Ficha e Lectio- Domingo 27 Ordinario B
FICHA ADAPTADA DE:
LECTIO:
DOMINGO XXVII T. O.
(Ano B: 4 outubro 2015)
A
“boa nova”, a “boa noticia” de Xesús, que é o que significa a palabra
“evanxeo”, ten como centro ou estrutura interna súa unha fermosa palabra que
utilizamos con frecuencia e que ás veces sabemos tamén manipular en moi
diversos sentidos. É a palabra “amor”. Trátase basicamente do amor que se nos
anuncia de Deus, como Pai, a toda a súa creación e de maneira especial ós seres
humanos todos, fillos seus en canto irmáns de Xesús, o fillo “benquerido” de
Deus.
Hoxe
fálasenos nas Lecturas do amor matrimonial, do amor ós fillos, ós pequenos, do
amor que se rompe e se adultera... Temas moi amplos, difíciles, mais
fundamentais.
O
amor é unha realidade e unha experiencia complexa, persoal e comunitaria,
íntima e social, mais en calquera caso decisiva por moi ameazada que estea
sempre polos desencontros persoais e polos conflitos sociais.
Agora
ben, se Deus se define a si mesmo como Amor, entón a realidade, que vén del,
non pode ser entendida axeitadamente se non se lle dá unha importancia esencial
ó amor.
Sen
a unión e o amor entre home e muller no podería existir a humanidade. Non
existirían fillos. nin sociedade, nin futuro ningún. A historia remataría e a
humanidade con ela. Mais Deus quere que o mundo siga, que a humanidade avance
cara a unha situación mellor, aínda que pola nosa parte non poidamos saber nin
sequera sospeitar que formas adoptará esa futura humanidade. Se, nos poucos
anos que os máis maiores levamos vivido, vimos e experimentamos tantas cousas
que de pequenos nin sequera poderiamos maxinar, ¡qué non será nos anos e
séculos que veñan despois de nós!
O
famoso teólogo Karl Rahner, que foi profesor meu durante bastantes anos en
Innsbruck e Múnic, definía a Deus como “o futuro absoluto”. Pois ben, se nós
fomos feitos, creados, por ese Deus - “futuro absoluto”, entón non pode ser
nada estraño que tamén nós levemos dentro de nós a semente do futuro. Por iso
se dan en nós unhas fortes pulsións biolóxicas e psicolóxicas para que, como
nos di Xesús, “o home deixe seu pai e mais súa nai e se una coa súa muller,
converténdose así os dous nunha soa carne”.
Ser
unha soa carne vén sendo case o mesmo que ser “unha soa persoa”: ter uns mesmos
sentimentos, entenderse e comprenderse ben; en definitiva, amarse. Trátase da
fermosa tarefa de, sendo diferentes, amarse mutuamente tanto que non pareza
senón que alí non hai máis ca unha soa persoa. É algo semellante ó que ocorre
no mesmo Deus. Se Deus é amor, tal como nolo describe o evanxeo de Xoán, amor
mutuo e infinito entre Pai, Fillo e Espírito Santo, iso quere dicir que hai tamén
en Deus un amor tan grande e fondo que non se pode falar máis que dun só e
único Deus. As tres persoas divinas son así tamén, coma quen di, “unha soa
carne”.
Xesús
considera sagrado e inseparable o amor mutuo que se constitúe no matrimonio.
Porque é iso o que responde ós designios de Deus. Un Deus, Pai de Xesús e de
todos nós, que quere o noso futuro, o futuro da humanidade. Un futuro, ademais,
feliz. Porque ben sabemos que o futuro está aí para darnos posibilidades de
plenitude e felicidade.
A
felicidade que, amándose mutuamente, atopan home e muller acrecéntase coa
felicidade que lles dan os fillos. Porque nos fillos están vendo os pais
directamente, en certo modo, o seu propio futuro. O futuro que eles mesmos
xeraron e produciron. Sen futuro tampouco se pode vivir. E os fillos están aí
para dicirlles ós seus pais que hai futuro, que hai vida, que hai alegría.
Por
iso Xesús amaba, quería e apreciaba tanto os pequenos, os rapaces. Eses seres humanos
que, igual cás mulleres, eran desgraciadamente pouco estimados e apreciados no
tempo de Xesús. Por iso era case normal que tanto elas como eles recibisen
reprimendas de parte dos discípulos de Xesús cando elas ou eles querían
achegarse a el. Marcos cóntanos que os discípulos lles “rifaban” ás nais e ós
nenos por intentaren achegarse a Xesús. Mais Xesús tomou moi a mal esta
actitude prohibitiva dos seus discípulos. “Indignouse” cos seus discípulos,
dinos ben claramente Marcos, para informarnos seguidamente sobre que Xesús non
deixaba de abrazalos, de bendicilos e de impoñerlles as mans sobre a súa
cabeciña. Mágoa que non houbese daquela cámaras ou móbiles que nos puidesen
inmortalizar estas escenas para que as puidésemos ollar os que viriamos despois!...
Quédannos
polo menos documentadas por Marcos as palabras case incribles que Xesús
pronunciou daquela e que seguramente deixarían apampados ós seus discípulos.
Palabras que en Xesús ían acompañadas polos feitos, pola súa actitude amorosa
cos pequenos. Lembrémolas: “Deixade que os nenos se acheguen a min; non llelo
impidades, porque deles é o Reino de Deus. Dígovolo de verdade: Quen non reciba
como un neno o Reino de Deus, non entrará nel”.
Isto
quere dicir que os nenos, os rapaces, deberían ser os nosos mestres. Porque
eles son os que nos ensinan a recibirmos coma eles o Reino de Deus. Eles son os
que nos aprenden a termos confianza con Deus Pai como eles a teñen con seus
pais. Eles son os que nos aprenden a vivirmos a vida con alegría, con liberdade
e con entusiasmo, porque saben ou esperan que haxa alí sempre alguén que coide
deles e que os ame.
Por
iso é tan importante, nas familias, que pais e avós lles proporcionen amor ós
seus fillos ou netos. Todo ó revés daquilo que dicía o rigoroso filósofo Kant.
Escoitade o que chegou a escribir este tan afamado pensador: "Pódese afirmar con verdade que se educan
moito peor os fillos da xente vulgar que os da xente distinguida. Porque a
xente vulgar xoga cos nenos, coma os monos. Cántanlles cancións, aloumíñannos,
bícannos, bailan con eles. Pensan que lles fan ben ó neno cando, tan pronto
como chora, corren cara a el e xogan con el, etc.”.
Calquera psicólogo ou
antropólogo de hoxe tería que suspender hoxe a Kant se escribise isto nun
exame. En realidade, el era nisto produto dunha época na que os intelectuais
sabían aínda moi pouco da importancia do amor, baseando todo polo contrario no
“deber”, na obediencia ás ordes e ós mandatos.
En calquera caso, pola nosa
parte estamos xa ben informados de que o amor é a clave, a chave, de todo.
Deámoslle grazas a Deus porque el é amor e por manifestársenos en Xesús como
amor.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Pidámoslle ó Deus
que se nos manifestou como pai amoroso en Xesús que atenda a nosa oración filial, dicindo: Escóitanos,
Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, Pai.
- Ti, Pai noso, que
non es senón Amor, lévanos ó coñecemento da importancia de recibir e dar amor nas nosas vidas para así
asemellármonos a ti.
TODOS: ESCÓITANOS,
Pai.
- Axuda, Pai, a túa
Igrexa para que saiba defender os dereitos dos nenos a recibiren vida, amor e felicidade nas súas familias.
TODOS: ESCÓITANOS, Pai.
- Fai, Pai, que as
familias afectadas por carencias e necesidades poidan sentir alivio nos seus problemas grazas á axuda dos demais.
TODOS: ESCÓITANOS, Pai.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor. Amén.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario