No aniversario do Concilio 2

AOS GOBERNANTES

Neste instante solemne, nós, os Padres do XXI Concilio Ecuménico da Igrexa católica, a punto xa de dispersarnos, logo de catro anos de pregarias e traballos, con plena conciencia da nosa misión cara á humanidade, dirixímonos, con deferencia e confianza, a aqueles que teñen nas súas mans os destinos dos homes sobre esta terra, a todos os depositarios do poder temporal.

Proclamámolo no alto: honramos a vosa autoridade e a vosa soberanía, respectamos as vosas funcións, recoñecemos as vosas leis xustas, estimamos os que as fan e os que as aplican. Pero temos unha palabra sacrosanta a dicirvos: só Deus é grande. Só Deus é o principio e o fin. Só Deus é a fonte da vosa autoridade e o fundamento das vosas leis.

A vós corresponde ser sobre a terra os promotores da orde e da paz entre os homes. Pero non o esquezades: é Deus, o Deus vivo e verdadeiro, o que é Pai dos homes, e é Cristo, o seu Fillo eterno, quen veu a dicírnolo e a ensinarnos que todos somos irmáns. El é o gran artesán da orde e a paz sobre a terra, porque é El quen conduce a historia humana e o único que pode inclinar os corazóns a renunciar ás malas paixóns que procrean a guerra e a desgraza.

É El quen bendí o pan da humanidade, o que santifica o seu traballo e o seu sufrimento, o que lle dá gozos que vós non lle podedes dar, e a reconforta nas súas dores, que vós non podedes consolar.

Na vosa cidade terrestre e temporal constrúe o seu coidado espiritual e eterno: a súa Igrexa. E que pide ela de vós, esa Igrexa, logo de case dous mil anos de vicisitudes de todas clases nas súas relacións convosco, as potencias da terra, que vos pide hoxe? Dívolo nun dos textos de maior importancia do seu Concilio; non vos pide máis que a liberdade. A liberdade de crer e de predicar a súa fe. A liberdade de amar o seu Deus e servilo. A liberdade de vivir e de levar os homes a súa mensaxe de vida. Non lle temades: é a imaxe do seu Mestre, cuxa acción misteriosa non usurpa as vosas prerrogativas, pero que salva todo o humano da súa fatal caducidade, o transfigura, o enche de esperanza, de verdade, de beleza.

Deixade que Cristo exerza esa acción purificante sobre a sociedade. Non o crucifiquedes de novo; isto sería sacrilexio, porque é Fillo de Deus; sería un suicidio, porque é Fillo do home. E a nós, os seus humildes ministros, deixádenos estender por todas partes sen trabas a boa nova do Evanxeo da paz, que editamos neste Concilio. Os vosos pobos serán os primeiros beneficiados porque a Igrexa forma para vós cidadáns leais, amigos da paz social e do progreso.

Neste día solemne en que clausura o seu XXI Concilio Ecuménico, a Igrexa ofrécevos pola nosa voz a súa amizade, os seus servizos, as súas enerxías espirituais e morais. Diríxevos a vós, todos, unha mensaxe de saúdo e de bendición. Acollédea como ela vola ofrece, cun corazón alegre e sincero, e transmitídea a todos os vosos pobos.