Domingo 28 Ordinario C

 28º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C


Primeira Lectura     2 Re 5, 14-17
LECTURA DO LIBRO SEGUNDO DOS REIS
Volvéndose Naamán cara  ao home de Deus, proclamou a súa fe no Señor
  
            Naqueles días, baixou Naamán, o Sirio,  ao Xordán e mergullouse na súa auga sete veces, segundo lle mandara Eliseo o home de Deus. A súa carne tornouse entón coma a dun neno pequeno, e quedou limpo da súa lepra.
            Volveu Naamán con toda a súa compaña onda o home de Deus e presentóuselle, dicindo:
            ‑ "Agora recoñezo que non hai deus en toda a terra, fóra do Deus de Israel. Acepta, pois, un regalo do teu servo".
            Respondeulle Eliseo:
            ‑ "Polo Señor vivo a quen sirvo, que non aceptarei cousa ningunha". E por moito que lle insistiu para que aceptase, el negouse.
            Naamán dixo entón:
            ‑ "Pois logo, permite que o teu servo leve unha carga desta terra, a que poidan cargar dúas mulas, pois o teu servo non ofrecerá holocaustos nin sacrificios a deus ningún, senón só  ao Señor.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 97, 1. 2-3ab. 3cd-4
 R/. (cf. 2b): O Señor revela a súa xustiza ante os pobos.

Cantade  ao Señor un cántico novo,
pois fixo marabillas;
a súa destra deulle a vitoria,
o seu brazo santo.

0 Señor dá a coñeces a súa vitoria,
revela a súa xustiza ante os pobos.
Lembrou a súa misericordia e a súa fidelidade
coa casa de Israel.

Os confíns todos da terra percibiron
a vitoria do noso Deus.
Aclama  ao Señor, terra enteira,
rompede a cantar e a tocar.


Segunda Lectura     2 Tim 2, 8-13
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO
Se nos mantemos firmes, reinaremos con Cristo

            Benquerido irmán:
            Lémbrate de Xesús Cristo, resucitado dos mortos, da semente de David.
            Este é o meu Evanxeo, polo que padezo ata estar preso coma un vulgar criminal. Pero a palabra de Deus non está encadeada.
            Por iso soporto todas as cousas por mor dos escolleitos, para que tamén eles acaden  salvación en Cristo Xesús, coa gloria eterna. Gran verdade é esta:
            Se con el morremos, viviremos con el.
Se con el padecemos,  reinaremos con el.
Se renegamos del, tamén el nos ignorará.
            Pero se lle fallamos na fe, el mantense fiel,
pois non pode renegar de si mesmo.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus


ALELUIA   1 Tes 5, 18
Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.
Dade grazas por todo:
tal é a vontade de Deus en Cristo Xesús para con vós.
Aleluia.


Evanxeo     Lc 17, 11-19
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Non houbo quen volvera dar gloria a Deus senón este xentil

            Indo Xesús camiño de Xerusalén, mentres pasaba entre Samaría e Galilea,  ao entrar nunha aldea, saíronlle  ao paso dez gafos. Pararon  ao lonxe, e dando voces suplicáronlle:
            ‑ Xesús, Mestre, ten dó de nós.
            El,  ao velos, díxolles:
            ‑ Ídevos presentar aos sacerdotes.
            E aconteceu que cando ían para alá, quedaron limpos. E un deles,  ao se decatar de que estaba curado, volveu loando a Deus con grandes voces. E prostrándose, rostro en terra, aos pés de Xesús, deulle as grazas. Era un samaritano. Xesús dixo:
            ‑ Non foron dez os que quedaron limpos? Onde están os outros nove? Ninguén, fóra dun estranxeiro, volveu para lle dar gloria a Deus?
            E engadiu:
            ‑ Érguete e vaite: salvoute a túa fe.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo


POUCAS VECES, QUEN RECIBE O QUE NON MERECE, AGRADECE O QUE RECIBE

PÓRTICO
A todas as persoas nos debería saír facilmente do noso corazón e dos nosos beizos a palabra GRAZAS. Na nosa casa, na nosa familia, no noso traballo, na nosa comunidade… en todos os lugares e circunstancias da nosa vida. Pero non só como unha mera palabra ou como norma de educación, senón como algo máis fondo: coma unha actitude que emana do amor que Xesús dixo que nos debía caracterizar, pois a gratitude significa valorar ao outro, tratalo con respecto e consideración, estimalo.
E esta gratitude tamén debe a nosa actitude para con Deus, porque… temos tantas cousas que agradecerlle!: a vida, a familia, os amigos, a natureza…
Que esta celebración nos abra á gratuidade para con Deus e para cos demais.

O PERDÓN
     Porque en demasiadas ocasións vimos celebrar a fe por cumprir un precepto, por unha tradición, por rutina… sen deixarnos enchoupar pola túa graza e polo teu amor, SEÑOR, LIMPA O NOSO CORAZÓN.
     Porque os nosos prexuízos impídennos, tantas veces, descubrir e recibir a sorpresa da gratitude do estranxeiro, do pagán, do non crente, CRISTO, LIMPA O NOSO CORAZÓN.
     Porque estamos tan afeitos a elas, que non somos capaces de descubrir e valorar as bendicións coas que nos enches cada día, SEÑOR, LIMPA O NOSO CORAZÓN.

REMUÍÑO
DESCUBRIR A DEUS: As dúas persoas que se atopan con Deus nas páxinas das lecturas de hoxe son estranxeiras: un sirio e un samaritano. Ningún deles pertencía ao pobo escollido, ningún estaba, aparentemente, nas mellores condicións para ter un encontro con Deus. Porén, os dous souberon ir máis alá dunha lectura superficial do seu acontecemento (a súa curación) para atoparse co feito sempre sorprendente de ter descuberto a Deus. Ese mesmo é o gran reto das persoas sobre a terra, porque non nos enganemos: podemos vivir toda unha vida chamándonos cristiáns e cristiás sen ter descuberto de verdade a Deus. Porque moitas veces temos a tentación de crernos os bos e corremos o risco de non saber descubrir os valores dos demais, tamén dos estranxeiros, dos que non falan, visten, aman, cren ou pensan coma nós, dos que “non son dos nosos”. Cómpre que sexamos máis humildes e tolerantes e menos autosuficientes, porque non temos o monopolio do ben.


UN DEUS SORPRENDENTE: Dez leprosos acoden a Xesús pedindo recobrar a saúde. Todos esperaban un xesto marabilloso, un prodixio. Xesús limítase a dicirlles que fixeran o que tiñan que facer (cumprir a lei e presentarse ao sacerdote). E cando ían de camiño, quedaron limpos. Nove dos leprosos pensaron que como fixeran o que tiñan que facer, pasara o que tiña que pasar; pero o samaritano soubo descubrir na súa curación a man de Deus e volveu onda Xesús para darlle as grazas. Na nosa vida, convencidos de que todo é fatalidade ou destino, perdemos a sensibilidade para descubrir nela esa man e así, cando as cousas van ben, pensamos que é o normal; pero se van mal, facilmente lle botamos as culpas a Deus ou renegamos del. Non somos quen de descubrir a Aquel que sae ao noso encontro para sorprendernos: Moisés descubriuno na silveira, Abrahán nos peregrinos que hospedou na súa tenda, María na mensaxe do anxo… E nós, sabemos ver a Deus na natureza, nos irmáns, no noso traballo, no sorriso dos nenos, nos pequenos praceres da vida… e tamén nos malos ratos?.

QUE NOS SACUDE DA RUTINA: Detrás das formas e das fachadas relixiosas, é moi doado atopar un baleiro que pouco a pouco esteriliza a nosa vida e transforma as nosas comunidades en sombras do pasado ou restos puramente folclóricos. Ao cabo do tempo, todo perde sabor e sentido: recíbense os sacramentos coma un puro trámite social, pero internamente non estamos dispostos a cambiar. Rodeados de palabras, rezos, reunións… perdemos de vista o fundamental: Xesús e o seu Evanxeo. Por iso os nove leprosos reflicten á perfección o estilo relixioso dos países, coma o noso, tradicionalmente cristiáns: é tan grande a superficialidade e a falla de compromiso que xa nada capta a nosa atención, non vivimos nada en profundidade, nada nos empurra a unha renovación. Somos quen de recibir e facer todo cunha completa indiferenza. Logramos un cristianismo cousificado e codificado: todo se fai segundo as tradicións estipuladas, pensadas e dirixidas desde arriba, realizadas mecanicamente, como se só polo feito de facer “cousas piadosas” ou de recibir sacramentos, fose suficiente para medrar e madurar na fe, como se non quedara un lugar para o esforzo e a iniciativa persoais, como se creatividade e fe foran termos opostos, como se non houbese espazo para a revisión e a crítica. Por iso hoxe pode ser un bo día para comprometernos a buscar as pegadas de Deus a través dos feitos ordinarios, para comprometernos a non dar por sabido todo o que se nos ofrece, aínda que nos pareza que o escoitaramos xa mil veces. Aprendamos a descubrir as improvisacións de Deus aínda nos seus agasallos máis frecuentes… e permanezamos sempre en actitude de agradecemento.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Sentíndonos queridos, curados e salvados por Ti, presentámosche a nosa oración comunitaria dicindo:
GRAZAS POLO AGASALLO DA FE
     Grazas, Señor, por querer unha Igrexa plural, democrática, aberta e sinxela, na que ninguén se sinta excluído, marxinado ou silenciado, OREMOS.
GRAZAS POLO AGASALLO DA FE

     Grazas, Señor, polas nosas comunidades, nas que atopamos persoas anónimas que dan testemuño dunha fraternidade que salta fronteiras e separacións para curar aos leprosos de hoxe: marxinados, pobres, inmigrantes, anciáns, parados... OREMOS.
GRAZAS POLO AGASALLO DA FE

     Grazas, Señor, por todo aquilo que nos regalas: a vida, a saúde, a natureza, o traballo, os amigos, a familia… para que a nosa fe nos axude a saber descubrir sempre neles a túa man xenerosa, OREMOS.
GRAZAS POLO AGASALLO DA FE
            Señor, danos unha actitude agradecida, aberta e acolledora, para facer do mundo un fogar no que todas as persoas teñamos cabida. PXNS.

Para a reflexión
Cómpre sermos agradecidos.
Na comunidade hai que ser agradecido.

Hai que agradecerlle ao día a súa luz e á noite as súas sombras.
Hai que agradecerlle ao sol a súa calor e á choiva a súa lentura.
Hai que agradecerlle aos vellos as súas historias e aos novos os seus soños.
Hai que agradecerlle ao da casa a súa fidelidade e ao de fóra o seu servizo.
Hai que agradecerlle ao san a súa saúde e ao enfermo a súa resistencia.
Hai que agradecerlle ao ledo o seu sorriso e ao triste as súas bágoas.
Hai que agradecerlle á xente o seu esforzo e a Deus a súa graza.
                                                                                  
(M. Regal “Un caxato…”)

CANTOS
Entrada: 
Vinde axiña                                  
Lecturas:
Canta o sol
ofertorio: 
Todo o mundo unha familia         
Comuñón: 
Grazas, Señor, graciñas

POWER POINTS


Comentarios

Publicacións populares