No aniversario do Concilio 3

AOS INTELECTUAIS E AOS HOMES DE CIENCIA

Un saúdo especial para vós, os buscadores da verdade, a vós os homes do pensamento e da ciencia, os exploradores do home, do universo e da historia; a todos vós, os peregrinos en marcha cara á luz, e a todos aqueles que se pararon no camiño, fatigados e decepcionados por unha va busca.

Por que un saúdo especial para vós? Porque todos nós aquí, Bispos, Padres conciliares, nós estamos á escoita da verdade. Os nosos esforzo durante estes catro anos, que foi senón unha busca máis atenta e un afondar na mensaxe de verdade confiada á Igrexa e un esforzo de docilidade máis perfecto ao espírito de verdade?

Non podiamos, xa que logo, deixar de atoparvos. O voso camiño é o noso. Os vosos carreiros non son nunca estraños aos nosos. Nós somos os amigos da vosa vocación de investigadores, os aliados de vosas fatigas, os admiradores das vosas conquistas e, se é necesario, os consoladores dos vosos abatementos e fracasos.

Tamén para vós temos unha mensaxe, e é esta: continuade, continuade buscando sen desesperar xamais da verdade. Recordade a palabra dun dos vosos grandes amigos, santo Agostiño: "Buscamos co afán de atopar e atopamos co desexo de buscar aínda máis". Felices os que posuíndo a verdade búscana aínda, co fin de renovala, profundar nela e ofrecela aos demais. Felices os que non atendo atopado camiñan cara a ela cun corazón sincero; eles buscan a luz de mañá coa luz de hoxe, ata a plenitude da luz.

Pero non esquezades: se pensar é unha gran cousa, pensar, ante todo, é un deber; desventurado aquel que pecha voluntariamente os ollos á luz. Pensar é tamén unha responsabilidade: Ai daqueles que escurecen o espírito por miles de artificios que o deprimen, o compracen, o enganan, o deforman! Cal é o principio básico para os homes de ciencia senón esforzarse en pensar rectamente?

Por isto, sen turbar os vosos pasos, sen ofuscar as vosas miradas, queremos a luz da nosa lámpada misteriosa: a fe. O que nola confiou é o Mestre soberano do pensamento, do cal nós somos os humildes discípulos; o único que dixo e pode dicir: "Eu son a luz do mundo, eu son o Camiño e a Verdade e a Vida."

Esta palabra tócavos a vós. Nunca, quizá, grazas a Deus, pareceu tan clara como hoxe a posibilidade dun profundo acordo entre a verdadeira ciencia e a verdadeira fe, serventes unha e outra da única verdade. Non impidades este prezado encontro. Tede confianza na fe, esa grande amiga da intelixencia. Alumádevos na súa luz para descubrir a verdade, toda a verdade. Tal é o saúdo, o ánimo, a esperanza que vos expresan, antes de separarse, os Padres do mundo enteiro, reunidos en Roma en Concilio.