+ Para o Ano da Misericordia III

As Obras de Misericordia, espirituais:

ENSINAR A QUEN NON SABE:

Consiste en ensinar ao ignorante sobre temas relixiosos ou sobre calquera outra cousa de utilidade. Este ensino pode ser a través de escritos ou de palabra, por calquera medio de comunicación ou directamente.

“Quen instrúe a moitos para que sexan xustos, brillarán como estrelas no firmamento”. (Dan. 12, 3b)

DAR BO CONSELLO A QUEN O NECESITA:

Aquí é bo destacar que o consello debe ser ofrecido, non forzado. E, a maioría das veces é preferible esperar que o consello sexa requirido.

Así mesmo, quen pretenda dar un bo consello debe, primeiramente, estar en sintonía con Deus. Só así o seu consello poderá ser bo. Non se trata de dar opinións persoais, senón de verdade aconsellar ben ao necesitado de guía.

“Os guías espirituais brillarán como resplandor do firmamento”. (Dan. 12, 3a).

CORRIXIR A QUEN ERRA:

Non se trata de estar a corrixir calquera tipo de erro. Esta obra refírese sobre todo ao pecado. Outra maneira de formular esta Obra de Misericordia é así: Corrixir ao pecador.
É de suma importancia seguir os pasos da corrección fraterna que Xesús deixounos moi ben descritos: “Se o teu irmán pecou, vaiche a falar con el a soas para reprocharllo. Se escóitache, gañaches ao teu irmán. Se non te escoita, toma contigo una ou dúas persoas máis, de modo que o caso decídase pola palabra de dúas ou tres testemuñas. Se se nega a escoitalos, informa á asemblea (ou aos superiores)”. (Mt. 19, 15-17)

Para cumprir esta Obra de Misericordia convenientemente hai que ter en conta dúas cousas: que poida preverse un resultado positivo á nosa corrección e que non nos causemos un prexuízo a nós mesmos.

Debemos corrixir ao noso próximo con mansedumbre e suma consideración. Unha corrección ruda pode ter o efecto contrario
Non podemos converternos en xendarmes da xente; é dicir en estar pendentes de todo o que faga a xente. Con todo, corrixir ao errado en fe e moral é un consello do Señor. Así termina o Apóstolo Santiago a súa Carta: “Saiban isto: o que endereita a un pecador do seu mal camiño, salvará a súa alma da morte e consegue o perdón de moitos pecados”. (St. 5, 20).

PERDOA-LAS INXURIAS:

“Perdoa as nosas ofensas como nós perdoamos aos que nos ofenden”, é un punto do Pai Noso, que o Señor aclara un pouco máis en San Mateo, ao final do Pai Noso: “Queda ben claro que se vostedes perdoan as ofensas dos homes, tamén o Pai Celestial perdoaraos. En cambio, se non perdoan as ofensas dos homes, tampouco o Pai perdoaraos a vostedes”. (Mt. 6, 14-15).

Perdoar as ofensas significa que non buscamos vingarnos, nin tampouco conservamos resentimento respecto diso. Significa tratar a quen nos ofendeu de maneira amable. Non significa que temos que renovar unha antiga amizade, senón chegar a un trato aceptable.

O mellor exemplo de perdón no Antigo Testamento é o de Xosé, que perdoou aos seus irmáns o que tratasen de matalo e logo decidisen vendelo. “Non se apenen nin lles pese por venderme, porque Deus envioume diante de vostedes para salvarlles a vida”. (Xen. 45, 5).

E o maior perdón do Novo Testamento: “Pai, perdóaos, porque non saben o que fan”. (Lc. 23, 34).

CONSOLAR AO TRISTE:

O consolo para o triste ou deprimido aseméllase ao coido dun enfermo.E é moi necesario, pois as palabras de consolo na aflición poden ser determinantes.

Aquí poden entrar a atención de conversación cos anciáns, que tanto nos deron e que na súa vellez requiren que alguén lles ouza, convérselles, distráiaos.

SUFRIR CON PACIENCIA 
OS DEFECTOS DOS DEMAIS:

A tolerancia e a paciencia ante os defectos alleos é virtude e é unha obra de misericordia.
Con todo, hai un consello moi útil: cando o soportar eses defectos causa máis dano que ben, non se debe ser tolerante. Con moita caridade e suavidade, debe facerse a advertencia.

ORAR POR VIVOS E DEFUNTOS:

A oración polos demais, estean vivos e mortos, é unha obra boa. San Pablo recomenda orar por todos, sen distinción, tamén por gobernantes e persoas de responsabilidade, pois “O quere que todos se salven e cheguen ao coñecemento da verdade”. (ver 1 Tim 2, 2-3).

Os defuntos que están no Purgatorio dependen das nosas oracións. É unha boa obra rezar por estes para que sexan libres dos seus pecados. (ver 2 Mac. 12, 46)