Domingo 1 de Coresma A

PRIMEIRA Xen 2, 7-9; 3, 1-7

Creación e pecado dos primeiros pais

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NO LIBRO DA XÉNESE

7O Señor Deus formou un home do po da terra, soproulle no nariz o alento da vida e tornouse o home persoa viva.

8O Señor Deus plantou un xardín en Edén, cara a oriente, e puxo nel ó home que formara. 9Fixo xermolar da terra árbores fermosas para a vista e boas para comer, e entre elas a árbore da vida e a árbore do coñecemento do ben e do mal.

3 1A serpe era o máis arteiro de tódolos animais que o Señor Deus fixera. Díxolle á muller:

-"¿Conque Deus vos prohibiu comer do froito das árbores do xardín?"

2A muller respondeulle: -"Podemos comer do froito das árbores todas do xardín. 3Soamente da árbore de alá no fondo nos mandou Deus: Non comades dela nin a toquedes, non sexa que morrades".

4A serpe insistiu: -"De ningunha maneira morreredes. 5É que Deus sabe ben que o día en que comades dela, se vos abrirán os ollos e seredes coma Deus, sabedores do ben e do mal".

6A muller reparou que o froito da árbore era saboroso, atraente, e bo para adquirir entendemento. E coa mesma colleu do froito e comeu; logo deulle ó seu home, e tamén el comeu.

7Entón abríronselle-los ollos ós dous e decatáronse de que estaban espidos. Entrelazaron follas de figueira e cinguíronse con elas.

SALMO RESP. Sal 50, 3-4. 5-6a. 12-13. 14 e 17

R/ (cf 3a): Apiádate, Señor, porque pecamos

3Apiádate de min, meu Deus, pola túa bondade,

pola túa misericordia, borra o meu pecado;

4lávame ben da miña iniquidade,

límpame da miña culpa.

5Eu recoñezo o meu pecado

e teño sempre presente a miña culpa.

6Contra ti, contra ti mesmo, eu pequei

12Crea, Deus, en min un corazón puro,

renóvame por dentro cun espírito firme.

13Non me botes da túa presencia

e non tires de min o teu santo espírito.

14Devólveme a alegría da túa salvación,

sostenme co espírito xeneroso.

17Abre, Señor, os meus labios,

e a miña lingua pregoará a túa louvanza.

SEGUNDA Rm 5, 12-19 (longa)

Onde abundou o pecado, sobreabundou a gracia

PROCLAMACIÓN DA PALABRA RECOLLIDA NA CARTA DE SAN PAULO APÓSTOLO ÓS ROMANOS

Irmáns e irmás:

12O pecado entrou no mundo por un home só, pero como polo pecado entrou a morte, a morte pasou a tódolos homes e, en consecuencia, todos quedaron incursos no pecado. 13Porque, de feito, antes da Lei había pecado no mundo; anque o pecado non se ten en conta cando non hai Lei; 14a pesar diso, a morte dominou desde Adam ata Moisés, mesmo sobre aqueles que non pecaron cunha transgresión semellante á de Adam. E Adam é unha figura arquetípica daquel que está para vir.

15Pero de ningún modo hai comparanza entre o delito e o don. Porque, se polo delito dun morreron tódolos demais, moito máis polo favor dun home, Xesús Cristo, a gracia e o don de Deus rebordaron sobre todos. 16Nin pasou co don o mesmo que coas consecuencias do pecado dun único home: porque o xuízo, partindo dunha soa transgresión, rematou en condena; en troques, o don, partindo de tantos delitos, rematou en absolución. 17Se, logo, pola transgresión dun home reinou a morte, e por culpa dun só, ¡canto máis os que recibiron a abundancia da gracia e do don da benevolencia reinarán na vida por medio dese un que é Xesús Cristo!

18Por tanto, como pola transgresión dun só veu a condenación sobre tódolos homes, así tamén pola xustificación doutro só vén para tódolos homes a xustificación que dá a vida. 19Como a desobediencia dun único home volveu pecadores a tódolos homes, así tamén a obediencia dun só volveu xustos a todos.

Ou máis breve: 12. 17-19

12O pecado entrou no mundo por un home só, pero como polo pecado entrou a morte, a morte pasou a tódolos homes e, en consecuencia, todos quedaron incursos no pecado.

17Se, logo, pola transgresión dun home reinou a morte, e por culpa dun só, ¡canto máis os que recibiron a abundancia da gracia e do don da benevolencia reinarán na vida por medio dese un que é Xesús Cristo!

18Por tanto, como pola transgresión dun só veu a condenación sobre tódolos homes, así tamén pola xustificación doutro só vén para tódolos homes a xustificación que dá a vida. 19Como a desobediencia dun único home volveu pecadores a tódolos homes, así tamén a obediencia dun só volveu xustos a todos.

VERSIÑO Mt 4, 4b

O home non vive só de pan,

senón de toda palabra que procede da boca de Deus

EVANXEO Mt 4, 1-11

Xesús xexúa corenta días e afronta a tentación

PROCLAMACIÓN DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MATEO

4 1O Espírito conduciu a Xesús ó deserto, para que Satán o tentase. 2Despois de xexuar corenta días e corenta noites, acabou por ter fame. 3O tentador, achegándose a el, díxolle:

-Se es Fillo de Deus, manda que estas pedras se convertan en pan.

4Pero el respondeu:

-Está escrito:Non soamente de pan vive o home, senón de toda palabra saída da boca de Deus.

5Levouno logo o Satán á cidade santa, e púxoo na atalaia do templo, 6dicíndolle:

-Se e-lo Fillo de Deus, bótate de aquí embaixo, que está escrito: Mandará os seus anxos para que te coiden e te leven nas súas mans; e os teus pés non se mancarán nas pedras.

7Xesús respondeu:

-Tamén está escrito: Non tentará-lo Señor, o teu Deus.

8Pero aínda o levou o Satán a un monte moi alto e, mostrándolle os reinos todos do mundo enteiro, cheos de esplendor, 9díxolle:

-Heiche dar todo isto se te postras e me adoras.

10Entón replicoulle Xesús:

-Arreda, Satanás, porque está escrito: Só ó Señor, o teu Deus, adorarás, e só a El darás

culto.

11Deixouno o Satán, e achegáronse os anxos para o serviren.

CANTO GOZOSO

ENTRADA: Eu sei de quen me fiei 
LECTURAS: Arrepentido
OFERTORIO: Pai, Pai, eu póñome nas túas mans
COMUÑÓN: Seguirei os teus pasos

TVG:

Santa Misa-65