MENSAXE DO PAPA FRANCISCO PARA A XORNADA MUNDIAL DAS MISIÓNS 2013 (2ª parte)

4. Na nosa época, a mobilidade xeneralizada e a facilidade de comunicación a través dos novos medios de comunicación mesturaron entre si os pobos, o coñecemento, as experiencias. Por motivos de traballo, familias enteiras trasládanse dun continente a outro; os intercambios profesionais e culturais, así como o turismo e outros fenómenos análogos empuxan a un gran movemento de persoas. Ás veces é difícil, mesmo para as comunidades parroquiais, coñecer de forma segura e profunda a quen están de paso ou a quen viven de forma permanente no territorio. Ademais, en áreas cada vez máis grandes das rexións tradicionalmente cristiás crece o número dos que son alleos á fe, indiferentes á dimensión relixiosa ou animados por outras crenzas. Por tanto, non é raro que algúns bautizados escollan estilos de vida que lles afastan da fe, converténdoos en necesitados dunha “nova evanxelización”. A isto súmase o feito de que a unha gran parte da humanidade aínda non lle chegou a boa noticia de Xesucristo. E que vivimos nunha época de crise que afecta a moitas áreas da vida, non só a economía, as finanzas, a seguridade alimentaria, o medio ambiente, senón tamén a do sentido profundo da vida e os valores fundamentais que a animan. A convivencia humana está marcada por tensións e conflitos que causan inseguridade e fatiga para atopar o camiño cara a unha paz estable. Nesta situación tan complexa, onde o horizonte do presente e do futuro parece estar cuberto por nubes ameazantes, faise aínda máis urxente o levar con valentía a todas as realidades, o Evanxeo de Cristo, que é anuncio de esperanza, reconciliación, comuñón; anuncio da proximidade de Deus, do seu misericordia, da súa salvación; anuncio de que o poder do amor de Deus é capaz de vencer as tebras do mal e conducir cara ao camiño do ben. O home do noso tempo necesita unha luz forte que ilumine o seu camiño e que só o encontro con Cristo pode darlle. Traiamos a este mundo, a través da nosa testemuña, con amor, a esperanza que se nos dá pola fe. A natureza misioneira da Igrexa non é proselitista, senón testemuño de vida que ilumina o camiño, que trae esperanza e amor. A Igrexa -repítoo unha vez máis- non é unha organización asistencial, unha empresa, unha ONG, senón que é unha comunidade de persoas, animadas pola acción do Espírito Santo, que viviron e viven a marabilla do encontro con Xesucristo e desexan compartir esta experiencia de profunda alegría, compartir a mensaxe de salvación que o Señor nos deu. É o Espírito Santo quen guía á Igrexa neste camiño.

5. Quixese animar a todos a ser portadores da boa noticia de Cristo, e estou agradecido especialmente aos misioneiros e misioneiras, aos presbíteros fidei donum, aos relixiosos e relixiosas e aos fieis laicos -cada vez máis numerosos- que, acollendo a chamada do Señor, deixan a súa patria para servir ao Evanxeo en terras e culturas diferentes das súas. Pero tamén me gustaría subliñar que as mesmas igrexas novas están a traballar xenerosamente no envío de misioneiros ás igrexas que se atopan en dificultade -non é raro que se trate de Igrexas de antiga cristiandade- levando a frescura e o entusiasmo con que estas viven a fe que renova a vida e dá esperanza. Vivir neste alento universal, respondendo o mandato de Xesús «Ide, pois, e facede discípulos de todas as nacións» (Mt 28,19) é unha riqueza para cada unha das igrexas particulares, para cada comunidade, e doar misioneiros e misioneiras nunca é unha perda senón unha ganancia. Fago un chamamento a todos aqueles que senten a chamada a responder con xenerosidade á voz do Espírito Santo, segundo o seu estado de vida, e a non ter medo de ser xenerosos co Señor. Convido tamén aos bispos, as familias relixiosas, as comunidades e todas as agregacións cristiás a soster, con visión de futuro e discernimiento atento, a chamada misioneira ad xentes e a axudar ás igrexas que necesitan sacerdotes, relixiosos e relixiosas e laicos para fortalecer a comunidade cristiá.E esta atención debe estar tamén presente entre as igrexas que forman parte dunha mesma Conferencia Episcopal ou dunha Rexión: é importante que as igrexas máis ricas en vocacións axuden con xenerosidade ás que sofren pola súa escaseza. Ao mesmo tempo exhorto aos misioneiros e ás misioneiras, especialmente os sacerdotes fidei donum e aos laicos, a vivir con alegría o seu precioso servizo nas igrexas ás que son destinados, e a levar a súa alegría e a súa experiencia ás igrexas das que proceden, lembrando como Pablo e Bernabé, ao final do seu primeiro viaxe misioneiro «contaron todo o que Deus fixera a través deles e como abrira a porta da fe aos xentís» (Ftos 14,27). Eles poden chegar a ser un camiño cara a unha especie de “restitución” da fe, levando a frescura das Igrexas novas, de modo que as Igrexas de antiga cristiandade redescubran o entusiasmo e a alegría de compartir a fe nun intercambio que enriquece mutuamente no camiño de seguimento do Señor.

A solicitude por todas as Igrexas, que o Bispo de Roma comparte cos seus irmáns no episcopado, atopa unha actuación importante no compromiso das Obras Misionales Pontificias, que teñen como propósito animar e profundar conciencia misioneira de cada bautizado e de cada comunidade, xa sexa reclamando a necesidade dunha formación misioneira máis profunda de todo o Pobo de Deus, xa sexa alimentando a sensibilidade das comunidades cristiás a ofrecer a súa axuda para favorecer a difusión do Evanxeo no
mundo.

Por último, refírome aos cristiáns que, en diversas partes do mundo, atópanse en dificultades para profesar abertamente a súa fe e ver recoñecido o dereito a vivila con dignidade. Eles son os nosos irmáns e irmás, testemuñas valentes -aínda máis numerosos que os mártires dos primeiros séculos- que soportan con perseveranza apostólica as diversas formas de persecución actuais. Moitos tamén arriscan a súa vida por permanecer fieis ao Evanxeo de Cristo. Desexo asegurarlles que sinto próximo na oración ás persoas, ás familias e ás comunidades que sofren violencia e intolerancia, e repítolles as palabras consoladoras de Xesús: «Confiade, eu vencín ao mundo» (Xn 16,33).

Benedito XVI exhortaba: «Que a Palabra do Señor siga avanzando e sexa glorificada» (2 Ts 3, 1): que este ano da fe faga cada vez máis forte a relación con Cristo, o Señor, pois só nel temos a certeza para mirar ao futuro e a garantía dun amor auténtico e duradeiro» (Carta Ap. Porta fidei, 15). Este é o meu desexo para a Xornada Mundial das Misións deste ano. Bendigo de corazón aos misioneiros e misioneiras, e a todos os que acompañan e apoian este compromiso fundamental da Igrexa para que o anuncio do Evanxeo poida resoar en todos os recunchos da terra, e nós, ministros do Evanxeo e misioneiros, experimentaremos “a doce e confortadora alegría de evanxelizar” (Pablo VIN, Exhort. Ap. Evangelii nuntiandi, 80).

FRANCISCO