Domingo 31 de Ordinario - ciclo B

31º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO B

Primeira Lectura     Dt 6, 2-6

LECTURA DO LIBRO DO DEUTERONOMIO

Escoita, Israel: amarás o Señor de todo corazón

            Faloulle Moisés ao pobo e díxolle:

            ‑ Respecta o Señor, o teu Deus, gardando todos os seus preceptos e os seus mandamentos, os que eu che prescribo hoxe, ti e o teu fillo e mais o teu neto, todos os días da túa vida, para que se alonguen os teus días.             

            Escoita, Israel, e ten coidado de obedecer para que sexas feliz e te multipliques moito, pois tal como cho falou o Señor, Deus dos teus pais, aquela é unha terra que deita leite e mel.

            Escoita, Israel: O Señor, noso Deus, é o único Señor. Amarás o Señor, teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma e con toda a túa forza. As palabras estas, que eu che prescribo hoxe, quedarán gravadas no teu corazón.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

SALMO RESPONSORIAL     Sal 17, 2-3a. 3bc-4. 47 e 51ab

R/.  (2):  Eu ámote, Señor. Ti es a miña forza.

Eu ámote, Señor, a miña forza,

Señor, a miña rocha, o meu castro, o meu refuxio.

Meu Deus, penedo onde me acollo,

o meu escudo, o meu alcázar, o meu castelo.

Eu invoco o Señor, o adorable,

e salvarame dos meus inimigos.

Viva o Señor, bendita a miña rocha;

sexa exaltado Deus, o meu salvador,

o que lle dá ao rei grandes vitorias

e mostra misericordia ao seu unxido.

Segunda Lectura     Heb 7, 23-28

LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS

Ten un sacerdocio imperecedoiro, xa que dura para sempre

            Irmáns:

            Foron moitísimos os sacerdotes do primeiro Testamento, porque a morte non os deixaba ser duradeiros; pero este ten un sacerdocio imperecedoiro, xa que dura para sempre.

            Por iso pode levar á plenitude da salvación para sempre aos que por El se achegan a Deus, xa que en todo momento vive para interceder por eles.

            Pois era xustamente deste xeito o sacerdote que nos cumpría: santo, sen ruindade e sen pecado, separado dos pecadores e levantado a unha gloria máis alta có mesmo ceo.

            Non necesita ofrecer sacrificios cada día, en primeiro lugar polos seus pecados e logo polos do pobo, como os outros Sumos Sacerdotes; pois isto fíxoo dunha vez para sempre, ofrecéndose a si mesmo.

            En síntese, a Lei constitúe Sumos Sacerdotes a homes débiles, mentres que o xuramento que vén despois da Lei constitúe Sumo Sacerdote o Fillo que logrou a salvación plena para sempre.

                        Palabra do Señor                             R/. Grazas a Deus

ALELUIA     Xn 14, 23

Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.

Se alguén me ama gardará a miña palabra, di o Señor;

e o meu Pai amarao e viremos a el.

Aleluia.

Evanxeo     Mc 12, 28b-34

LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS

Amarás o Señor, teu Deus, con todo o teu corazón

            Naquel tempo, acercouse a Xesús un letrado e preguntoulle:

            ‑ Cal é o primeiro de todos os mandamentos?

            Respondeu Xesús:

            ‑ O primeiro é: "Escoita, Israel: O Señor, noso Deus, é o único Señor. Amarás o Señor, teu Deus, con todo o teu corazón, con toda a túa alma, con toda a túa mente e con toda a túa forza". O segundo é este: "Amarás o teu próximo coma a ti mesmo". Non hai mandamento máis importante ca estes.

            O letrado replicou:

            ‑ Moi ben, Mestre, estás no certo cando dis que é único e non hai outro fóra del; e que amalo con todo o corazón, con todo o entendemento e con toda a forza, e amar o próximo coma a un mesmo, é máis importante do que todos os holocaustos e sacrifi­cios.

            Xesús, vendo que respondera con moito tino, díxolle:

            ‑ Non estás lonxe do Reino de Deus.

            E ninguén se atreveu a facerlle máis preguntas.

                                   Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo      

 ESCOITA, ISRAEL.... ESCOITA, IGREXA: O PRIMEIRO, O MÁIS IMPORTANTE É O AMOR. NON O ESQUEZAS NUNCA
TOMADO DE : remoldapalabra.blogspot.com

PÓRTICO

Como lle dicía a Israel, tamén Deus se dirixe a nós hoxe a través da súa palabra para dicirnos: “escoita”. Unha escoita que ten que ser sempre activa, vivida na participación e comprometida no esforzo de saber descubrir a Deus alí onde nos atopamos cunha persoa, sen importar que sexa rica ou pobre, branca ou negra, católica ou doutra relixión. O importante é ser capaz de ver nela o Deus que nos invita a prestar atención a canto pasa no mundo, e a non andar pola vida sen xirar a cabeza nin preocuparnos dos que temos ao lado. De que nos valerían os nosos rezos se temos os oídos taponados para escoitar a dor, dificultades e tristuras que vemos ao noso redor?

Porque o amor é o guieiro e motor principal da proposta que Deus nos fai, acostumémonos a vivilo no encontro cos demais, na man tendida ao compartir e no sorriso desde o que animar a quen a dureza da vida llo vai quitando.

O PERDÓN

• Porque son demasiadas as veces nas que utilizamos o teu nome en van para cangar os ombreiros dos irmáns e das irmás con pesados fardos que non son máis ca un reflexo da nosa intolerancia e do noso medo, SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DE TI.
• Por ter convertido a nosa oración non nun diálogo contigo, senón nunha listaxe de peticións, coma se foses unha grande superficie comercial na que atopamos de todo, CRISTO, QUE NON NOS AFASTEMOS DE TI.
• Porque seguimos sen ser capaces de descubrirte na dor da persoa enferma, na tristura da persoa desesperanzada, na mirada perdida da persoa que se sente soa ou no tempo que non queremos compartir con quen precisa de nós, SEÑOR, QUE NON NOS AFASTEMOS DE TI.

REMUÍÑO

• ESCOITA: Somos conscientes de que hoxe son moitas as voces que ao longo do día escoitamos. Nunca houbo tantos medios de comunicación: escritos, radiofónicos, televisivos... coma hoxe. É máis, sería imposible contar as empresas que se dedican a publicar libros dun cabo ao outro do noso mundo. Pois ben: a pesar de todo este despregue de medios, tamén nunca tanto coma hoxe estivemos tan pouco informados. E isto é así porque diante de tanta información, nós, non acabamos de poñerlle o máis importante para entender todo canto se nos di: tempo. E sen tempo, dificilmente procesamos o que escoitamos; e sen tempo, somos incapaces de valorar e sopesar o que é importante do que é secundario. Por iso ten tanta forza esta expresión que escoitamos na primeira lectura: “escoita, Israel” que Deus lle dirixe ao seu pobo, porque sen capacidade para escoitar, para prestar atención, para dedicarlle tempo e reflexión non podemos entender cal, como e que supón a invitación, proposta, que Deus nos fai de seguilo a través da nosa vida de cada día. Sen facer nin grandes cousas nin tampouco cousas raras, como se foramos os frikis de Deus; simplemente prestándolle atención a aquilo que lles ocupa e preocupa aos homes e mulleres do noso tempo. E agora que estamos a celebrar os cincuenta anos da inauguración do Concilio Vaticano II, cobra moita máis actualidade a invitación que se nos facía a prestar atención aos “signos dos tempos”, para desde eles levar a cabo a proposta do Evanxeo. Por que nos empeñamos en esquecer isto e volver a un tempo onde nin escoita nin acollida eran valores á alza?

• PERMANECE: Quen é capaz de esforzarse por escoitar, por non perder detalle do que pasa, por interesarse de canto ocorre ao seu redor, entende perfectamente a necesidade da constancia, do permanecer, de non andar a saltar dun lado para outro, coma se foramos cus de mal asento. En momentos de moitas voces e constantes cambios, saber distinguir o importante do accesorio, saber diferenciar o principal do secundario, convértese nun reto diario e constante dos que queremos seguir a Xesús. Sabendo poñer Nel os nosos alicerces, descubriremos a importancia de permanecer ao seu lado, de camiñar polos múltiples vieiros do noso mundo sen perder o rumbo, de saber ir mostrando que constancia e permanencia son dúas actitudes que ademais de facernos crecer e madurar como persoas, van impedindo que os bandazos golpeen a nosa vida e nos produzan a dor do desacougo e a incerteza. Pasan as modas, cambian os paradigmas, son diferentes e plurais as culturas, pero Xesús segue estando aí para ofrecernos a man e dicirnos cal é o camiño que persoal e comunitariamente temos que ir percorrendo. El é a nosa fortaleza. Nós, sabéndoo, estamos dispostos a amalo?

• AMA: E canto vimos expresando só pode facerse, e facerse crible, se está asentado no amor. Un amor que sempre, e sen exclusión, ha desenvolverse desde dous polos: Deus e os demais. De nada na nosa vale dicir que amamos moito a Deus porque vimos á misa ou facemos moitos sacrificios e renuncias, se despois somos incapaces de mostrar toda esa manchea de amor cos demais. Baleiro e ermo sería a nosa vida se o fixeramos así. Tamén é verdade que moitos dos que nos chamamos cristiáns/ás actuamos deste xeito, e facémolo así porque non temos prestado a atención necesaria ao que nos di o Evanxeo de hoxe: só poñendo en relación de igualdade amor a Deus e amor aos demais, ten sentido chamarnos, e selo de verdade, continuadores do labor de Xesús no hoxe de cada un/ha de nós. Porque somos a súa imaxe e semellanza, porque somos invitados a testemuñalo cos nosos feitos, porque somos chamados a ser os seus mellores publicistas nun mundo no que a publicidade ocupa espazos importantes, debemos tomar en serio canto rezamos e facemos. Xa que, sen acollida do irmán, confesar a fe en Deus acaba sendo entretemento e alienación. E Deus non nos quere alienados, senón libres, responsables e sempre solidarios.

ORACIÓN DA COMUNIDADE

Nesta invitación que Se nos fai no Evanxeo de hoxe de non separar o amor a Deus do amor aos irmáns e ás irmás, presentamos agora a nosa oración comunitaria dicindo xuntos:

QUE A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR

• Para que na Igrexa non esquezamos nunca que non podemos separar o rezo dentro dos templos dos feitos de cada día que nos achegan aos irmáns e ás irmás, OREMOS.

QUE A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR

• Porque no día a día das nosas comunidades, necesitamos a axuda solidaria dos veciños e os amigos que nos queren e se preocupan por nós, OREMOS.

QUE A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR

• Para que non caïamos na tentación de golpearnos tanto o peito que esquezamos que o Señor nos pide misericordia cara aos demais, e non tanto sacrificio individual que só nos fai crer, que non ser, mellores, OREMOS.

QUE A NOSA VIDA SEXA ESPELLO DO TEU AMOR

Grazas, Señor, por facernos caer na conta que non é separando vida e fe como aprendemos a seguirte, senón uníndoas e poñéndoas en relación desde a nosa vida. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Camiñar tralos pasos de Xesús é vivir atentos ás necesidades dos demais,

e comprometerse na vida digna de todas as persoas.

Señor da Vida, Ti pasaches facendo o ben,

mostrándonos o camiño da solidariedade efectiva,

do amor á outra persoa,

que pasa por vivir atento e preocupado ao sufrimento dos demais,

e por iso nos move a buscar solucións para que a vida digna chegue a todas as persoas.

Señor,

custa ser solidario.

Moitas veces aferrámonos ás nosas comodidades.

Pechamos os ollos (e o corazón, que é peor),

non escoitamos o clamor das persoas que sofren.

A Túa Palabra, Señor, é como unha espada de dobre fío!

Escoitámola e non podemos permanecer iguais.

Chámanos á conversión, desafíanos ao cambio,

invítanos a seguir a túa práctica, impúlsanos a vivir solidarios

e en busca da xustiza.

Xesús, mestre bo,

dános un corazón aberto para acoller a túa Palabra,

e que ela nos enchoupe desde o interior,

para que a vivamos en xestos e feitos concretos.

Vivimos tempos duros.

Hai moitos excluídos no noso mundo,

millóns de persoas que non lle interesan ao deus - mercado;

pero son as máis importantes para Deus.

Axúdanos a estar atentos.

Ensínanos a estar activos.

Impúlsanos a dar respostas.

Móstranos o camiño da solidariedade

para vivir coma Ti nos pides, Señor.

(Marcelo A. Murúa)

CANTOS

ENTRADA: 

Camiñando pola vida

LECTURAS: 

Benaventurados

OFERTORIO: 

 O amor é o meirande

COMUÑÓN:

 Grazas, Señor, graciñas

POWER POINTS

Domingo 31 ordinario B
Domingo 31 ordB-Bene Pagola