Domingo 1 de Advento - ciclo C
1º DOMINGO DE ADVENTO
- CICLO C
Primeira Lectura Xer 33, 14-16
LECTURA DO LIBRO
DO PROFETA XEREMÍAS
Farei abrollar na
casa de David un xermolo de xustiza
Velaquí
os días -é o Señor quen fala-
nos que cumprirei a
promesa
que lles fixen á
casa de Israel e á casa de Xudá.
Nos
días aqueles e no intre aquel
farei abrollar de
David un xermolo lexítimo,
que practicará o
dereito e a xustiza no país.
Nos
días aqueles salvarase Xudá,
e Xerusalén
descansará na seguridade,
e este lugar
chamarase: "Señor, nosa xustiza!".
Palabra do
Señor R/
Grazas a Deus
SALMO
RESPONSORIAL Sal
24, 4bc-5ab. 8-9. 10 e 14
R/. (1b): A Ti,
Señor, elevo a miña alma.
Amósame, Señor, os
teus camiños,
ensíname os teus
sendeiros,
diríxeme na túa
verdade, apréndeme,
que ti es o meu
Deus salvador.
O Señor é bo e
recto:
por iso lles ensina
o camiño aos pecadores;
El dirixe na
xustiza os humildes,
e amósalles o seu
camiño aos pobres.
Os camiños do Señor
son todos misericordia e lealdade,
para os que gardan
a súa alianza e os seus preceptos.
É grande a
confianza do Señor cos que o temen,
e maniféstalles a
súa alianza.
Segunda Lectura 1 Tes 3, 12 -- 4, 2
LECTURA DA 1ª CARTA DO APÓSTOLO S.PAULO AOS
TESALONICENSES
Que o Señor afinque os
vosos corazóns cando veña o Cristo
Irmáns:
Que
o Señor vos faga medrar no amor duns cos outros e con todos, ata rebordar, como
nos pasa a nós respecto de vós. Que
El afinque os vosos corazóns nunha santidade sen falla diante de Deus, noso Pai, cando veña o noso
Señor Xesús con todos os seus santos.
Polo demais,
irmáns, pedímosvos con insistencia como cristiáns que, xa que aprendestes de nós como cómpre andar para contentar o
Señor, que sigades así e que progresedes aínda máis.
Porque ben sabedes que instruccións
vos temos dado de parte do Señor Xesús.
Palabra do
Señor R/
Grazas a Deus
ALELUIA Sal 84, 8
Se non se canta,
pódese omitir.
Aleluia, aleluia.
Amósanos, Señor, a
túa misericordia,
e dános a túa
salvación.
Aleluia.
Evanxeo Lc 21, 25-28. 34-36
LECTURA DO SANTO
EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Está a chegar xa a
vosa salvación
Naquel
tempo, díxoles Xesús AOS seus
discípulos:
-
Haberá sinais no sol, na lúa e nas estrelas; e na terra as nacións tremerán coa
angustia diante do bruar do mar e das ondas; os homes morrerán cheos de medo e
de desacougo, polo que virá enriba do mundo, pois mesmo os astros abalarán.
Entón verán o Fillo do Home vir sobre unha nube con grande poder e gloria.
Pero
cando empece a suceder todo isto, poñédevos de pé e erguede ben a cabeza, porque
chega o día da vosa liberación.
Tende
conta de vós mesmos; non sexa que vos atordoedes na borracheira, na libertinaxe
e nas preocupacións da vida, e de súpeto caia sobre vós aquel día; porque caerá
como un lazo sobre todos os que habitan a terra. Vós vixiade sempre, e pregade
para que poidades escapar de todo o que está por vir, e comparecer así seguros
diante do Fillo do Home.
Palabra
do Señor
R/. Loámoste, Cristo
TOMADO DE: remoldapalbra.blogspot.com
PÓRTICO
Xa
estamos outra vez no tempo de Advento, o que nos indica que comezamos a
preparación para recibir ao Señor que chega ao corazón de cada un e cada unha
de nós. Catro semanas nas que somos chamados a poñernos en camiño, a romper
dunha vez por todas a inercia de pensar que a vida non é máis ca unha sucesión
de minutos que se converten en horas, días e anos; catro semanas para ir
crecendo por dentro e preparando en nós o berce no que acoller ao neno.
Neste
Ano da Fe co que a Igrexa quere celebrar os cincuenta anos do comezo do
Concilio Vaticano II –1962-, a nosa proposta quere ser un impulso que nos leve
a coñecer e reflexionar sobre o que tal acontecemento ten suposto na vida da
Igrexa. A tal fin, cada un dos domingos iremos presentando unha das catro
Constitucións que conforman o traballo que o Concilio ofreceu a toda a Igrexa
para renovarse e estar no mundo con actitude de diálogo e encontro. O Concilio
foi unha invitación a camiñar xunt@s, deixando atrás enfrontamentos e
apoloxéticas.
Neste
primeiro domingo falaremos da Constitución – o documento – que tratou sobre a
Igrexa, que se chama “Lumen gentium”
– Luz das xentes – e que puxo como elemento principal da Igrexa o ser pobo en
camiño; sen distincións nin xerarquías. Impulsados por esta invitación,
comecemos logo a celebración de hoxe.
O PERDÓN
¨
Por
non sentirnos comunidade e desaproveitar as ocasións de celebrar xuntos a fe, SEÑOR, QUE
SEXAMOS LUZ E POBO.
¨
Por
non esforzarnos en renovar os contidos e as vivencias da fe, CRISTO, QUE
SEXAMOS LUZ E POBO.
¨
Por
deixar que a fe se converta en algo utilitarista á que recorremos cando nos
interesa, SEÑOR,
QUE SEXAMOS LUZ E POBO.
REMUÍÑO
ð Escribe Paulo na carta aos
tesalonicenses que necesitamos sentir a fortaleza do Señor no interior de cada
un de nós. Unha fortaleza que reforce o noso querer ser testemuñas dunha
mensaxe liberadora no medio dun mundo cheo de escravitude, ansia de poder e de
dominio dos demais, especialmente dos máis pequenos e necesitados. Paulo faille
estas reflexións a aqueles cristiáns da primeira hora para que a súa vida
estivera asentada non sobre comportamentos externos, senón sobre o fundamento,
a raíz, o cimento da fe: Xesucristo. Con, por El e nel, como dicimos ao remate
da pregaria eucarística, nós imos facendo da nosa vida compromiso e ofrenda de
fidelidade á súa persoa e á súa mensaxe; un compromiso que debe ser experiencia
de crecemento interior que nos leve a sentírmonos non coma illas abandonadas no
medio dun océano, senón como grans de area que coa aportación de todos
conseguen ir facendo verdadeiras montañas asentadas na solidariedade, na
alegría compartida e na esperanza vivida e ofrecida aos demais.
ð Esa mesma fortaleza á que se refería Paulo, pasados moitos anos, foi tamén a que nos invitaba a construír o Concilio Vaticano II hai cincuenta anos, poñendo ao noso dispor o documento que nos fala de que todos, non só o Papa, os bispos, os curas ou as monxas e os frades, somos e formamos a Igrexa. E que esta non podería ser verdadeiro testemuño de Xesús e da súa mensaxe no medio do mundo se non se considerase pobo. Pero non un pobo calquera, senón un pobo en camiño, no que vai atopando a outras persoas polas que se preocupa, ás que atende e alenta, e tamén das que aprende e coas que vai colaborando en facer do mundo a casa de todos. E para poñernos nesta xeira, o Concilio aprobou un documento que se chama “Luz das xentes” – Lumen gentium -, querendo referirse con esta expresión á tarefa que nos incumbe a cantos nos chamamos e sentimos cristiáns hoxe en día. A Igrexa, se quere ser fiel a Xesús, non pode enredarse en ritos ou dogmas que ninguén entende e que están moi lonxe do que son as verdadeiras preocupacións das persoas no momento actual. Por iso fai un chamado invitando a todos a ser luz para as xentes; luz alí onde nos atopemos; luz cando traballamos, luz cando imos creando familias, luz cando queremos dedicar parte do noso tempo libre a unha causa solidaria, luz coas nosas actitudes e formas de actuar. Só se somos luz, dísenos, como Paulo tamén lle dicía a os membros das primeiras comunidades, estaremos respondendo ao envío que nos apóstolos nos fai Xesús tamén a nós: ide e anunciade. E este anuncio temos que facelo cada un desde a tarefa que desenvolvamos na sociedade, sen que ninguén se crea nin se pense ou sinta máis importante ou superior aos demais. De aí que a L.G. insiste en que ao ser Pobo de Deus, a conciencia de ser Igrexa e de participar nela correspóndenos a todos; cadaquén desde a súa responsabilidade: o papa como papa, os bispos como bispos, os curas como curas, as relixiosas/os como relixiosas/os e os segrares como segrares. E todos no medio do mundo, entre e cos demais, sen que ninguén se considere ou se crea nin máis importante nin mellor. E isto, que parece estar claro nos papeis, moitas veces non ten sido así, polo que é moi importante volver a ler a L.G. e recordarnos a todos cal é o noso traballo coma Igrexa, un traballo que non exclúe, senón que, aceptando a pluralidade duns e doutros, busca o mesmo camiño: facer da Igrexa sacramento -presenza viva de encontro con Xesús- universal de salvación. Xesús, que vén e que o tempo de Advento nos axuda a prepararnos para recibilo, El mesmo, estanos chamando a participar nesta Igrexa pobo de Deus.
ð O Evanxeo que acabamos de escoitar quere ser a
chamada que nos corresponde a cantos formamos parte da Igrexa a non deixarnos
levar pola rutina, o sometemento ou a minoría de idade eclesial, senón que nos
urxe a vivir a nosa pertenza á Igrexa de xeito liberador e gozoso; non deixando
que o medo e a intolerancia aniñen nela. Deste xeito entenderemos cando Lucas
di que está a chegar, que xa está a nosa porta a verdadeira liberación: Xesús
de Nazaret. Nel, como nos di tamén o concilio está o gran misterio de amor que
somos invitados a construír desde o noso ser Igrexa.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Ao comezar este tempo de Advento, no que
nos preparamos para acoller ao teu Fillo nos nosos corazóns, compartimos a
oración sentíndonos membros desa Igrexa á que lle pides que sexa luz no medio
das xentes,e dicimos xuntos:
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRMÁNS
*
Para
que a Igrexa, Pobo de Deus do século XXI, se esforce por ter a súa porta sempre
aberta para que entren nela os excluídos da sociedade, que os vai deixando nas
beiras cando xa non lle serven, e responda así á chamada que Deus nos fai a
través do Concilio Vaticano II, de ser sempre luz que abra camiños de encontro,
axuda e colaboración, OREMOS.
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRMÁNS
*
Para
que nas nosas parroquias non nos deixemos levar da rutina, os costumes e as tradicións,
e nos esforcemos por formarnos e renovar os nosos coñecementos sobre canto nos
supón e esixa ser cristiáns no mundo de hoxe; sen deixarnos levar das modas nin
apartarnos da invitación de Xesús de ser luz para os veciños, OREMOS.
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRMÁNS
*
Para
que nós, tomando en serio que temos que renovarnos para dar testemuño da fe que
recibimos no bautismo, aproveitemos
todas as oportunidades para coñecer máis e mellor que é ser e vivir como
cristiáns, evitando falar de memoria e sen coñecemento da mensaxe de Xesús, e
así este tempo de Advento nos descubra a necesidade de formarnos e poder ser
luz para os enfermos, solidariedade cos parados, apoio e loita cos desahuciados e pan para quen necesita
alimento, OREMOS.
QUE SEXAMOS LUZ SOLIDARIA PARA OS IRMÁNS
Señor, ao comezar o Advento
queremos tamén nós poñernos en camiño de renovación e cambio para que deixemos
atrás o conformismo e nos esforcemos porque a esperanza gañe a carreira fronte
ao derrotismo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Non creo nin espero:
û No Meu Deus, senón no Noso Deus.
û Nas fachendas nin nos
escaparates, senón nos corazóns que aman de verdade.
û Nos xestos triunfalistas, senón
nos actos de servizo.
û Nos profetas de desventuras,
senón nos da esperanza.
û Nas ameazas dos
fundamentalistas, senón no esforzo dos educadores.
û Na fin do mundo, senón na fin
deste mundo inxusto e corrupto.
û No calquera tempo pasado foi
mellor, senón que foi distinto, e tamén mellorable.
û No traballo individualista,
senón na cooperación do equipo.
û Nos movementos de divisións que
enfrontan e afastan a uns dos outros, senón na comuñón que une e busca o ben
común.
û Na espiritualidade de consumo,
medo e imposición; senón a de acollida e a porta aberta que invita a pasar.
û Nas palabras de políticos,
banqueiros ou os chamados representantes do sagrado, senón nas de Xesucristo,
que pasou facendo o ben e nos invitou a facer o mesmo.
û
(Sobre unha idea do caderno de Cáritas, Advento e Nadal 2012-2013, p.21)
CANTOS
ENTRADA: Ven axiña visitarnos
LECTURAS: Volve, Señor
OFERTORIO: Con todas as
criaturas
COMUÑÓN: Xesús chamado amigo
Comentarios
Publicar un comentario