Ficha e Lectio - Domingo 23 Ordinario B
FICHA ADAPTADA DE:
LECTIO:
DOMINGO
XXIII T. O.
(Ano B: 6 setembro 2015)
Diversos
teólogos e importantes coñecedores da vida de Xesús estanlle a dar nos tempos
de hoxe gran relevancia á función sandadora, curadora, liberadora de Xesús na
súa actuación coas persoas: cos pobres, cos necesitados, cos marxinados, etc.
En realidade, o que Xesús facía era presentar no noso mundo a face humana,
benfeitora, de Deus Pai. Deus non quere o mal, nin a enfermidade, nin a morte. El
é un Deus de vida. Por iso traballa con nós e a través de nós para que a xente poida
vivir feliz. Vai creando en nós, ó seu ritmo e das maneiras máis insospeitadas,
felicidade e plenitude
O
evanxeo é por iso (e serao sempre) “boa noticia”, “nova feliz” para todos. Non
é unha mensaxe de xuízo ou de condenación, por moito que teñamos quizais
metidas na cabeza ideas deste tipo, que proveñen dunha errónea educación
cristiá ou relixiosa.
O
xordomudo do que nos fala hoxe Marcos vén ser por iso unha ocasión máis para
que Xesús amose nel, coa súa curación, o seu claro talante liberador. Os sinais
que realiza Xesús e que foron recollidos pola tradición nos evanxeos non teñen
un senso simplemente individual ou particular. É dicir, no caso concreto de
hoxe, non nos podemos limitar a ollar o efecto curador particular producido por
Xesús nunha persoa que era xorda desde o seu nacemento e que, en consecuencia,
non era capaz de se relacionar cos demais coa palabra pois nunca fora capaz de
oír ningunha.
A
mensaxe de Xesús vai moito máis alá disto. Xesús quere así expresarnos como é Deus
e como quere que sexamos nós. Abertos ás necesidades dos demais, non pechados
en nós mesmos, no noso propio recuncho.
Á
súa maneira, Deus está aberto a todos, a toda o mundo, a toda a humanidade. Esa
curta palabra que Xesús lle dirixe ó xordomudo, “effatá”, “ábrete”, é unha
palabra dirixida tamén a cada un de nós en calquera situación na que nos poidamos
atopar: “ábrete”. Porque Deus está xa en si mesmo aberto ou transparente a
todos. El é apertura pura e infinita. O Pai ábrese infinitamente a quen é seu
Fillo, e o Fillo e o Pai son infinitamente transparentes ó Espírito Santo. Hai
en Deus unha mutua e total comunicación, de tal modo que el é ó tempo un e
trino. A que denominamos Santísima Trindade do noso único Deus que se nos
revelou en Xesús.
Sabemos
ben que a apertura crea amizade. Entre amigos non se agachan as cousas. O
primeiro que fan dúas persoas, que polo que sexa se desamigan, é non falaren a
unha coa outra. Tal como adoitamos dicir, andan de morros. O xordomudo pode
considerarse así como un símbolo daquel que está totalmente pechado en si
mesmo: nin percibe ou recibe comunicación dos demais nin é capaz de transmitir
pola súa parte mensaxe algunha a outros.
Pois
ben. Así como Deus non é un xordomudo, senón infinita comunicación das tres
persoas divinas e libre e agarimosa comunicación con todos nós, da mesma
maneira quere ese Deus aberto e comunicativo que sexamos tamén nós: abertos,
comunicativos, interesados en atender e axudar os demais. Neste sentido, as
palabras máis fermosas que se poderían escribir, en pedra ou en bronce, como
epitafio dunha persoa serían algo así como estas: “Todo o fixo ben”. Parecidas
a aquelas que, segundo nos conta Marcos, dicía a xente, “totalmente abraiada”,
sobre o Xesús sandador e curador: “Que ben o fai todo!”.
Desde
esta consigna de Xesús que ten como imperativo o “Ábrete”, poderiamos dicir que
o Reino de Deus, que Xesús quere instaurar no mundo e sobre o que na oración do
“Noso Pai” lle pedimos a Deus Pai que “veña a nós”, está asentado sobre dous
alicerces, que veñen sendo como dúas “aperturas”. Unha primeira “apertura”
persoal a Deus, para estarmos en disposición de poder escoitar a súa mensaxe, a
súa palabra (de maneira individual ou comunitaria), e outra segunda “apertura” respecto
de tódalas persoas, de maneira tanto activa como receptiva: é dicir, ofrecendo
“luz” e axuda ós demais e recibindo ó tempo deles a axuda que eles nos poidan
agarimosamente ofrecer.
Se
non temos estas dúas “aperturas” e preferimos polo tanto permanecer
“xordomudos”, é dicir, coa porta pechada tanto en relación con Deus coma en
relación cos demais, entón quedaremos lonxe dese Reino de Deus, que Xesús nos proclama
e anuncia para a nosa vida e felicidade.
Pero
hai algo aínda moi importante en relación con esta dobre apertura. Recórdanolo
tamén hoxe Santiago na segunda Lectura. De maneira moi transparente, como auga
limpa que corre maina e cantareira nun regueiro de montaña. A nosa apertura ha
ser sobre todo, dinos Santiago, ós pobres e ós máis necesitados. Non se ha
dirixir a nosa ollada benevolente e risoña cara a aquelas persoas podentes e
ben prestixiadas que o apóstolo Santiago describe como levando un anel de ouro
no seu dedo anular, en claro contraste cos esfarrapados da vida. Non. Porque os
pobres e esfarrapados deste mundo son xustamente, dinos Santiago, os que Deus
escolleu para o seu Reino. Polo tanto é cara a eles cara a onde nós nos
deberiamos mover como fai o compás cara ó Norte. Porque se a mensaxe de Deus
Pai en Xesús é a de que todos somos irmáns e resulta que algúns (moitos) non
parecen irmáns meus porque non viven en condicións tan boas coma as miñas,
entón a cousa está ben clara: hai que traballar para que eles se poidan sentir
de verdade irmáns meus, coa mesma dignidade, os mesmos dereitos e semellantes
posibilidades.
Os
que non traballan nesta liña son en definitiva “xordomudos”, é dicir, están pechados
en si mesmos, necesitados polo tanto daquela curación que os “abra” á verdade e
ó amor do Deus. Pois en Xesús anunciou e fixo presente Deus Pai a fraternidade
universal de todos en canto irmáns de Xesús. Todos estamos polo tanto
revestidos por igual da gran dignidade de fillos de Deus Pai.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS
Invocamos
en mutua comuñón a Deus Pai para que atenda a nosa oración, dicindo:
Escóitanos, Pai.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
-
Apréndenos, Pai, a imitar e reproducir nas nosas vidas esa vida misteriosa túa
en unión e comunicación co Fillo e co Espírito Santo.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
-
Condúcenos, Pai, desde o noso egoísmo empobrecedor, á apertura cordial e benfeitora
a tódalas persoas.
TODOS: ESCÓITANOS, PAI.
-
Dános, Pai, ousadía e bondade de corazón para abrírmonos ós necesitados a fin
de que poidan tamén eles recoñecer a bondade que ti espallas no mundo.
TODOS:
ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso
Señor. Amén.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario