O noso socorro vén do Señor, que fixo o ceo e máis a terra - Salmo 120

Domingo 29 de ordinario - ciclo C

QUE RARO, 

SEN TEMOR VOU Á MORTE

Escoita, Deus, eu nunca falei contigo.

Hoxe quero saudarte: Como estás?

Dicíanme que non existes, e eu, parvo, crin que era verdade.

Onte á noite vin o teu ceo.

Estaba agochado nun foxo de granada…

Non sei se aínda quererás darme a man;

Polo menos creo que me entendes.

É raro que non te teña encontrado antes,

senón nun inferno coma este.

Aínda que a ofensiva nos espera pronto,

Deus non teño medo

desde que descubrín que estabas cerca.

Xa debo irme. Esquecía dicirche… que te quero.

O choque será horrible nesta noite.

Quen sabe! Tal vez chame ao teu ceo,

esperarasme se ata Ti chego?

Dispensa, debo irme. Boa sorte!

            (Este poema encontrouse na chaqueta dun soldado arxentino:

Marcelo Daniel Massad, falecido en Malvinas)