+ Para o Ano da Misericordia II

 Imos ver cada unha das Obras de Misericordia, 
comezando polas Corporais. 

Imos buscar primeiro exemplos da Biblia e logo exemplos prácticos.

DAR PARA COMER AO FAMENTO 
E DE BEBER AO SEDENTO

Estas dúas primeiras son complementarias e refírense á axuda que podemos dar en alimento ou en diñeiro aos necesitados.

Os bens que posuímos, se son ben habidos tamén nos veñen de Deus. E debemos responder a Deus por estes e polo uso que lle demos. Deus esixiranos de acordo ao que nos deu: Parábola dos Talentos (Mt. 25,14-30). Por certo, non é por casualidade, que vén contada no Evanxeo de San Mateo, xustamente antes da escena do Xuízo Final, onde fala das Obras de Misericordia.

“A quen moito se lle dá, moito esixiráselle (Lc. 12, 48).

Esta esixencia refírese tanto ao espiritual, como ao material.

Podemos dar do que nos sobra. Isto está ben. Pero podemos dar do que non nos sobra. Por suposto, o Señor ve o último con mellores ollos.
Lembremos á pobre viúva moi pobre que deu para o Templo as últimas dúas moneditas que quedaban. Non é unha parábola, é un feito real que nos relata o Evanxeo.Cando Xesús viu o que daban uns e outros fixo notar isto:“Todos dan a Deus do que lles sobra. Ela, en cambio, deu todo o que tiña para vivir” (Lc. 21, 1-4).

Esta viúva lembra outra historia do Antigo Testamente sobre a viúva de Sarepta, en tempos do Profeta Elías.Ela alimentou ao Profeta Elías co último que quedaba para comer ela e o seu fillo, nun tempo dunha fame negra terrible. E que sucedeu Que non se lle esgotou nin a fariña e nin o aceite con que preparou o pan para o Profeta. (Ver 1 Reis 17, 7-16).

Ás veces non sabemos a quen alimentamos: Abraham recibiu a tres homes que era nada menos! que a Santísima Trindade (algúns pensan que eran 3 Angeles), os cales lle anunciaron o nacemento do seu fillo Isaac en menos dun ano (ver Xn. 19, 1-21). E, a pesar, da risa de Sara, así foi. (Por certo o nome de Isaac significa: "Aquel que fará rir" ou “Aquel con o que Deus se rirá”).

Sobre dar de beber ao sediento, a mellor historia da Biblia é a da Samaritana a quen o Señor lle pide de beber. (Ver Xn. 4, 1-45)

DAR POUSADA AO NECESITADO:

Na antigüidade o dar pousada aos viaxeiros era un asunto de vida ou morte, polo complicado e arriscado das travesías. Non é o caso hoxe en día. Pero, aínda así, podería tocarnos recibir a alguén na nosa casa, non por pura hospitalidade de amizade ou familia, senón por algunha verdadeira necesidade.

E non sabemos a quen axudamos. Algúns axudaron a Anxos baixo formas humanas: A Abraham e Lot sucedeulles isto. Isto lémbrao posteriormente San Paulo: “Non deixen de practicar a hospitalidade, pois algúns deron aloxamento a Anxos sen sabelo”. (Hb. 13, 2)

VESTIR AO ESPIDO:

Esta obra de misericordia facilítasenos coas recoleccións de roupa que se fan en Parroquias e outros centros de recolección. Lembrar que, aínda que deamos roupa usada, non é dar o que está xa como para botar ó lixo ou para converter en trapos de limpeza. Nisto tamén podemos dar do que nos sobra ou xa non nos serve, pero tamén podemos dar do que aínda é útil.

VISITA-LO ENFERMO:

Non se trata de visitas sociais, por cumprir. Trátase dunha verdadeira atención aos enfermos e anciáns, tanto en coido físico, como en compañía. E a atención máis importante en casos de vellez e enfermidades graves é a atención espiritual.

O mellor exemplo da Sacra Escritura é o da Parábola do Bo Samaritano, que curou ao ferido e, ao non poder continuar ocupándose directamente, confiou os coidados que necesitaba a outro a quen lle ofreceu pagarlle. (ver Lc. 10, 30-37)

O visitar ao enfermo inclúe o auxilio aos feridos.

SOCORRER AOS PRESOS:

Isto implica visitar aos presos e darlles axuda material e moi especialmente, asistencia espiritual (para axudalos a emendarse e ser persoas útiles e de ben cando terminen o tempo asignado pola xustiza).

Significa tamén rescatar aos inocentes e secuestrados. Na antigüidade os cristiáns pagaban para liberar escravos ou se cambiaban por prisioneiros inocentes. Hoxe en día este mandato é relevante con prisioneiros inocentes e secuestrados non?

ENTERRA-LOS MORTOS:

O máis famoso morto enterrado e nunha tumba que non era propia foi o mesmo Xesucristo. xosé de Arimatea facilitou unha tumba da súa propiedade para o Señor. Pero non só iso, senón que tivo que ter valor para presentarse a Pilato e pedir o corpo de esús. E tamén participou Nicodemo, quen axudou a sepultalo. (Xn. 19, 38-42)
Isto de enterrar aos mortos parece un mandato superfluo, porque –de feito- todos son enterrados. Pero, por exemplo, en tempo de guerra, pode ser un mandato moi esixente. En Venezuela hai a foto que deu volta ao mundo, pois gañou un Premio Pulitzer, dun Sacerdote, ben identificado con sotana, no medio dun tiroteo en Porto Cabelo nos anos ’60, sostendo un soldado case morto xa.

Por que é importante dar digna sepultura ao corpo humano?

Por que o corpo humano foi aloxamento do Espírito Santo. Somos “templos do Espírito Santo”. (1 Cor 6, 19).

Pero hoxe en día, en moitos casos, non se trata con respecto os corpos cremados e feitos cinzas. Non se está respetando ao que foi templo do Espírito Santo, porque a xente esparce as cinzas por onde se lle ocorre, non lles dan sepultura, fnse colgantes para gardar o recordo do defunto ou se teñen as cinzas expostas na casa.

NORMAS DA IGREXA SOBRE CREMACION E CINZAS

"A Igrexa permite a incineración cando con ela non se cuestiona a fe na resurrección do corpo" (Catecismo de laIglesia Católica # 2301).

Aínda que a Igrexa claramente prefire e urxe que o corpo do defunto estea presente nos ritos funerais, estes ritos poden celebrarse tamén en presenza dos restos incinerados do defunto. 

Cando por razóns válidas non é posible que os ritos se celebren en presenza do corpo do defunto, debe darse aos restos incinerados o mesmo tratamento e respecto debido ao corpo humano do cal proceden. 

Este coidado respectuoso significa o uso dun recipiente digno para conter as cinzas; debe expresarse na maneira coidadosa en que sexan conducidos e no sitio da súa colocación final. Os restos incinerados deben ser sepultados nunha fosa ou nun mausoleo ou nun columbario (nicho).

A práctica de esparcir os restos incinerados no mar, desde o aire ou na terra, ou de conservalo no fogar da familia do defunto, non é a forma respectuosa que a Igrexa espera e require para os seus membros. (Orde de Funerais Cristiáns, Apéndice Non. 2, Incineración, Non. 417)