de xustiza,
os tribunais da
casa de David.
Desexádelle paz a
Xerusalén:
Vivan seguros os
que te aman.
Haxa paz dentro dos
teus muros,
seguranza dentro
dos teus pazos.
Por mor de meus
irmáns e compañeiros,
direi: "A paz
contigo".
Por mor da casa do
Señor, o noso Deus,
desexo para ti todo
ben.
Segunda Lectura Rom 13, 11-14a
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS ROMANOS
A nosa salvación
está xa máis cerca
Irmáns:
Sabedores
do tempo de salvación no que estamos, xa
é hora de que espertedes do sono, pois agora a salvación xa está máis cerca de
nós que cando empezamos a crer. A noite vai andada, e o día está a chegar:
rexeitémos obras das tebras e vistámos armas da luz.
Como
en pleno día, camiñemos decentemente, nada de lupandas nin borracheiras, nada
de obscenidades nin libertinaxe, nada de liortas nin envexas.
En
lugar diso vestídevos do Señor Xesús Cristo, e non lles fagades caso aos baixos apetitos.
Palabra do
Señor R/
Grazas a Deus
ALELUIA Sal 84, 8
Se non se canta,
pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
Amósanos, Señor, a
túa misericordia,
e dáno túa
salvación.
Aleluia.
Evanxeo Mt 24, 37-44
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO
Vixiade para
estardes preparados
Naquel
tempo, díxolles Xesús aos seus
discípulos:
-
Coma nos tempos de Noé, así pasará cando veña o Fillo do Home. Antes do diluvio
comían, bebían e casaban ata o día que Noé entrou na arca; e de nada se
decataron ata que veu o diluvio, e os enguliu a todos. O mesmo pasará cando veña
o Fillo do Home. Entón estarán dous homes no agro; levarán a un e deixarán o
outro. Estarán dúas mulleres moendo no muíño, levarán a unha e deixarán á
outra.
Vixiade,
porque non sabedes nada do día no que virá o voso Señor. Entendédeo ben: se
soubese o dono da casa a que hora vai chegar o ladrón, estaría á espreita e non
permitiría que lle asaltasen a casa. Así tamén: estade vós preparados, porque
na hora menos pensada preséntase o Fillo do Home.
Palabra do Señor R/.
Loámoste, Cristo
UN ADVENTO PARA CONSTRUÍR
ESPERENZA ABRINDO O CORAZÓN A QUEN CHEGA
1º Advento A 2013
SIGNO:
Elaboraremos unha árbore
en cartolina (tamén pode ser unha árbore natural) na que iremos pendurando,
cada un dos domingos de Advento, un corazón tamén feito de cartolina. Dito
corazón ten unha pechadura que, ao abrirse, deixa ver dentro unha frase dos
textos das lecturas do día, que nos invita a deixar atrás canto nos fai
insensibles e ritualistas na nosa tarefa de levar á vida de cada día as
esixencias do Evanxeo de Xesús. Ao remate do Advento, poñeremos a árbore cos
corazóns pendurados nela, diante do nacemento. Este é un sinal de que estamos
dispostos a que o Deus que nace sexa estímulo e forza para non volver ao cadeado
que nos encerra e illa dos irmáns.
Neste primeiro domingo,
a frase que escollemos é: “Imos alegres á casa do Señor”.
PÓRTICO
Cando se comeza
algo novo sempre se xera un momento de ilusión, esperanza, ledicia, estímulo…
Non sabemos se seremos capaces de acadar o obxectivo proposto, se cansaremos
antes de rematar ou se conseguiremos manter as ganas e a tensión ao longo de
todo o proceso no que se vaia desenvolvendo esa acción. Algo así nos ocorre
tamén co tempo de Advento, pois se ben é verdade que todos os anos aparece no
calendario litúrxico como un tempo de preparación ao Nadal, non é menos certo
que as nosas actitudes, a nosa situación persoal ou a nosa vida de fe non son
sempre as mesmas. Nós cambiamos, e as experiencias que vivimos veñen marcadas
por este cambio. Iso quere dicirnos que inda que volvamos falar do Advento, a
nosa vida desde hai doce meses non é a mesma. Por iso volvemos atopar cunha
invitación a facer unha paradiña para revisar como foi este último ano da nosa
existencia, e de que xeito o noso actuar ten sido expresión de que Deus foi
acollido no corazón de cada un de nós. Deixemos, logo, que este tempo que nos
abre o camiño do Nadal sexa tempo de revisión, renovación e misericordia, no
que nos preparemos para acoller ao Señor acollendo aos irmáns que nos tendan a
man e necesiten da nosa presenza.
PERDÓN
Por ter posto
demasiados cadeados no noso corazón, que nos foron facendo insensibles diante
da tristura dos irmáns e das irmás, SEÑOR,
QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
Por ter postos cadeados no noso corazón que nos levaron a darlle as costas á dor dos nosos irmáns e das nosas irmás, CRISTO, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
Por ter posto cadeados no noso corazón que nos fixeron consentidores, co noso silencio, da inxustiza e a dor das persoas que temos ao noso lado, SEÑOR, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
Por ter postos cadeados no noso corazón que nos levaron a darlle as costas á dor dos nosos irmáns e das nosas irmás, CRISTO, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
Por ter posto cadeados no noso corazón que nos fixeron consentidores, co noso silencio, da inxustiza e a dor das persoas que temos ao noso lado, SEÑOR, QUE A CHAVE DO TEU AMOR ABRA O NOSO CORAZÓN.
REMUÍÑO
Empezar
de novo nunca é tarde nin cansa: O salmo dinos que
vimos ledos á casa do Señor. Á nosa casa. Esta ledicia ten que movernos a facer
deste tempo de Advento que hoxe comezamos un tempo de vivencia profunda da fe e
de preparación para o acontecemento que cambiou a historia da salvación: o
nacemento de Xesús. Como non vai ser isto motivo de ledicia! Como non ha
movernos a deixar atrás todo canto nos fai inseguros, infelices, rancorosos,
preguiceiros! Como non vai ser motivo de alegría coller a man de quen nos
alenta a camiñar por vieiros de entendemento, colaboración, diálogo ou
solidariedade! Como non vai ser motivo de ledicia dicirlle si a Aquel que non
leva conta do que fixemos, senón que sae ao noso encontro coa man sempre
tendida e disposta a acoller! Non cantamos, por acaso, moitas veces que o
achamos presente na vida e nos fiamos del sen necesidade de velo? Como, entón,
non responder ao seu chamamento de facer deste tempo de Advento un tempo de
apertura do corazón a ser mellores e a traballar por facer mellor o mundo no
que vivimos: familia, parroquia, traballo … A salvación chéganos con Xesús,
abramos o cadeado do noso corazón para que entre!
Recoñecer
que todos podemos cambiar, é sinal de madureza:
Para que esta chegada poida ser posible, necesitamos poñer un pouco ou un moito
de cada un de nós. Se non estamos dispostos a cambiar, a deixar atrás todo
canto sabemos que non nos fai mellores persoas nin nos axuda a ser máis felices,
é mellor que con sinceridade non sigamos cara adiante, que o deixemos, porque
Xesús pídenos cambio. Se non estamos dispostos a dar ese paso, todo canto
fagamos é baldío. E xa sabemos que o que non dá froito acaba por cortarse para
que non estorbe. Co comezo do Advento estamos diante dunha nova oportunidade de
facer as cousas doutro xeito, de romper rutinas, de impedir que o costume
marque e guíe a nosa vida. Fagamos destas catro semanas un tempo de salvación,
novidade e esperanza que mova e remova as nosas vidas; que nos faga pensar un
pouco en canto temos que ir deixando atrás porque nos pesa demasiado. Porque,
como ben di Xesús, non se avanza se non imos lixeiros de equipaxe.
Deixarnos
levar da man de quen nunca nosa falla, é sinal de que nada está perdido: Para que nada se perda e a nosa docilidade non sexa sometemento nin
escravitude, temos que estar vixiantes. Vixiantes para que nada se nos cole e
nos faga retroceder. Xa non podemos mirar atrás. O que era xa non é, e temos
por diante un fermoso tempo no que abrir todos os cadeados que pechan o noso
corazón no egoísmo da inxustiza, e nos impiden abrilo á solidariedade de quen
tende a man para dicirnos: ven, aquí estou contigo.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
No comezo do Advento, deixemos que a man de
Deus abra o cadeado do corazón que tantas veces nos ten impedido mostrarnos
sensibles á dor dos irmáns e dispostos a cambiar, e digamos:
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
Para
que neste tempo de Advento, saibamos descubrir que só sentíndonos Igrexa que
recoñece os seus erros e pide perdón por eles, acadaremos a renovación e a
misericordia de Deus, OREMOS.
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
Para
que estas catro semanas nos axuden a tomar conciencia de que tamén na nosa
parroquia e cos nosos veciños necesitamos cambiar actitudes que nos fan
insensibles e non nos deixan ver a necesidade que os demais teñen de nós,
OREMOS.
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
Para
que a nivel persoal aproveitemos o tempo de Advento para curar as feridas que
van deixando en nós o egoísmo, a cobiza, a preguiza e incapacidade de ser
sensibles e próximos á dor dos demais, OREMOS.
SEÑOR, QUE DEIXEMOS ENCHOUPAR DE AMOR O CORAZÓN
Señor, que o Advento sexa tempo que
aproveitemos para curar as feridas que nos fan poñer cadeados a nosa relación
contigo e cos irmáns. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Somos mulleres e homes de esperanza, por iso,
queremos agradecerche, Señor, que sexas luz que vence á tebra para iluminar o
mundo coa túa presenza, unha presenza:
Que nos invita a camiñar
na benaventuranza
Que nos mostra a grandeza
de tantos voluntario e voluntarias que dan o mellor das súas vidas para facer
felices a quen os necesita.
Que nos chama a vivir na
grandeza da túa misericordia a través da entrega xenerosa, calada, e sempre
perseverante, de quen segue camiñando na esperanza a pesar dos desacougos e
dificultades da vida.
Que nos fai sentir familia
unida non pola rutina e o enfrontamento, senón polo amor e a axuda que nos
prestamos uns aos outros.
Que nos leva a agradecer o
traballo de tantas persoas que se ocupan e preocupan de nós, profesionais dos
diversos campos do mundo do traballo, que co seu esforzo nos van facendo a vida
máis doada e feliz.
Que non deixa que a
amargura, o desacougo e a desconfianza aniñen na nosa vida, senón que nos dá
ollos para ver, oídos para escoitar e corazón para seguir sementando no medio
do mundo folerpas de amor gratuíto, xusto, participativo e solidario. Amén
CANTOS
ENTRADA:
Volve, Señor
LECTURAS:
Veña o teu Reino
OFERTORIO:
Na
nosa terra
COMUÑÓN:
Xesús chamado amigo
POWER POINTS
Comentarios
Publicar un comentario