O CANTO DO XÍLGARO

O CANTO DO XÍLGARO. Lenda guaraní.

Un indio ouviu na selva o canto dun xílgaro. Nunca ouvira unha melodía igual. Quedou namorado da súa belezae saíu na procura do paxaro cantor. Atopou a un gorrión e preguntoulle: Es ti o que canta tan ben?. O gorrión contestou: Claro que si. O índio pediulle que cantase e o gorrión cantou, e o indio marchouse. Non era ese o canto que ouvira.

O indio seguiu buscando. Preguntou a unha perdiz, a un papagaio, a unha águia, a un pavo real. Todos lle dixeron que si, que eran eles, pero non era a súa voz o que el ouvira. E seguiu buscando. Nos seus oídos resoaba aquel canto único, distinto, ensoñador, e non podía confundirse con ningún outro. Seguiu buscando, e un día de lonxe volveu escoitar a melodía que escoitara unha vez e que desde entón levaba na alma.

Parouse silencioso. Sentiu a dirección e mediu a distancia coa súa sentidos alerta. Achegouse sigiloso como un indio sabe andar na selva sen que os seus pés decátense. E alí viuno. Non necesitou preguntarlle. Sóuboo desde a primeira nota, saciou a súa mirada coa silueta do paxaro cantor, e volveu feliz á súa aldea. Xa sabía cal era o paxaro dos seus soños.

A voz do Espírito é inconfundible na alma.

Quedounos gravada desde que o noso corpo foi corpo e a nosa alma foi alma. E imos

polo mundo preguntando ignorantes: Es ti?. 

Mentres preguntamos non sabemos. Cando se ouve, xa non se pregunta. Deus revélase en por si, e sabemos que está aí con fe inconfundible.

Que non se nos borre nunca o canto do xílgaro.

 Carlos G. Vallés