Ficha e Lectio - Domingo 29 Ord C
http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_071021.pdf
Un dos maiores logros dos nosos días é todo o referente ao mundo da comunicación. Comunicarse ben é
descubrir un mundo de posibilidades reais. Unha inmensa riqueza. A comunicación atravésao todo na vida
humana. Vivir é unha profunda comunicación. Xesús no evanxeo de hoxe insístenos na necesidade da
oración como vehículo de comunicación. Orar. Orar desde a vida. Orar desde a loita e o sufrimento. A oración de todos os días. Orar. Para pedir favores, para encomiar, para entrar na interioridade dun mesmo e desde alí chegar a Deus?
A Xesús gústalle a pedagoxía da insistencia, da perseveranza. É unha técnica que sempre ten a novidade da
sorpresa. Xesús, no evanxeo de hoxe, propón esta parábola para convidar os seus discípulos a non desanimarse no seu intento de implantar o Reino de Deus no mundo. No medio de tanto sufrimento, de tanto silencio, de tanta fascinación exterior, ao crente resúltalle cada vez máis difícil orar, entrar en contacto con Deus. O cristián, consciente da necesaria compañía de Deus na súa marcha cara á xustiza e a fraternidade, non debe desfallecer, debe insistir na oración, debe pedirlle forza para perseverar.
Orar é falar con Deus. Falar, conversar, comunicar. Orar non é manipular a vontade de Deus para adaptala aos nosos particulares caprichos. É deixar o volante da nosa vida para que Cristo guíenos polos seus camiños. Orar é crer noutros camiños que non pasan precisamente polo poder senón polo servizo á comunidade. A oración é como un berro desgarrador no medio da civilización e cultura dos nosos días. A cultura da eficacia, do rendemento e da produción. Para que serve rezar?.
Cando todas as cousas técense desde o útil e o inútil, certamente resulta que a oración é unha perda de tempo. Rezar, orar, contemplar serve sinxelamente para vivir. O termómetro da verdadeira oración está nos froitos que quedan no corazón despois de haber orado. Quedamos cun gozo máis intenso no corazón, cunha fraternidade máis festiva, cunha esperanza máis viva, cunha vivencia máis evanxélica. O cristián que vive a súa fe é o que nunca perde a súa orientación de referencia: estar en contacto con Deus, sentir a forza da súa presenza e actuar de acordo coa súa chamada é o único segredo da oración. A oración é amizade, solidariedade, encontro, como unha realidade escondida, como un manancial de serenidade. Falar con Deus desde o corazón, sen "outro móbil" que o corazón. Orar desde a vida; sen apartarnos da realidade; a verdadeira oración fainos volver ás esixencias máis concretas do cotián. A vida é unha marabillosa escola de oración. Orar é en todo momento a presenza viva e estimulante de Deus. É outra sensación.
Sensación de vida.
VER TAMÉN :
Comentarios
Publicar un comentario