Ficha e Lectio - Domingo 26 Ordinario B
FICHA ADAPTADA DE:
DOMINGO XXVI T. O.
(27 setembro 2015)
Nas
lecturas da nosa celebración comunitaria de hoxe vese moi ben a relación que
hai entre a primeira parte do evanxeo e a lectura do Antigo Testamento. Comentarei
só algunhas cousas. Son mensaxes antigas, mais que non deixan de ter moita
actualidade. Pois as cousas boas non perden valor co paso do tempo.
Ben.
Cóntasenos no Libro dos Números do Antigo Testamento que Moisés tiña un grupo
selecto de setenta anciáns. Eran anciáns, uns pola súa idade unida ó saber,
outros érano non tanto pola súa idade canto pola súa sabedoría e bo xuízo.
Moisés valíase deles para tomar certas decisións e dirixir así axeitadamente o
pobo. Baixo a autoridade de Moisés estaba quen sería o seu sucesor e que de
momento atendía sobre todo á defensa do pobo fronte a posibles agresións
exteriores. Chamábase Xosué. Pois ben, cóntasenos que un par de persoas, que
non pertencían estritamente ó Consello dos Anciáns, se puxeron pola súa conta a
“profetizar”, é dicir, a animar relixiosamente o pobo. Poderíase pensar que
operaban en certo modo algo así como “francotiradores”, naturalmente a favor do
pobo e coas mellores intencións do mundo. Eles, pola súa parte, sabíanse
movidos polo Espírito de Deus. E ben sabemos que o Espírito é xeneroso, amplo,
infinito, super-infinito...
Mais
no seo dunha sociedade fortemente xerarquizada como era aquela, a cousa
resultaba algo estraña, e resulta que un rapaz vailles contar ós xefes, ós
responsables xerárquicos, o que estaba a pasar. Xosué enrabéchase contra Eldad
e Medad (así se chamaban os dous entusiastas animadores relixiosos) e ínstalle
a Moisés a que os reduza de novo ó seu posto de simples subordinados. Pero
Moisés tiña seguramente máis trato con Deus e máis experiencia da súa grandeza e
amplitude de miras ca Xosué. Sabía que Deus non se esgota nunhas persoas
concretas, nin nun grupo humano determinado. Sabía que Deus é infinitamente
meirande có mundo e cá humanidade toda. Era consciente de que o seu Espírito
enche a realidade toda e sopra como quere e cando quere a través de milleiros e
milleiros de acontecementos e por medio das máis diversas persoas, por
insignificantes que poidan parecer.
En
consecuencia, Moisés non se deixa levar polo ímpeto xerárquico e excluínte de
Xosué e respóndelle desta fermosa maneira: “¡Quen dera que todo o pobo do Señor
fosen profetas, e que o Señor lles dese o seu espírito!”.
A
verdade é que a min me parecería tamén moi ben que vós mesmos vos animásedes a
imitar, algunha vez polo menos, ós voluntariosos Eldad e Medad na súa sinxeleza
e afouteza, comunicándovos mutuamente as vosas experiencias relixiosas, os
vosos desexos, a vosa concreta vivencia cristiá. Pois formarmos unha comunidade
cristiá significa que somos un grupo humano de irmáns que nos sentimos movidos por
unha común fe en Deus, Pai noso e de tódolos homes e mulleres do mundo, e en
Xesús, fillo benquerido seu e irmán noso. Canto máis espírito fraternal e de
mutua acollida e colaboración teñamos, tanto mellor.
Xa
desde un punto de vista simplemente organizativo e de eficacia funcional, as
cousas van normalmente mellor en calquera empresa humana canto máis implicación
e corresponsabilidade exista. Lembro que, sendo eu aínda mozo, se me quedou moi
gravada unha frase do sucesor na dirección dunha famosa Congregación Mariana de
Cuba, que foi considerada como modélica naqueles tempos. O fundador desta
Congregación denominada “Agrupación Católica Universitaria” era un xesuíta, que
se chamaba Felipe Rey de Castro. Pois ben, trala súa morte repentina a mediados
do século pasado, o seu sucesor contábame que o fundador desa Agrupación lle
dixera unha vez, ante a complexidade das actividades que se desenvolvían nela,
o seguinte: “Este tipo de obras ou se
levan co dedo maimiño ou non hai maneira de levalas”. É dicir, hai que
saber confiar nos demais e delegar responsabilidades e actividades noutros. Así
a carga lévase mellor. E ben sabemos que Deus non escatima en espallar os seus
dons, o seu Espírito, entre cantas e cantos estean dispostos a acollelos.
Moisés
sentíase polo menos feliz, sendo como era aínda un personaxe do Antigo
Testamento, coa axuda espontánea e entusiasta dos que semellaban ser simples e
indisciplinados “francotiradores”.
En
realidade, o exemplo de Moisés revive en certo modo en Xoán Bautista, cando
tamén el se sentía feliz ó ver que Xesús, a quen el bautizara, era agora quen
atraía as multitudes e ía formando e reunindo pola súa conta apóstolos e
discípulos. “Cómpre –non tiña reparo en proclamar o Bautista- que el medre e
que eu diminúa”.
Se
Moisés ou Xoán Bautista tiñan esta amplitude de miras, esta conciencia da
grandeza do Deus que se comunica a cantos queren acollelo, en Xesús esta
actitude era naturalmente fonda e plena. Pois Xesús, como fillo benquerido,
posúe experiencia directa e íntima, non limitada ou recortada, da grandeza de
Deus Pai. El sabe da súa infinita bondade e xenerosidade, que se quere
comunicar a tódalas persoas por medio precisamente da persoa de Xesús,
manifestación última e definitiva de Deus Pai ó mundo.
Por
todo isto, podemos entender ben a reacción de Xesús ante o que Xoán lle
comunica de que hai alguén que profetiza e que bota demos no nome de Xesús sen que
pertenza ó grupo dos seus apóstolos e discípulos e, polo tanto, segundo pensa o
mesmo Xoán, sen ter dereito a facelo. Con este modo de pensar e de proceder resulta
ser de feito Xoán, nesta ocasión polo menos, continuador da incorrecta actitude
de Xosué no Antigo Testamento. Así, pois, como Moisés non conxeniara coa
actitude de quen sería o seu sucesor como guieiro do pobo de Israel, así
tampouco podía aprobar Xesús o celo excluínte de Xoán. As palabras coas que
corrixe Xesús a Xoán reafirman en realidade a maneira de ver as cousas, ampla e
xenerosa, de Moisés. Pois Xesús replicaralle claramente a Xoán: “O que non está
contra nós, está connosco”.
Para
rematar, unha breve alusión aínda ó P. Seixas no centenario do seu nacemento
que estamos este ano a celebrar. Moito dese espírito amplo e xeneroso de Xesús
alentaba tamén nel cando dicía aquelas palabras que poden servir como resumo do
seu modo de pensar e de actuar aquí en Vigo, mais tamén antes noutros lugares
onde estivo: “Este é o meu programa: para min todos son irmáns, de calquera
relixión, raza ou posición económica”. É a frase que figura, desde hai preto de
nove anos, na estela de pedra que se ergue en honor seu na rúa “Padre Seixas”
de aquí de Vigo. Como vedes, un sinxelo e clarividente programa,
verdadeiramente cristián, tamén para todos e cada un de nós.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS:
Dirixímoslle a Deus Pai a nosa oración
comunitaria, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS,
PAI.
- Fai, Pai, que todos aprendamos a vivir
sen medo e sen complexos no medio dun mundo
plural en crenzas e visións, ledos e agradecidos por coñecer e seguir a Xesús.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Libera, Pai, a Igrexa do teu fillo Xesús
de todo espírito sectario para que sexamos membros
acolledores e abertos a todos, como o foi Xesús.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
- Vivifica, Pai, no mundo o espírito
profético que habita na palabra de Xesús e que nos fala do Reino da verdade, da xustiza, da esperanza e do amor.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho,
Pai, por Xesús Cristo, Señor noso. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario