Ficha e Lectio - Domingo 23 Ord A
VER TAMÉN:
LECTIO:
DOMINGO XXIII TEMPO ORDINARIO
(10 setembro
2017)
Moitas
veces se di que nas nosas sociedades modernas occidentais a xente se volveu
individualista e pouco interesada nos asuntos e problemas dos demais. E parece
que hai indicadores abondo que apuntan cara a este diagnóstico. Sobre todo as
persoas que gozan -como adoitamos dicir- dunha certa independencia económica e
profesional. Xente así preferiría non se meter en leas, non se complicar a
vida. Que cada un –poderían pensar- arranxe os seus propios problemas e asunto
concluído.
Xesús,
polo contrario, non se refuxiou en si mesmo. Non se dedicou a resolver os seus problemas
particulares ou a tomar especiais cautelas contra os perigos que podían ameazar
a súa propia persoa. Tal como comentei algunha vez, Xesús era un home público.
Buscaba facer comunidade, irmandade. Ocupábase de axudar os demais e de estar
atento, coa súa acción e a súa palabra, ós problemas dos demais. Problemas
morais, espirituais e, naturalmente, tamén físicos ou corporais.
Por
iso, e desde o principio, os primeiros cristiáns reuníanse para celebraren as
súas asembleas comunitarias, lembrando a palabra de Deus e participando
comunitariamente na Eucaristía. Ó participaren na Eucaristía, Xesús (a súa
persoa e os seus ideais) ía tomando corpo e forma en cada un dos participantes.
En
realidade, é isto o que tentamos facer nas nosas eucaristías. Non pensemos que
o que nelas ocorre é un simple encontrármonos uns con outros, intentando
fortalecer a nosa piedade co exemplo dos demais que están connosco e cumprindo
con máis ou menos devoción persoal un rito concreto: o da comuñón. Naturalmente,
tamén rezamos, no noso interior ou particularmente, e tamén nos asociamos cos
demais e co sacerdote que preside a eucaristía.
Todo
isto é así. Pero o máis importante é algo que a simple vista non aparece. Xesús
advírtenolo no texto do evanxeo cando nel se nos di: “Se dous de vós se poñen
de acordo na terra para pedir calquera cousa, conseguirano do meu Pai que está
nos ceos. Porque onde están dous ou tres reunidos no meu nome, alí no medio
deles estou eu”.
Este
Xesús invisíbel, mais que está realmente presente entre os reunidos no seu
nome, é o que teriamos que aprender a ver e a sentir cada vez con máis forza e
intensidade. A oración comunitaria, a que se realiza sobre todo na Eucaristía co
“Noso Pai que estás no ceo”, é unha oración que Xesús está a realizar
conxuntamente connosco, ó lado de cada un e no interior de nós mesmos.
Como
vai fallar unha oración na que Xesús mesmo se une a nós para garantir os seus
bos efectos? Xunto con nós, fillos de Deus e irmáns de Xesús, está a orar connosco
o que é o seu Fillo unixénito, eterno e infinitamente querido por Deus-Pai.
Non
o deberiamos esquecer. Deus é esa comunidade unha e única, misteriosa e
incomprensíbel, de Deus Pai, Deus Fillo e Deus Espírito Santo que loxicamente
non se pode revelar ou manifestar, en canto comunidade que intimamente é, senón
creando comunidade, comunidades. Nós constituímos conxuntamente unha desas
comunidades: un grupo de persoas que nos xuntamos aquí para, coa forza e o
poder de Xesús que reza connosco, pedirmos a Deus a súa graza e a súa axuda
para as persoas do mundo enteiro, de maneira especial para as que máis precisan
da súa axuda.
Por
iso, nestas sociedades de hoxe que tenden polo que din os sociólogos ó
individualismo ou ó particularismo, temos que facer valer a importancia das
reunións comunitarias, concretamente a relevancia destes nosos encontros
dominicais. Porque é neles onde Xesús nos garante, de maneira especial e
explícita, a súa presenza.
Por
esta razón, e unha vez máis fronte a egoísmos e particularismos, dísenos de
maneira formal na segunda Lectura (na carta de Paulo ós Romanos) que todos os
mandamentos de Deus se reducen a un só: “Amarás o teu próximo como a ti mesmo”.
E está claro que non ama o próximo quen non quere saber dos demais, quen non
quere estar cos outros e participar así con eles das súas necesidades, dos seus
problemas, das súas angustias, das súas esperanzas, das súas alegrías. Quen,
polo tanto, non participa do espírito de Xesús. Un Xesús, que non é outra
cousa, como ben sabemos, senón pura entrega de amor á humanidade, ós homes e
mulleres concretos de tódolos tempos, de tódalas culturas, de calquera relixión
que sexan, entrega incluso a aqueles que non se interesan por relixión algunha.
O amor non fai excepcións. Por iso engadirá Paulo nesta mesma Carta súa que o
amor é “verdadeiramente o pleno cumprimento da Lei”.
Queda
ben claro, pois, que sentido comunitario e amor son en definitiva a mesma
cousa. Por iso, se onde se encontran varios reunidos no nome de Xesús alí se
atopa Xesús mesmo entre eles, do mesmo xeito alí onde unha persoa ama o seu
próximo alí está Xesús, alí está Deus.
É
difícil encontrarse con alguén que non teña a experiencia de ser querido ou de
ter sido querido algunha vez por alguén. Agora ben, por que apreciamos e amamos
tanto as persoas que realmente nos quixeron ou nos queren e aman? Pois, en
último termo, porque esas persoas nos fan presente en realidade a Deus mesmo,
que non é outra cousa senón amor, a teor do que tantas veces repetía Xoán, o
discípulo a quen Xesús quería de maneira especial.
Animémonos,
pois, e reconfortémonos unha vez máis nesta nosa fe comunitaria, portadora de
amor e de esperanza para o mundo.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS:
Dirixímoslle a Deus Pai a nosa oración comunitaria,
pregándolle que nos faga sentir o espírito comunitario de Xesús na nosa
comunidade, dicindo: Escóitanos, Pai.
- Dános, Pai, fe intensa nas palabras do teu fillo Xesús,
que nos anuncia a súa presenza entre nós cantas veces nos reunamos no seu nome.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Apréndenos, Pai, a sentírmonos unidos entre nós, en
irmandade co noso irmán maior Xesús, confesando e agradecendo a nosa común fe
en Ti, no teu fillo Xesús e no Espírito que nos une.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Ilumínanos e fortalécenos, Pai, para estender o noso sentido
comunitario e fraternal a tódalas persoas do mundo, participantes xunto
connosco da humanidade divina do teu fillo Xesús.
Todos: Escóitanos, Pai.
Pedímoscho, Pai, confiando
nas palabras de Xesús de que onde queira que dous ou tres nos reunamos no seu
nome seremos escoitados por Ti. Por Xesús Cristo Noso Señor. AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
VER TAMÉN:
Comentarios
Publicar un comentario