Domingo 27 de Ordinario - ciclo C
27º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO CICLO C
Primeira Lectura Hab 1, 2-3;
2, 2-4
LECTURA DO LIBRO DE HABACUC
O xusto vive pola súa fe
O xusto vive pola súa fe
Ata que día, Señor,
hei de estar pedindo auxilio,
sen que ti fagas caso?
Ata que día clamarei
cara a ti: "Violencia", sen que salves?
Por que me fas ver a
iniquidade e me fas contemplar o crime?
Rapina e violencia diante de min: hai rifas e suscítase a disputa.
Respondeume o Señor e
díxome:
‑Escribe a visión e
grávaa en taboíñas,
para que se lea de corrido,
pois aínda volverá ser unha visión no seu momento,
falará da fin e non mentirá.
Se tarda, espéraa,
pois virá e non demorará.
Velaquí: o temerario
faise forte,
o seu alento camiña con el,
pero o xusto vivirá pola súa fe.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 94,
1-2. 6-7. 8-9
R/. (8): Oxalá escoitedes hoxe a voz do Señor!
Non
endurezades os vosos corazóns.
Vinde, cantémoslle ao Señor,
Aclamemos a nosa rocha salvadora;
acheguémonos á súa presenza dándolle grazas,
aclamémolo con cancións.
Vinde, adorémolo prostrados,
axeonllémonos diante do Señor, que nos creou,
pois el é o noso Deus,
e nós somos o seu pobo, o rabaño que el guía.
Oxalá escoitedes hoxe a súa voz:
non endurezades os vosos corazóns, coma en Meribah,
coma o día de Masah, no deserto,
onde os vosos pais me tentaron:
provocáronme, por máis que tiñan visto os meus feitos.
Segunda Lectura 2 Tim 1, 6-8.
13-14
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO
Non te avergonces do testemuño do noso Señor
Non te avergonces do testemuño do noso Señor
Benquerido irmán:
Recórdoche que
reavives o don de Deus, que tes recibido pola imposición das miñas mans.
Porque Deus non nos
deu un espírito feble senón forte, agarimoso e sobrio.
Non teñas vergonza de
noso Señor, nin de min, preso por el; ao
contrario, comparte comigo os sufrimentos polo Evanxeo, contando co poder de
Deus.
Mantén como modelo, na
fe e no amor de Cristo Xesús, as ben fundadas palabras que me escoitaches.
E garda o precioso
depósito por medio do Espírito Santo, que mora en nós.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA 1 Pe 1, 25
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
A palabra do Señor permanece eternamente;
e esta é a palabra que se vos anunciou.
Aleluia.
Evanxeo Lc 17, 5-10
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Se tivésedes fe!
Se tivésedes fe!
Naquel tempo,
rogáronlle os apóstolos ao Señor:
‑ Auméntanos a fe!
O Señor respondeulles:
‑ Se tivésedes polo
menos unha fe coma un gran de mostaza, diriádeslle a esta moreira:
"Arríncate e plántate no mar", e seguro que vos obedecía.
E quen de vós que teña
un criado arando ou pastoreando, lle di cando chega da veiga: "Entra axiña
e ponte á mesa". Non lle dirá máis ben: "Prepara a cea, viste a roupa
de traballo e ponme a comida; e cando eu remate de comer e beber, comerás e
beberás ti?" Ou é que aínda lle vai ter que estar agradecido ao criado por facer o que lle manda?
Así tamén vós, cando
fagades todo o que se vos mande, dicide: "Somos simples servidores: total,
non fixemos máis do que tiñamos que facer".
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
A TRANSFORMACIÓN DO CORAZÓN NON VÉN DO SABER
TEÓRICO, SENÓN DA CAPACIDADE DE PARARNOS E ESCOITAR.
QUE NON DECAIAMOS NA TAREFA, SEÑOR!
TOMADO DE : http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
PÓRTICO
Saber escoitar é sempre un don que hai
que poñer en activo. É verdade que non todo o mundo ten esta capacidade. Hai
persoas que ao falar con outras non escoitan, só buscan respostas; outras non
se paran porque teñen moita presa; algunhas, aínda que se paren, non entenden o
que se lles di. Hai tamén algunhas persoas que inda que se paren e parezan
escoitar, o que buscan é poder dicir o que elas pensan, sen preocuparse do que
poden pensar os demais. Finalmente, si, tamén os hai, están aqueles que non
pasan de longo, senón que paran, miran aos ollos, xeran confianza e sempre
están dispostos a poñer ledicia, esperanza, ánimo, consolo... alí onde non o
hai. Como vemos, de todo hai na viña do Señor! E nós, onde nos situamos?, a que
grupo coidamos que pertencemos? Aos pacientes ou aos impacientes?
Que a Palabra de Deus que hoxe imos
escoitar e compartir, esperte en nós a forza necesaria para revisar as nosas
actitudes e para ver de cambialas, se
fora preciso.
O PERDÓN
*
Por desconfiar da paciencia de Deus, SEÑOR,
NON CANSES DE ACOLLERNOS.
* Por non esforzarnos en botar o pesimismo derrotista das nosas
vidas, CRISTO, NON CANSES DE ACOLLERNOS.
*
Porque
as nosas présas non deixan que vexamos aos irmáns abandonados na beira do
camiño, SEÑOR, NON CANSES DE ACOLLERNOS.
REMUÍÑO
û Deus non cansa. Cansamos nós. E cansamos
moito, tanto que moitas veces esta falta de paciencia desespéranos, desequilíbranos
e fainos dicir o que non queriamos. Algo así é o que lle pasaba ao profeta
Habacuc. A súa desesperación facíalle perder a confianza en Deus; era incapaz
de ver a súa presenza no día a día da súa vida e isto facía que estivera
constantemente pedindo contas: ata que día?, por que?.. respóndeme. A súa
cegueira impedíalle descubrir, atopar e gozar do encontro con Deus. Oxalá que a
nós se nos caian as escamas para non camiñar dando paus de cego! Só así
entenderemos por que o salmo nos di: se escoitásedes hoxe a súa voz! Non
endurezades o voso corazón!
û Entendemos pois por que Xesús, diante da
insistencia dos apóstolos de que lles aumente a fe –tamén
eles pensaban, como nos pode pasar a nós, que a frescura da fe depende das
horas de rezos e non da nosa capacidade de pararnos, escoitar e amar aos demais–
responde dicindo que a forza e a fondura da fe non é algo externo que nos
conceden desde fóra, senón que implica e esixe a nosa resposta e implicación
persoal. Que a fe creza en nós vai depender moito da capacidade que teñamos de
vivir a compaixón co irmán. Unha compaixón na súa dobre vertente: ter paixón
polo irmán, botando fóra medos e mediocridades; e asemade ter a sensibilidade
necesaria e suficiente para acompañar e asumir a dor e a tristura dos que nos
necesitan, teñen menos e van sendo deixados de lado polos poderosos. A
compaixón define a profundidade da fe de cada un de nós. Teremos que
preguntarnos se verdadeiramente somos compasivos nos nosos xestos, nas nosas
palabras e na nosa vida. Ser compasivos vivindo a paixón da fraternidade,
lévanos a descubrir que na vida o camiño está no servizo, a alegría, o
acompañamento e a solidariedade. A paixón, como nos di Xesús, non pode levar a
ningún outro sitio máis có amor. Aí está toda a fondura da fe á que nos chama,
desde a nosa vida, Xesús. Como non imos intentalo, e que mellor servizo! Amar e
ser amados. Aquí está o cumio da fe á que nos chama a palabra que hoxe temos
proclamado. Poñámonos ao choio!
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Abramos o corazón para compartir a nosa oración comunitaria,
e digamos xuntos:
QUE
A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR
ü Señor, que deixemos de laiarnos de tempos pasados, que non
mellores, e comecemos a ser unha Igrexa sinxela, servidora e fraterna para todas
as persoas, OREMOS.
QUE
A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR
*
Señor, que co esforzo de todos
construamos comunidades cristiás nas que saibamos querernos, axudarnos e
respectarnos uns aos outros, OREMOS.
QUE
A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR
*
Señor, que saibamos facer de nosa vida
un testemuño de presenza do teu evanxeo, acompañando a quen está solo, animando
a quen se sente defraudado polos fracasos e dificultades da vida, dando esperanza
a quen ve rotas as súas ilusións pola enfermidade e a dor, OREMOS.
QUE
A NOSA VIDA SE ENCHA DO TEU AMOR
Grazas, Señor, por espertar en nós a forza da esperanza que
nos chama a non esquecer que a fe non é a suma de ritos, senón a calidade das
conviccións compartidas cos irmáns. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Xesús,
ensínanos
a quererlle moito
aos
nosos pais, ás nosas nais,
aos
nosos fillos, ás nosas fillas,
a
todos os nosos.
Que
ese amor que lles teñamos
sexa
a escola diaria
onde
aprendamos a quererte a ti,
por
riba de todo.
Ensínanos
a cargar coa cruz,
coa
nosa e co pedaciño da cruz dos demais
que
a nos toca.
Ensínanos
a seguirte,
sen
medo, sen covardías,
sen
volver a vista atrás.
Ensínanos
a
perder a vida por ti,
pola
xente,
polo
teu plan entre a xente,
pola
clase traballadora.
Ensínanos
a descubrirte e acollerte
na
xente que a diario
chega
á porta das nosas casas
ou
cruza con nós no camiño.
Ensínanos
a
darlle aprecio, coma ti,
ás
cousas pequenas
que
nos fan os veciños
ou
que nós lle facemos tamén
a
calquera dos máis pequenos.
Xesús,
ensínanos
a sermos dignos de Ti.
(Oración para ser digno de Xesús, Un
caxato...94-9 )
CANTOS
ENTRADA:
Amigos nas penas/Camiñando pola vida
LECTURAS:
Escoita ao Señor
OFERTORIO:
Grazas, Señor, na mañá
COMUÑÓN:
Eu soñei/Acharte presente
Comentarios
Publicar un comentario