MENSAXE DO PAPA FRANCISCO PARA A XORNADA MUNDIAL DAS MISIÓNS 2013 (1ª parte)

"Queridos irmáns e irmás:

Este ano celebramos a Xornada Mundial das Misións mentres se clausura o Ano da fe, ocasión importante para fortalecer a nosa amizade co Señor e o noso camiño como Igrexa que anuncia o Evanxeo con valentía. Nesta prospectiva, quixese propor algunhas reflexións.

1. A fe é un don precioso de Deus, que abre a nosa mente para que o podamos coñecer e amar, El quere relacionarse connosco para facernos partícipes da súa mesma vida e facer que a nosa estea máis chea de significado, que sexa máis boa, máis bela. Deus ámanos. Pero a fe necesita ser acollida, é dicir, necesita a nosa resposta persoal, a coraxe de pór a nosa confianza en Deus, de vivir o seu amor, agradecidos pola súa infinita misericordia. É un don que non se reserva só a uns poucos, senón que se ofrece a todos xenerosamente. Todo o mundo debería poder experimentar a alegría de ser amados por Deus, o gozo da salvación. E é un don que non se pode conservar para un mesmo, senón que debe ser compartido. Se queremos gardalo só para nós mesmos, converterémonos en cristiáns illados, estériles e enfermos. O anuncio do Evanxeo é parte do ser discípulos de Cristo e é un compromiso constante que anima toda a vida da Igrexa. «O impulso misioneiro é un sinal claro da madurez dunha comunidade eclesial» (Benedito XVI, Exhort. ap. Verbum Domini, 95). Toda comunidade é “adulta”, cando profesa a fe, celébraa con alegría na liturxia, vive a caridade e proclama a Palabra de Deus sen descanso, saíndo do propio ambiente para levala tamén á “periferia”, especialmente a aquelas que aínda non tiveron a oportunidade de coñecer a Cristo. A forza da nosa fe, a nivel persoal e comunitario, tamén se mide pola capacidade de comunicala aos demais, de difundila, de vivila na caridade, de dar testemuña ás persoas que atopamos e que comparten connosco o camiño da vida.

2. O Ano da Fe, a cincuenta anos de distancia do inicio do Concilio Vaticano II, é un estímulo para Vivindo o Pobo de Deus en comunidades, sobre todo diocesanas e parroquiais, nas que dalgún modo faise visible, a elas pertence tamén dar testemuño de Cristo diante das xentes» (Decr. Ad xentes, 37). Por tanto, pídese e convídase a toda comunidade a facer propio o mandato confiado por Xesús aos Apóstolos de ser as súas «testemuñas en Xerusalén, en toda Xudea e Samaría, e até os confíns da terra» (Ftos 1,8), non como un aspecto secundario da vida cristiá, senón como un aspecto esencial: todos somos enviados polos carreiros do mundo para camiñar cos nosos irmáns, profesando e dando testemuña da nosa fe en Cristo e converténdonos en anunciadores do seu Evanxeo. Convido os bispos, aos sacerdotes, aos consellos presbiterales e pastorais, a cada persoa e grupo responsable na Igrexa a dar relevo á dimensión misioneira nos programas pastorais e formativos, sentindo que o propio compromiso apostólico non está completo se non contén o propósito de “dar testemuño de Cristo ante as nación”, ante todos os pobos. A misionariedade non é só unha dimensión programática na vida cristiá, senón tamén unha dimensión paradigmática que afecta a todos os aspectos da vida cristiá.
que toda a Igrexa reciba unha conciencia renovada da súa presenza no mundo contemporáneo, da súa misión entre os pobos e as nacións. A misionariedade non é só unha cuestión de territorios xeográficos, senón de pobos, de culturas e individuos independentes, precisamente porque os “confíns” da fe non só atravesan lugares e tradicións humanas, senón o corazón de cada home e cada muller. O Concilio Vaticano II destacou de maneira especial como a tarefa misioneira, a tarefa de ampliar os confíns da fe é un compromiso de todo bautizado e de todas as comunidades cristiás: «

3. A miúdo, a obra de evanxelización atopa obstáculos non só fóra, senón dentro da comunidade eclesial. Ás veces o fervor, a alegría, a coraxe, a esperanza en anunciar a todos a mensaxe de Cristo e axudar á xente do noso tempo a atopalo son débiles; en ocasións, aínda se pensa que levar a verdade do Evanxeo é violentar a liberdade. A este respecto, Pablo VIN usa palabras iluminadoras: «Sería... un erro impor calquera cousa á conciencia dos nosos irmáns. Pero propor a esa conciencia a verdade evanxélica e a salvación ofrecida por Xesucristo, con plena claridade e con absoluto respecto cara ás opcións libres que logo poida facer... é unha homenaxe a esta liberdade» (Exhort, Ap. Evangelii nuntiandi, 80). Sempre debemos ter o valor e a alegría de propor, con respecto, o encontro con Cristo, de facernos heraldos do seu Evanxeo, Xesús veu entre nós para mostrarnos o camiño da salvación, e confiounos a misión de dalo a coñecer a todos, ata os confíns da terra. Con frecuencia, vemos que o que se destaca e proponse é a violencia, a mentira, o erro. É urxente facer que resplandezca no noso tempo a vida boa do Evanxeo co anuncio e o testemuño, e isto desde o interior mesmo da Igrexa. Porque, nesta perspectiva, é importante non esquecer un principio fundamental de todo evanxelizador: non se pode anunciar a Cristo sen a Igrexa. Evanxelizar nunca é un acto illado, individual, privado, senón que é sempre eclesial. Pablo VI escribía que «cando o máis humilde predicador, catequista ou Pastor, no lugar máis apartado, predica o Evanxeo, reúne a súa pequena comunidade ou administra un sacramento, aínda cando se atopa só, exerce un acto de Igrexa»; non actúa «por unha misión que el se atribúe ou por inspiración persoal, senón en unión coa misión da Igrexa e no seu nome» (ibíd., 60). E isto dá forza á misión e fai sentir a cada misioneiro e evanxelizador que nunca está só, que forma parte dun só Corpo animado polo Espírito Santo.

...