Domingo 30 de Ordinario C

30 º DOMINGO DO TEMPO ORDINARIO - CICLO C
Primeira Lectura     Eclo 35, 15b-17. 20-22a (gr. 12-14. 16-18)
LECTURA DO LIBRO DO ECLESIÁSTICO
A oración do humilde traspasará as nubes

            Deus é un Deus xusto
e non ten preferencias de persoa;
non tomará parte contra o pobre
mais presta oídos ás demandas do asoballado;
non refuga os saloucos do orfo
nin da viúva que repite o seu laio.
            Semellante laio acada o seu favor,
o seu berro chega ata as nubes.
            O grito do pobre traspón as nubes,
non apousenta ata chegar á meta,
non cede ata que Deus o atende
e que o xuíz veraz faga xustiza;
tampouco Deus a retardará.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 33, 2-3. 17-18. 19 e 23
R/.  (7a):  Clamou o pobre e Deus escoitouno.

Bendigo o Señor en todo instante,
teño sempre na boca a súa loanza.
Eu gloríome no Señor:
que escoiten os humildes e se alegren.

Mais o Señor encara os malvados,
para borrar da terra a súa memoria.
O Señor está preto do aflixido,
salva os de ánimo abatido.

O Señor está preto do aflixido,
salva os de ánimo abatido.
O Señor redime os seus servos:
non será castigado quen a El se acolle.


Segunda Lectura     2 Tim 4, 6-8. 16-18
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO A TIMOTEO
Finalmente daráseme a coroa de xustiza

            Benquerido irmán:
            A min xa me queda pouco para derramar o meu sangue, e o meu pasamento está a chegar.         
            Combatín unha boa loita, rematei a miña carreira, conservei a fe. O que me resta é a coroa da xustiza que me está reservada.
            E o Señor, que é xuíz xusto, hama entregar aquel día. E non só a min, senón a todos os que arelan a súa Vinda gloriosa.
            Na miña primeira defensa non me acompañou ninguén, todos me deixaron. Que Deus llelo perdoe! Pero o Señor asistiume e fortaleceume para rematar a  predicación e que todas as nacións a escoitaran. E libroume da boca do león.
            O Señor hame librar de toda obra perversa e hame manter a salvo para o seu Reino celestial.       Para El a gloria polos séculos dos séculos. Amén.

                        Palabra do Señor                             R/.  Grazas a Deus


ALELUIA    2 Cor 5, 19
Se non se canta, pódese omitir

Aleluia, aleluia.
Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo,
e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación.
Aleluia.


Evanxeo     Lc 18, 9-14
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Baixou o publicano xustificado para a súa casa,  ao contrario que o fariseo
  
            Naquel tempo, Xesús propúxolles esta parábola dirixíndose a uns que estaban moi seguros de si mesmos, créndose perfectos e desprezando os demais:
            ‑Dous homes subiron  ao templo para orar; un era fariseo e outro recadador de impostos.
            O fariseo, de pé, oraba para os seus adentros deste xeito: "Meu Deus, douche grazas porque non son coma os demais: ladrón, inxusto e adúltero; nin coma ese recadador. Gardo o xaxún dúas veces por semana e pago o décimo de todo canto gaño".
            O recadador, en troques, manténdose a distancia, non se atrevía nin a levantar os ollos  ao ceo, senón que petando no peito dicía: "Meu Deus, ten compaixón de min, que son un pecador".
            Asegúrovos que este baixou reconciliado con Deus para a súa casa e, en cambio, o outro non. Porque a todo o que se teña por moito rebaixarano e a todo o que se rebaixe enaltecerano.

                        Palabra do Señor                             R/. Loámoste, Cristo



SE O DEUS NO QUE CREMOS NON FAI DIFERENZA ENTRE AS PERSOAS, POR QUE OS QUE NOS CHAMAMOS SEGUIDORES SEUS NON FACEMOS O MESMO?

PÓRTICO

Nun mundo aparentemente tan ben comunicado e no que semella que estamos tan preto uns dos outros, resulta que nunca tanto coma hoxe as persoas estiveron solas, esquecidas, sen ninguén que as escoite e lles preste atención.

Que nos pasa? Esquecemos a diferenza entre o importante e o accesorio? Xa non sabemos distinguir entre un carballo, por moitos anos que teña, e unha persoas que sofre, á que ninguén lle fai caso ou está enferma? Cómo temos chegado a esta situación? Tan duros somos de corazón que nos esquecemos das persoas e da dignidade que entre nós compartimos?

Deixemos que a Palabra que hoxe imos proclamar aniñe e enchoupe o noso corazón e estimule a nosa vida.

O PERDÓN

      Para que non deixemos que a friaxe e a indiferenza aniñen no corazón, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.

      Para que nin os pobres nin a pobreza nos resulten indiferentes, CRISTO, TÉNDENOS A TÚA MAN.

                  Para que non caiamos na tentación da inconstancia e o abandono, SEÑOR, TÉNDENOS A TÚA MAN.

REMUÍÑO

                  Un mundo onde a loita contra a tentación de esmagar e oprimir ao outro é tan grande, necesita de referentes que o fagan ter sempre presente que as persoas somos o centro de todo, o máis importante, a razón e o porqué de todo canto se fai e supón avance e mellora para todos. Tendo isto claro, a realidade vai por un camiño moi distinto. Nunca tanto coma hoxe as desigualdades entre uns e outros foron tan grandes; as diferenzas entre os que teñen moito e os que día a día van perdendo o pouco que teñen son cada vez maiores. Ocórrenos a nós como ocorría no tempo no que se escribiu o libro de Eclesiástico, que lemos como primeira lectura. Diante da indiferenza e o desprezo das persoas, relegadas a segundos, terceiros e cuartos postos no canto dos cartos, as ganancias e as estatísticas favorables, necesitamos para vencer esta actitude morna e tremendamente inhumana, voces que nos esperten do sono que nos fai pasivos e xustificadores de canto pasa. Necesitamos persoas e testemuños que non deixen que adormezan as nosas conciencias e nos convertan en simples robots que aceptan pasivamente o que os que mandan deciden sobre nós, como se foramos ovellas dun rabaño que eles guían e enganan segundo os seus intereses. Fronte de tantos lobos que buscan abusar de nós, necesitamos sentirnos firmes e asentados na forza que recibimos da Palabra de Deus, para clamar e actuar contra os que non prefiren ás persoas, e dentro destas, aos pobres, como compañeiros de viaxe á hora de construír un mundo no que non gañen sempre os mesmos, e os perdedores sexan reducidos a cousas, como se a súa dignidade non valera para nada. Se non nos apuramos, acabará pasando o tempo, quedaremos atrás, e cando queiramos reaccionar, xa será tarde. O Papa Francisco vén insistindo, unha e outra vez, que temos que saír dos pazos das comodidades, para ir facendo barullo. O barullo de quen sabe que as cousas poden ser doutro xeito. Pero para iso é necesario perder os medos e unirnos a cantos, coa mesma esperanza e ilusión, non se conforman nin se resignan, senón que se rebelan contra todo canto supón ver ás persoas oprimidas, enganadas ou estafadas. Do mesmo xeito que o Señor encara aos malvados, que tamén nós saibamos unir forzas para plantarlles cara.

      
            Este esforzo será o que anime e vaia dando sentido á nosa vida. Porque, se non fose así, teriamos que preguntarnos que pintamos aquí? Para que estamos? Que sentido ten calar e aguantar? Deus non nos quere resignados nin calados, senón activos e denunciando as inxustizas que os que mandan e, pensan que saben, van cometendo contra de nós e dos máis débiles. Como crentes e seguidores de Xesús non podemos nin debemos permitilo. Non é tempo de calar nin de aguantar acatamentos e privilexios de quen sendo igual a cada un/ha de nós, coida que pode pisarnos e esmagarnos se non facemos o que quere e manda. É tempo de rebelarse, para que ao chegar á meta, poidamos pasala coa alegría de ter loitado e traballado polo triunfo. Tal e como nos di Paulo que a el lle espera. Do mesmo xeito, tamén a nós nos agarda a meta do encontro con Deus. Presentarémonos coa vida chea de resignación e as mans baleiras?

                  Non nos creamos, entón, nin perfectos nin mellores cós demais, e esforcémonos por ir buscando canto nos une, achega e esperanza, para así ir construíndo espazos de encontro dos que saen as forzas para loitar contra da inxustiza e evitar que os de sempre, os que din, mandan, dirixen e impoñen, sexan os que acaben saíndo coa súa. Non fagamos coma o fariseo que se cría xusto e mellor cos demais, e desprezando a quen tiña a seu lado, quería dar leccións de bonhomía. Fagamos da nosa vida, como nos invita Xesús, espazos de colaboración, encontro, respecto para os outros e sinxeleza. Porque dos sinxelos e misericordiosos é o Reinado que nos deixou Xesús.

ORACIÓN DA COMUNIDADE
Rompamos a indiferenza diante do que pasa por diante dos nosos ollos, e pidamos a Deus Pai/Nai que nos dea folgos para non calar nunca fronte da inxustiza. Facémolo dicindo xuntos:
SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES

Para que a Igrexa esperte do sono que a ten levado a calar diante da opresión, a inxustiza e a explotación dos máis pequenos e necesitados, OREMOS.

SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES

Para que nas nosas parroquias non calemos cando vexamos e saibamos de situación de violencia, opresión, malos tratos ou discriminación que estean sufrindo algúns dos nosos veciños, OREMOS.

SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES

Por nós, para que non busquemos xustificacións que impidan un comportamento profético de non calar cando os que temos ao noso redor son tratados como cousas e non como persoas, OREMOS.

SEÑOR, QUE NUNCA XUSTIFIQUEMOS O ABUSO DOS DÉBILES

Grazas, Señor, por axudarnos a espertar do sono da indiferenza e o pasotismo. P.X.N.S. Amén.

PARA A REFLEXIÓN

Hai algo peor que ter malas ideas:
é ter ideas definitivas.
Hai algo peor que ter mala conciencia,
e aínda peor que facerse unha mala conciencia:
é ter unha conciencia perfecta.
Hai algo peor que ter un espírito malo:
é ter un espírito acomodado.
Porque os mellores, os bos,
ou cando menos aqueles que gustan de ser chamados así,
non teñen defectos na súa armadura... e nunca son feridos.
A moral da súa pel é para eles coiraza e concha.                                                                                Porque non lles falta nada, nada se lles dá;
porque non lles falta nada, ninguén lles ofrece todo.
A caridade de Deus non cura a quen non ten feridas.
Precisamente por estar ferido no chan,
aquel home foi recollido polo samaritano.
Por estares sucio o rostro de Xesús,
foi limpado polo pano da Verónica.
Por mostrar as súas feridas, as súas penas, o seu amor
Xesús dignificou a muller pecadora.
Así, pois, quen non caeu, nunca será erguido;
quen non se manchou, nunca será limpado.
Os bos non son permeables á graza.

CANTOS
ENTRADA:
Amigos nas penas
LECTURAS:
Benaventurados
OFERTORIO:
Pregoeiros da túa paz
COMUÑÓN:
Ti es o pan do ceo


Comentarios

Publicacións populares