Domingo 26 de Ordinario B
DOMINGO XXVI ORDINARIO
- CICLO B
Primeira Lectura Núm 11,
25-29
LECTURA DO LIBRO DOS NÚMEROS
Tes celos por min? Quen dera que todo o pobo do Señor fosen
profetas!
Naqueles días,
descendeu o Señor nunha nube e faloulle a Moisés; despois tomou do espírito que
había nel e infundíullelo aos setenta anciáns. En canto o espírito repousou
sobre eles, puxéronse a profetizar; pero nunca máis o volveron facer.
Quedaran no campamento
dous homes, un deles chamado Eldad e o outro Medad. O espírito repousou tamén
sobre eles, pois figuraban entre os inscritos, aínda que non saíran para a
Tenda, e profetizaron no campamento. Un rapaz correu a comunicarllo a Moisés,
dicindo: ‑Eldad e Medad profetizan no campamento! Entón Xosué, fillo de Nun,
ministro de Moisés, escolleito por el, díxolle:
‑ "Meu Señor,
Moisés, prohíbellelo!"
Mais Moisés
respondeulle:
-
"Tes
celos por min? Quen dera que todo o pobo do Señor fosen profetas, e que o Señor
lles dese o seu espírito!"
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 18, 8.
10. 12-13. 14
R/. (9a): Os mandatos do Señor son rectos: aledan o
corazón.
A lei do Señor é perfecta:
reconforta a alma;
a declaración do Señor é firme:
fai sabio ao inxenuo.
A vontade do Señor é pura:
permanece por sempre;
as decisións do Señor son verdadeiras:
enteiramente xustas.
Aínda que o teu servo os quere cumprir
e pon coidado en gardalos,
quen se decata dos erros?
Límpame ti de canto se me esquece.
Preserva o teu servo da soberbia,
para que non me domine.
Entón serei perfecto,
limpo de pecados graves.
Segunda Lectura Sant 5, 1-6
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SANTIAGO
As vosas riquezas podreceron
E vós, os ricos,
chorade e berrade polas desgrazas que van vir enriba de vós. A vosa riqueza
está podrecida; a vosa roupa chea de couza; o voso ouro e a vosa prata,
enferruxados; e a mesma ferruxe será testemuño en contra vosa e, coma se for
lume, comerá as vosas carnes. Estades atesourando na fin dos tempos!
Atención! O xornal que
non lles pagastes aos obreiros que vos fixeron a seitura está clamando e o seu
berro chega aos oídos do Señor dos Exércitos.
Vivistes na terra
cheos de fartura e cebastes os vosos corazóns nos praceres para o día da
matanza.
Condenastes o xusto e
matástelo sen que el vos fixese fronte.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Cf. Xn 17, 17b. a
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
A túa palabra, Señor, é verdade;
santifícanos na verdade.
Aleluia.
Evanxeo Mc 9, 38-43. 45.
47-48
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Quen non está contra nós, está connosco. Se a túa man te escandaliza,
córtaa
Naquel tempo, díxolle
Xoán a Xesús:
‑ Vimos un que botaba
demos no teu nome e quixémosllo privar porque non é dos nosos.
Xesús contestoulle:
‑ Pois non llo privedes,
porque ninguén que faga milagres no meu nome fala despois mal de min. O que non
está contra nós, está connosco. Ademais, todo aquel que vos dea un vaso de auga
por serdes seguidores de Cristo, tende por seguro que non quedará sen
recompensa.
E a quen escandalice a
un destes pequeniños que cren en min, éralle mellor que lle colgasen do pescozo
unha pedra de muíño, e o largasen ao mar.
E se a túa man te fai
caer, córtaa: máis che vale entrar toco na vida que ir parar coas dúas mans ao inferno, no lume que nunca se apaga. E se
o teu pé te fai caer, córtao: mellor será que entres coxo na vida, que ir dar
cos dous pés no inferno. E se o teu ollo te fai caer, arríncao: máis che vale
entrar cego no Reino de Deus e non que te boten cos dous ollos no inferno, onde
o verme non morre nin o lume se apaga.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
DA PANTASMA DOS CELOS.... LÍBRANOS, SEÑOR!!!! - 26º Domingo do TOB 2015
tomado de: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
POWER POINTS
CANTO GOZOSO
OLLOS ABERTOS
Moitas
veces, para favorecer os nosos propios intereses, para quedar ben, ou mesmo por
envexa e por celos, facemos comentarios sobre as persoas que sabemos que non
son verdade. Non nos importa inventar, esaxerar ou mesmo mentir sobre como é,
que di ou que fai alguén... con tal de desacreditalo como persoa.
Porén,
o Señor hoxe fainos unha invitación a non deixarnos atrapar nesta mesquiña
gaiola da calumnia para abrirnos a descubrir a pluralidade das presenzas do
Espírito en cada un e cada unha de nós. Non podemos vivir sempre desconfiando,
condenando posicións e iniciativas que non se axusten aos nosos desexos e aos
nosos esquemas. Non é propio da Igrexa de Xesús estar sempre vendo inimigos por
todas partes. El invítanos a aledarnos do que xentes e institucións alleas á
Igrexa poidan estar facendo por un desenvolvemento máis humano da vida. Son dos
nosos, porque traballan pola mesma causa: a dignidade do ser humano, fill@ de
Deus.
Que
a celebración que agora comezamos se converta nunha escola na que aprendamos
que sinceridade, verdade e dignidade non han confundirse con celos, envexa ou
interese.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
·
Por ter esquecido que non son as prohibicións, senón
as convicións maduras as que logran que as cousas muden ou deixen de facerse;
- SEÑOR, QUE NON SEXAMOS
EXCLUSIVISTAS.
·
Por non ternos esforzado o suficiente por botar fóra
do noso corazón a pantasma dos celos, que nos converte en persoas mesquiñas,
inseguras e amargadas;
- CRISTO, QUE NON SEXAMOS
EXCLUSIVISTAS.
·
Porque seguimos sen apostar por un comercio xusto e un
consumo responsable, estragando e desbaldindo moito, sen parar a pensar que
detrás hai explotación, escravitude e manipulación; SEÑOR, QUE NON SEXAMOS EXCLUSIVISTAS.
PALABRA ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
·
Os celos teñen feito sufrir moito a moitas persoas.
Cantas veces a felicidade nas relacións de parella, de amizade, de traballo....
ten fracasado por mor dos celos, por non fiarse da outra persoa, por non ser
quen de remar na mesma dirección? E a esta actitude non son alleas a nosa
Igrexa e as nosas comunidades cristiás: se alguén fai algo, rapidamente dicimos
que algún beneficio sacará; xa están mangoneando os de sempre, non teñen outra
cousa que facer.... Hai veces nas que nalgunhas comunidades hai un pequeno grupo
de persoas que acaparan as principais tarefas e responsabilidades sen
compartilas nin contar co resto, que pouco a pouco van quedando marxinados.
Outras persoas pretender reter certos cargos considerados social ou
eclesialmente relevantes coma se fosen vitalicios, non favorecendo a súa
renovación e mesmo poñéndolle atrancos ás persoas que os suceden, ás que non se
cortan en criticar. Hainos tamén que rebaixan e desacreditan o que fan outros
grupos ou persoas, sempre preparadas para buscar posibles erros pero pasando
por alto os éxitos dos demais. Conclusión: permanentemente comparámonos cos
demais e crémonos superiores, os únicos, os bos. Por que seremos tan mesquiños?
Acaso non será porque temos complexo de inferioridade ou porque non estamos
seguros do que facemos? Será porque nos gusta dominar e impoñer o noso a toda custa?
Os discípulos non tiñan claro, non lembraban que a súa pertenza ao grupo de
Xesús foi un agasallo. Ningún deles, ningún de nós, presentamos diante do
Mestre un concurso de méritos para ser elixido/a, senón que foi Xesús o que se
presentou diante deles, diante de nós, e chamounos, a pesar dos defectos, erros
ou debilidades. En cada persoa, Deus sementou as sementes do ben: como e cando
comecen a xermolar e a dar froito, iso depende de nós. Ás veces, coma Xoán e o
resto dos discípulos, nós tamén temos celos daquelas persoas que sen pertencer
ao noso grupo, ao noso partido, ou mesmo á nosa relixión, actúan mellor ca nós.
Si, en demasiadas ocasións a nosa Igrexa é exclusivista. Por desgraza e cada
vez máis frecuentemente, moitos crentes que traballan polo ben, a xustiza ou a
paz son excluídos ou postos en cuestión só porque “non eran dos nosos”, da nosa
liña. Cantos Xosués e Xoáns seguen empeñados en defender unha exclusividade
-que, por suposto, ninguén posúe-; antepondo ao amor intereses mesquiños ou
criterios de autoridade e exclusividade absolutamente rexeitados por Xesús.
Moisés pregúntalle a Xosué se se volveu celoso. Nós tamén teriamos que facernos
hoxe esa mesma pregunta. Son os celos que nos acosan cando nos achegamos a
alguén importante e queremos usar con exclusividade os beneficios da súa amizade.
Son os celos derivados do noso afán de protagonismo e de querer estar sempre en
todas as salsas. Son os celos quen os impiden aledarnos dos proxectos
innovadores doutras persoas. Son os celos que nos converten en persoas
amargadas, ríxidas, enfaixadas. Son os celos derivados de non querer recoñecer
a presenza do Espírito entre nós, entre todos nós.
·
Porque o Espírito é o mesmo, cómpre saber recoñecelo
nas persoas, nas accións, nos proxectos que non buscan excluír a ninguén. A
dura sentencia “non é dos nosos”, está na orixe de guetos, discriminacións e
intolerancias. E nun mundo dividido e confundido, moitas veces os cristiáns e
as cristiás esquecemos que temos unha mensaxe e unha tarefa: traballar pola
unidade, loitar para erradicar canto divide e enfronta. O noso posto está en
contra da desigualdade que divide a pobos en desenvolvidos e subdesenvolvidos,
en traballar contra da inxustiza que explota e marxina, en denunciar todo
aquilo que vai contra a dignidade da persoa segregando en clases, castes,
cidadáns de primeira e de segunda, bos e malos. Isto quere dicir que deberiamos
alegrarnos cando se traballa, desde outras instancias, a prol do Reino, que é
xustiza e paz. Pero significa tamén que podemos e debemos sumar os nosos
esforzos aos de todas as persoas de boa vontade, aínda que non compartan a nosa
fe ou a expresen de xeito distinto. A fe non pode ser un pretexto para o
separatismo ou a discriminación, senón que é forza de Deus para xuntar
esforzos, valorando canto hai de auténtico nos demais. Non nos afoguemos, pois,
en etiquetas e nomes: católico, ateo, ortodoxo, agnóstico.... vaiamos máis ao fondo
para descubrir o fondo que hai en cada persoa. Se o Espírito é xeneroso, que
nós non o enfaixemos no noso ríxido esquema.
·
Só se somos capaces de deixar atrás o noso afán de
protagonismo e a nosa vocación de xuíces frustrados. Só se somos capaces de
liberarnos do materialismo que nos afoga e nos leva a acaparar e posuír. Só se
buscamos primar o ser sobre o ter, tal e como nos di Santiago na súa carta,
tomando en serio o noso compromiso cristián e a nosa opción polos pobres e pequenos,
seremos quen de dar un testemuño convincente de que paga a pensa apostar por
Deus, de que a relixión dá sentido á nosa vida. Nestes momentos que estamos a
vivir, de tanta dificultades nos que cada día son máis as persoas abocadas ao
paro, nos que os comedores sociais están cada vez máis ateigados de xente, nos
que en demasiados fogares hai que facer verdadeiros milagres para chegar a fin
de mes e noutros non se chega nin tan sequera facendo milagres, necesitamos
resituarnos, pararnos e pensar con sinceridade e sen tentar enganarnos a nós
mesmos sobre cales son as necesidades fundamentais da nosa vida. Oxalá que
saiamos hoxe da nosa celebración cheos da esperanza que nos ofrece a fe para
non calar e ser cómplices dos poderosos e explotadores.
FRATERNIDADE ORANTE
Moitas veces o noso corazón vólvese de
pedra e non é quen de sentir o sufrimento de tantas persoas ás que as
situacións da vida, e o actuar doutra xente ten levado á infelicidade. Querendo
traballar para que nós non fagamos o mesmo, dicímosche:
DÁNOS UN CORAZÓN QUENTE
·
Pola Igrexa, para que non perda tempo, forza e enerxía
en condenar, impoñer ou desconfiar, senón que desde unha actitude aberta,
inclusiva e misericordiosa sexa quen de transmitir o amor de Deus a todas as
persoas, crentes ou non, OREMOS.
DÁNOS UN
CORAZÓN QUENTE
·
Para que as nosas comunidades nunca se convertan en
guetos excluíntes ou en falsos tribunais de xustiza e así, deixando a un lado celos
e afán de protagonismo, saibamos ser compaña para quen esta só, escoita para
quen esta desesperanzado, consolo para quen está triste, alento para quen está
enfermo, acollida para quen é desconsiderado e menosprezado, OREMOS.
DÁNOS UN
CORAZÓN QUENTE
·
Por cada un e cada unha de nós, para que aprendamos a
valorar todo o bo que hai no corazón das persoas que nos rodean e saibamos ser
agradecidos por canto nos ensinan e nos transmiten coa súa vida, OREMOS.
DÁNOS UN
CORAZÓN QUENTE
Señor,
axúdanos a esforzarnos cada día por facerlle a vida máis feliz a todas as
persoas que comparten con nós a inquedanza por un mundo mellor, no que ninguén
sexa excluído. PXNS. Amén.
MIRADA DE ESPERANZA
Señor, son moitas as persoas que deixaron
pegada en min,
moitas as que me axudaron a descubrirme,
a espertar , a cambiar e a enriquecerme.
Aquela persoa que, inesperada e oportuna,
soubo escoitarme con comprensión.
Aquela que, aínda estando lonxe, sentín
preto.
Aquela que, coa súa bondade, fíxome ser
sinxelo.
Aquela que, corrixíndome con agarimo,
esixiume camiñar.
Aquela que, experimentando a súa
debilidade, fixo que me sentira pobre.
Aquela que, coa súa experiencia de
gratuidade, me abriu un mundo de relacións fraternais.
Aquela que, coa súa vida incansable,
invitoume a loitar.
Aquela que, coa súa necesidade de min,
fixo que me sentira único.
Aquela que se atreveu a dicirme: quérote.
Aquela que anunciou en min a boa nova de
que Ti me queres.
Son o que son grazas a moitas persoas,
pequenas e grandes, amigas e anónimas.
Déixame darche as grazas por elas, que me
marcaron para sempre coa súa vida e frescura.
Déixame darche as grazas, cantarche e
loarte por todas elas, fillas túas, irmás miñas.
Comentarios
Publicar un comentario