Ficha e Lectio - Domingo 30 Ord C
FICHA ADAPTADA DE : http://elrincondelasmelli.blogspot.com/
TOMADO DE :
Dous homes subiron ao templo a orar. Un era fariseo, outro, publicano. Ata aquí, todo ben. Ao Señor debeu de gustarlle iso. Porque, aínda que chegara a dicir aquilo de «cando reces, métete na túa habitación, pecha a porta, e Deus que ve no escondido, escoitarache» ou aquilo outro de «os verdadeiros adoradores adoran en espírito e en verdade», o certo é que Xesús, desde moi neno «ía cos seus pais ao templo». É máis, un día ante o mal uso que do templo facían os vendedores, proclamou sen titubeos: «A miña casa é casa de oración». A Xesús, por tanto, gústalle que no seu templo recemos todos. O que xa non parece gustarlle tanto é algún estilo» de oración: «O fariseo, ergueito... dicía no seu interior: dou grazas porque non son como os demais...».
Este home, máis que orar a Deus «se oraba a si mesmo». Erixíndose en «Deus de si mesmo», se autoproclamaba diferente. Non recoñecía o negativo que adoitamos ter os homes: « ladróns, inxustos, adúlteros;...», e exhibía algúns trofeos que outros non teñen: «Xaxúo dúas veces por semana e
pago o diezmo do que teño». Non necesita ningún retoque, vive na plenitude e na perfección. O fariseo bastábase a si mesmo, non necesitaba a ninguén, nin sequera a Deus E este é o gran fallo da súa "oración". Nin fala a Deus, xa que o que fai é cantarse a si mesmo as súas virtudes. Nin escoita a Deus, xa que o
propio sonsonete dos seus autoalabanzas impídenlle ouvir calquera outra voz que non sexa a súa.
Xesús, en cambio, encomiou a oración do publicano. Non «porque quedou alá atrás e golpeaba o seu peito sen atreverse a levantar os ollos ao ceo». Porque esas actitudes externas tamén poden caer no «fariseísmo». Senón porque, de verdade, na profundidade da súa vida, recoñecíase pecador: «Señor, ten compaixón deste pecador». Fronte ao orgullo do fariseo, este home recoñecía o seu profundo «baleiro interior». En alguén que sente cheo, dificilmente entra algo; mentres que quen se recoñece «baleiro», xa está en boa actitude para recibir axuda. Sobre todo pode entrar Deus, que é capaz de chegar ata as máis belas e difíciles encarnacións.
O evanxeo de hoxe dinos unha cousa moi clara: para achegarnos a Deus debemos sentir que lle necesitamos de verdade. Debemos sentir que sen a súa axuda e a súa forza non somos nada. Debemos sentir que, por moito que nos esforcemos por ser bos cumpridores do que nos pide, sempre nos quedará un gran camiño a percorrer antes de chegar a amalo como el ámanos, ata que cheguemos a confiar totalmente nel, ata que cheguemos a facer do Evanxeo o criterio de toda a nosa existencia.
Sempre nos queda un gran camiño a percorrer. Porque ser cristián, ser fiel a Deus, non consiste simplemente en cumprir unha serie de preceptos: cumprir os mandamentos e ser bos é necesario, pero non basta. Ser cristián é moito máis, é un camiño que non se termina nunca: ser cristián é chegar a ser coma Xesús. O que espera O Señor de nós é, que non deixemos de camiñar cara a el e que non deixemos nunca de pedir a súa axuda.
VER TAMÉN:
(4º IDIOMA: GALEGO)
Comentarios
Publicar un comentario