Ficha e Lectio - Domingo 5 de Coresma A
LECTIO:
DOMINGO V DE CORESMA
(Ciclo A: 2 de abril de
2017)
Xa
no próximo domingo, que é Domingo de Ramos, entramos na Semana Santa. E parece
que a liturxia ten présa para nos anunciar xa agora o que vai vir despois da
treboada da Paixón de Xesús. Para nos dicir que sempre hai, sempre, detrás de
todo e pese a todo, Resurrección.
O
evanxeo, é dicir, a boa e alegre noticia da resurrección de Lázaro é un anuncio
anticipado da propia resurrección de Xesús e, consecuentemente, tamén da nosa
propia resurrección. Un anuncio que os cristiáns deberiamos proclamar ós catro
ventos con tódalas nosas forzas, alicerzados na graza que nos vén do Espírito
de Deus.
O
relato da resurrección de Lázaro é realmente impresionante por moitas veces que
un o lea ou escoite. Mais é, sobre todo unha maneira de nos facer Deus
comprensíbel o porqué da Resurrección
de Xesús e tamén da nosa.
Se
o pensamos ben, a resurrección de Lázaro é moi diferente da resurrección de
Xesús ou da futura nosa. Por que? Porque Xesús resucita a Lázaro para unha vida
que será ou sería máis ou menos coma a que tivera antes. Xesús resucita aquí a
Lázaro para unha vida aínda mortal, pois o Lázaro resucitado por Xesús morrería
aínda.
A
resurrección de Lázaro é así só unha pequena mostra do que será a verdadeira
resurrección definitiva e para sempre. O máis importante do relato é o que nel
se deixa entender e que no fondo se nos anuncia con claridade. Xesús vén
falarnos nel de quen é Él de verdade, cal é o seu poder e o seu amor.
Eu
adoito comentar, co gallo de misas de defuntos ou nos cabodanos, que se se
xuntan e suman estas tres “cantidades” (para dicilo dalgunha maneira), que son Deus e mailo seu poder e o seu amor, entón
o resultado desta suma é igual a: resurrección.
Vexamos
por que e como, aínda que algunha destas cousas xa volas comentei algunha vez. Mais
os vellos temos o costume de repetir moito as cousas. Un chisco de paciencia,
pois. E, en calquera caso, algo de chuvia sobre un terreo que aínda ten algo de
lentura axúdao a amolecer para que poida producir froitos abondosos.
Pois
ben, en relación con esas tres cousas (Deus, poder e amor), sobre o poder de Deus non fai falla falar moito.
Nós cremos que El é o creador de todo canto existe, sen que antes houbese
absolutamente nada, ningún material, que lle puidese axudar ou valer para
facelo. Así o confesamos sempre ó principio do “Credo” na eucaristía: “Cremos
nun só Deus, Pai todopoderoso, creador do ceo e maila terra”. Ese poder
infinito de Deus é o que se manifesta dalgunha maneira no seu Fillo, cando no
texto de Xoán se nos di que Xesús, ante a sepultura de Lázaro, “berrou con voz
forte: Lázaro, ven para fóra!”. Con voz forte, poderosa, de quen sabe que
ninguén, nada, pode escapar á súa forza, á súa omnipotencia.
No
que se refire ó amor de Deus para
connosco, tampouco precisamos estendernos moito. Deus quérenos de verdade, infinitamente máis do que podemos amar nós a
unha persoa neste mundo. Xesús falaba continuamente do seu Pai Deus como Pai
tamén noso. Deus-Pai quérenos polo tanto verdadeiramente coma a fillos seus,
coma a irmáns do seu “Fillo predilecto”. Xesús é, pola súa parte, o noso irmán
maior. Quérenos, polo tanto, verdadeiramente como se queren os irmáns dunha
mesma familia. Son moitas as pasaxes no Evanxeo nas que se nos fala deste amor
inmenso, infinitamente delicado,
paciente e constante que Deus-Pai e o seu Fillo Xesús nos teñen.
Agora
ben, algunha vez vos falei xa tamén do que dicía o filósofo francés Gabriel
Marcel. El escribiu unha vez o seguinte, que a min me gusta moito e por iso me
comprace comentárllelo a outros: “amar
a unha persoa é dicirlle ‘ti, ti non morrerás endexamais’”. Isto sabémolo ben
nós. Cando de verdade queremos a unha persoa (o noso pai, nai, esposa, esposo,
filla, fillo, noivo, noiva, etc.), fáisenos dificilmente aturábel, case
impensábel, que esa persoa poida morrer, que vaia morrer. Amar leva consigo,
pois, que a persoa querida sexa considerada por nós en certo modo como
inmortal, como alguén que non pode morrer, que non debería morrer. E se, a
pesar de todo ou polo que fose, morrese e nós tivésemos o poder para lle
devolver a vida, fariámolo de contado. Resucitámolo e punto.
Lembremos
agora o texto da resurrección de Lázaro. Que ocorre alí? A familia de Lázaro é
unha familia especialmente querida por Xesús. Xesús é moi querido tamén polos
membros desta familia. Onda a sepultura de Lázaro atópanse, pois, Lázaro, que
leva varios días morto, as súas dúas irmás, Xesús e maila xente que os
acompañaba. Mais Xesús é o verdadeiro centro do que alí ocorre. Nel habita toda
a divindade do Pai, todo o seu poder e todo o seu amor.
Realicemos
agora a operación da suma que os rapaces aprenden doadamente na casa ou no
cole. Temos os tres sumandos: Deus, poder e amor. O resultado desta suma é:
resurrección de Lázaro. Se “amar” é, con razón, para Gabriel Marcel, “dicirlle
a un: ti non morrerás nunca”, isto convértese necesariamente en resurrección.
Como
Deus é Deus e, polo tanto, ama e pode infinitamente, por iso fainos, faranos,
vivir para sempre, máis alá do que fixo con Lázaro. O ocorrido con Lázaro foi
só un sinal para nós, para o que ocorrerá para sempre despois da nosa morte. Como
vai permitir Deus que morramos para sempre aqueles ós que Él de verdade quere,
tendo poder como ten para nos dar vida, e para sempre?
Se
vos decatastes do que se di no relato evanxélico, o amor de Xesús a Lázaro é
algo que está alí presente á maneira dunha música de fondo. As irmás mándanlle
con tempo o recado a Xesús: “Señor, mira, o que amas está enfermo”. E Xoán engade aínda: “Xesús queríalles moito a Marta, á irmá dela e
mais a Lázaro”. Xesús mesmo comunícalles ós apóstolos: “Lázaro, o noso amigo, dorme”. Dísenos tamén que
Xesús “se botou a chorar” ante a súa sepultura. A xente que estaba alí
interpretou correctamente as bágoas de Xesús como un sinal do moito que o
quería. “¡Ai que ver como o quería!”, comentaban os xudeus.
Agora
podemos entender ben como cando se xuntan o poder de Deus e o seu amor a nós o
resultado é a incríbel nova da nosa Resurrección, moito máis marabillosa e grandiosa
que a ocorrida con Lázaro.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle ó Pai de Xesús e
Pai noso que polo seu Espírito nos dea a todos fe agradecida na resurrección de
Xesús e mais na nosa, dicindo: PEDÍMOSCHO, PAI.
Todos: Pedímoscho, Pai.
Aumenta no noso corazón, Pai, a nosa fe en Ti, que
resucitas os mortos.
Todos: PEDÍMOSCHO, Pai.
Robustece a nosa fe no teu poder infinito, capaz de
resucitar os que xa morreron.
Todos: PEDÍMOSCHO, Pai.
Fortalece a nosa confianza no teu amor infinito, que nos
quere resucitar.
Todos: PEDÍMOSCHO, Pai.
Por Xesús Cristo, noso Señor.
AMÉN.
Manuel Cabada Castro
VER MÁIS:
Comentarios
Publicar un comentario