Domingo 30 de Ordinario C
30 º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C
Primeira Lectura Eclo 35,
15b-17. 20-22a (gr. 12-14. 16-18)
LECTURA DO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
A oración do humilde traspasará as nubes
Deus é un Deus xusto
e non ten preferencias de persoa;
non tomará parte contra o pobre
mais presta oídos ás demandas do asoballado;
non refuga os saloucos do orfo
nin da viúva que repite o seu laio.
Semellante laio acada
o seu favor,
o seu berro chega ata as nubes.
O grito do pobre
traspón as nubes,
non apousenta ata chegar á meta,
non cede ata que Deus o atende
e que o xuíz veraz faga xustiza;
tampouco Deus a retardará.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 33,
2-3. 17-18. 19 e 23
R/. (7a): Clamou o pobre e Deus escoitouno.
Bendigo o Señor en todo instante,
teño sempre na boca a súa loanza.
Eu gloríome no Señor:
que escoiten os humildes e se alegren.
Mais o Señor encara os malvados,
para borrar da terra a súa memoria.
O Señor está preto do aflixido,
salva os de ánimo abatido.
O Señor está preto do aflixido,
salva os de ánimo abatido.
O Señor redime os seus servos:
non será castigado quen a El se acolle.
Segunda Lectura 2 Tim 4, 6-8.
16-18
Finalmente daráseme a coroa de xustiza
Benquerido irmán:
A min xa me queda
pouco para derramar o meu sangue, e o meu pasamento está a chegar.
Combatín unha boa
loita, rematei a miña carreira, conservei a fe. O que me resta é a coroa da
xustiza que me está reservada.
E o Señor, que é xuíz
xusto, hama entregar aquel día. E non só a min, senón a todos os que arelan a
súa Vinda gloriosa.
Na miña primeira
defensa non me acompañou ninguén, todos me deixaron. Que Deus llelo perdoe!
Pero o Señor asistiume e fortaleceume para rematar a predicación e que todas as nacións a
escoitaran. E libroume da boca do león.
O Señor hame librar de
toda obra perversa e hame manter a salvo para o seu Reino celestial. Para El a gloria polos séculos dos
séculos. Amén.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA 2 Cor 5, 19
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo,
e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación.
Aleluia.
Evanxeo Lc 18, 9-14
Baixou o publicano xustificado para a súa casa, ao contrario que o fariseo
Naquel tempo, Xesús
propúxolles esta parábola dirixíndose a uns que estaban moi seguros de si
mesmos, créndose perfectos e desprezando os demais:
‑Dous homes subiron ao templo para orar; un era fariseo e outro
recadador de impostos.
O fariseo, de pé,
oraba para os seus adentros deste xeito: "Meu Deus, douche grazas porque
non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador.
Gardo o xaxún dúas veces por semana e pago o décimo de todo canto gaño".
O recadador, en
troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levantar os ollos ao ceo, senón que petando no peito dicía:
"Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador".
Asegúrovos que este
baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque
a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe
enaltecerano.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
SE O DEUS NO QUE CREMOS NON FAI
DIFERENZA ENTRE AS PERSOAS, POR QUE OS QUE NOS CHAMAMOS SEGUIDORES SEUS NON
FACEMOS O MESMO?
PÓRTICO
Nun mundo
aparentemente tan ben comunicado e no que semella que estamos tan preto uns dos
outros, resulta que nunca tanto coma hoxe as persoas estiveron solas,
esquecidas, sen ninguén que as escoite e lles preste atención.
Que nos
pasa? Esquecemos a diferenza entre o importante e o accesorio? Xa non sabemos
distinguir entre un carballo, por moitos anos que teña, e unha persoas que
sofre, á que ninguén lle fai caso ou está enferma? Cómo temos chegado a esta
situación? Tan duros somos de corazón que nos esquecemos das persoas e da
dignidade que entre nós compartimos?
Deixemos
que a Palabra que hoxe imos proclamar aniñe e enchoupe o noso corazón e
estimule a nosa vida.
O PERDÓN
Para que non deixemos que
a friaxe e a indiferenza aniñen no corazón, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.
Para que nin os pobres
nin a pobreza nos resulten indiferentes, CRISTO,
TÉNDENOS A TÚA MAN.
Para que non caiamos na
tentación da inconstancia e o abandono, SEÑOR,
TÉNDENOS A TÚA MAN.
REMUÍÑO
Un mundo onde
a loita contra a tentación de esmagar e oprimir ao outro é tan grande, necesita
de referentes que o fagan ter sempre presente que as persoas somos o centro de
todo, o máis importante, a razón e o porqué de todo canto se fai e supón avance
e mellora para todos. Tendo isto claro, a realidade vai por un camiño moi
distinto. Nunca tanto coma hoxe as desigualdades entre uns e outros foron tan
grandes; as diferenzas entre os que teñen moito e os que día a día van perdendo
o pouco que teñen son cada vez maiores. Ocórrenos a nós como ocorría no tempo
no que se escribiu o libro de Eclesiástico, que lemos como primeira lectura.
Diante da indiferenza e o desprezo das persoas, relegadas a segundos, terceiros
e cuartos postos no canto dos cartos, as ganancias e as estatísticas
favorables, necesitamos para vencer esta actitude morna e tremendamente
inhumana, voces que nos esperten do sono que nos fai pasivos e xustificadores
de canto pasa. Necesitamos persoas e testemuños que non deixen que adormezan as
nosas conciencias e nos convertan en simples robots que aceptan pasivamente o
que os que mandan deciden sobre nós, como se foramos ovellas dun rabaño que
eles guían e enganan segundo os seus intereses. Fronte de tantos lobos que
buscan abusar de nós, necesitamos sentirnos firmes e asentados na forza que
recibimos da Palabra de Deus, para clamar e actuar contra os que non prefiren
ás persoas, e dentro destas, aos pobres, como compañeiros de viaxe á hora de
construír un mundo no que non gañen sempre os mesmos, e os perdedores sexan
reducidos a cousas, como se a súa dignidade non valera para nada. Se non nos
apuramos, acabará pasando o tempo, quedaremos atrás, e cando queiramos
reaccionar, xa será tarde. O Papa Francisco vén insistindo, unha e outra vez,
que temos que saír dos pazos das comodidades, para ir facendo barullo. O barullo
de quen sabe que as cousas poden ser doutro xeito. Pero para iso é necesario
perder os medos e unirnos a cantos, coa mesma esperanza e ilusión, non se
conforman nin se resignan, senón que se rebelan contra todo canto supón ver ás
persoas oprimidas, enganadas ou estafadas. Do mesmo xeito que o Señor encara
aos malvados, que tamén nós saibamos unir forzas para plantarlles cara.
Non nos
creamos, entón, nin perfectos nin mellores cós demais, e esforcémonos por ir
buscando canto nos une, achega e esperanza, para así ir construíndo espazos de
encontro dos que saen as forzas para loitar contra da inxustiza e evitar que os
de sempre, os que din, mandan, dirixen e impoñen, sexan os que acaben saíndo
coa súa. Non fagamos coma o fariseo que se cría xusto e mellor cos demais, e
desprezando a quen tiña a seu lado, quería dar leccións de bonhomía. Fagamos da
nosa vida, como nos invita Xesús, espazos de colaboración, encontro, respecto
para os outros e sinxeleza. Porque dos sinxelos e misericordiosos é o Reinado que nos deixou
Xesús.
ORACIÓN DA COMUNIDADE
Rompamos a
indiferenza diante do que pasa por diante dos nosos ollos, e pidamos a Deus
Pai/Nai que nos dea folgos para non calar nunca fronte da inxustiza. Facémolo
dicindo xuntos:
SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS
DÉBILES
Para que a Igrexa esperte do sono que a ten
levado a calar diante da opresión, a inxustiza e a explotación dos máis
pequenos e necesitados, OREMOS.
SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES
Para que nas nosas parroquias non calemos cando
vexamos e saibamos de situación de violencia, opresión, malos tratos ou
discriminación que estean sufrindo algúns dos nosos veciños, OREMOS.
SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS
DÉBILES
Por nós, para que non busquemos xustificacións
que impidan un comportamento profético de non calar cando os que temos ao noso
redor son tratados como cousas e non como persoas, OREMOS.
SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS
DÉBILES
Grazas, Señor, por axudarnos a espertar do sono
da indiferenza e o pasotismo. P.X.N.S. Amén.
PARA A REFLEXIÓN
Hai algo peor que ter malas ideas:
é ter
ideas definitivas.
Hai algo peor que ter mala conciencia,
e aínda
peor que facerse unha mala conciencia:
é ter unha conciencia perfecta.
é ter unha conciencia perfecta.
Hai algo peor que ter un espírito malo:
é ter un
espírito acomodado.
Porque os mellores, os bos,
ou cando menos
aqueles que gustan de ser chamados así,
non teñen defectos na súa armadura... e nunca son feridos.
non teñen defectos na súa armadura... e nunca son feridos.
A moral da
súa pel é para eles coiraza e concha.
Porque non lles falta nada, nada se lles dá;
porque non lles falta nada, ninguén lles ofrece todo.
porque non lles falta nada, ninguén lles ofrece todo.
A caridade de Deus non cura a quen non ten
feridas.
Precisamente
por estar ferido no chan,
aquel home foi recollido polo samaritano.
aquel home foi recollido polo samaritano.
Por estares sucio o rostro de Xesús,
foi
limpado polo pano da Verónica.
Por mostrar as súas feridas, as súas penas, o seu amor
Por mostrar as súas feridas, as súas penas, o seu amor
Xesús dignificou a muller pecadora.
Así,
pois, quen non caeu, nunca será erguido;
quen non se manchou, nunca será limpado.
Os bos non son permeables á graza.
quen non se manchou, nunca será limpado.
Os bos non son permeables á graza.
CANTOS
ENTRADA:
Amigos nas penas
LECTURAS:
Benaventurados
OFERTORIO:
Pregoeiros da túa paz
COMUÑÓN:
Ti es o pan do ceo
Comentarios
Publicar un comentario