VIA CRUCIS A PÉ DO PUPITRE

VÍA CRUCIS A PÉ DE PUPITRE

Non fai falta ir en procesión polas diferentes cruces; mellor, quedas sentado na túa mesa e percorres no teu corazón o camiño do Calvario... Non te preocupes se non entendes ou non estás moi de acordo con algunha das estacións... Segue lendo e orando; ao final da vía crucis atoparás a explicación...

I Estación: Sentenciado a sentar no último lugar.

Non, non mires para atrás, non van por aí os tiros... O teu compañeiro matriculouse no mesmo centro que ti, ten nome e apelidos como ti, chega todas as mañás coa mochila ao lombo como ti, e con todo foi condenado, sen cometer delito algún, a levar unha vida moi diferente á túa.

II Estación: É cargado coa cruz.

A cruz dunha cultura diferente á túa pola que é rexeitado, a cruz dunha familia desestructurada na que o amor brilla pola súa ausencia, a cruz dunha enfermidade ou unha deficiencia que tenta ocultar por todos os medios... Podes continuar a lista!

III Estación: Cae por primeira vez.

Ocorreu mentres estabas a charlar cos amigos nun cambio de clases, pero non te alarmes, non requiriu atención médica... Está tan afeito! Ademais, como comentades no círculo tan a miúdo, sempre "vai á súa bóla". Por certo, preguntástesvos algunha vez o porqué?

IV Estación: Atópase coa súa nai.

Os días pasan e a súa nai é a única persoa que comparte a súa dor, aínda que el prefire non dicirlle nada. Sufriu xa tanto...!

V Estación: Axúdanlle a levar a cruz.

El prefería que lle botaches unha man ti, se soubeses canto se alegraría... Ao final foi o psicólogo do centro, o que, alertado polo titor, fíxose cargo do asunto.

VI Estación: Límpanlle o rostro.

Non tivo máis remedio que acudir á enfermaría, aínda que me temo que ese tipo de feridas non se cura cun pouco de alcol e unhas gasas.

VII Estación: Cae por segunda vez.

Tentouno, é certo que se introduciu silenciosamente no mesmo grupo no que estabas ti, con todo non volveu incordiar máis... Acórdaste si lle dixestes algo ou, o que é peor, talvez non lle dixestes absolutamente nada.

VIII Estación: Consólate.

Ti que, nun arranque de xenerosidade, achégaste a el e... Non pasa nada, non te preocupes! Ben, polo menos xa cumpriches.

IX Estación: Cae por terceira vez.

Nesta ocasión, como nas anteriores, ti non sabes nada, o que lle puxo a cambadela foi outro, o que lle insultou tamén foi outro, o que se burlou del foi outro... Sabes unha cousa: hai xente que escolle a violencia para matar, outros, o poder para humillar, e outros, a indiferenza... e non se cal será peor.

X Estación: É desposuído das súas vestiduras.

Por moito que tentou vestir á moda como ti, ter os mesmos gustos que ti, ir aos mesmos lugares de marcha que ti..., resultou en balde! Desposuísteslle de algo moito peor: da vosa compañía.

XI Estación: É cravado e ben cravado.

Xa se deu sobradamente conta de que o seu sitio é outro moi lonxe de onde estás ti. É curioso, apenas a uns metros do teu pupitre e con todo o teu corazón atópase a miles de quilómetros do seu.

XII Estación: Morre.

Non te preocupes, nin van suprimir as clases para ir ao funeral, nin vas ter que dar o pésame á súa familia. Inda así é duro dicilo, pero hai moito tempo que el morreu para ti, verdade?

XIII Estación: É baixado da cruz.

Por primeira vez toda a clase se xunta para falar del, onde estará? Matriculouse noutro centro? Alguén ten o seu número de móbil?...

XIV Estación: É colocado no sepulcro do esquecemento.
E é que nunha semana, ao máximo dous, xa ninguén se acordará del.

XV Estación:

"O que acolle no meu nome a un coma este, acólleme a min." (Mt 18, 5).

José María Escudeiro