PARA O SÁBADO SANTO
SÁBADO SANTO QUE CELEBRAMOS ESTE DÍA?
TOMADO DE:
Que celebramos os católicos o Sábado Santo?
Durante o Sábado Santo a Igrexa permanece xunto ao sepulcro do Señor, meditando a súa paixón e a súa morte, o seu descenso aos infernos e esperando en oración e xaxún a súa resurrección.
É o día do silencio: a comunidade cristiá vea xunto ao sepulcro. Calan as campás e os instrumentos. Ensáiase o aleluia, pero en voz baixa. É día para profundar. Para contemplar. O altar está desposuído. O sagrario, aberto e baleiro.
A Cruz segue entronizada desde onte. Central, iluminada, cun pano vermello, cun loureiro de vitoria. Deus morreu. Quixo vencer coa súa propia dor o mal da humanidade.
É o día da ausencia. O Esposo foinos arrebatado. Día de dor, de repouso, de esperanza, de soidade. O mesmo Cristo está calado. El, que é o Verbo, a Palabra, está calado. Despois do seu último berro da cruz "por que me abandonaches"?- agora el cala no sepulcro.Descansa: "consummatum est", "todo cumpriuse".
Pero este silencio pódese chamar plenitude da palabra. O anonadamiento, é elocuente. "Fulget crucis mysterium": "resplandece o misterio da Cruz."
O Sábado é o día en que experimentamos o baleiro. Se a fe, ungida de esperanza, non vise o horizonte último desta realidade, caeriamos no desalento: "nós esperabamos...", dicían os discípulos de Emaús.
É un día de meditación e silencio. Algo parecido á escena que nos describe o libro de Xob, cando os amigos que foron visitalo, ao ver o seu estado, quedaron mudos, atónitos ante a súa inmensa dor: "sentaron no chan xunto a el, durante sete días e sete noites. E ningún díxolle unha palabra, porque vían que a dor era moi grande" (Xob. 2, 13).
Iso si, non é un día baleiro no que "non pasa nada". Nin un duplicado do Venres. A gran lección é esta: Cristo está no sepulcro, baixou ao lugar dos mortos, todo o máis profundo onde pode baixar unha persoa. E xunto a El, como a súa Nai María, está a Igrexa, a esposa. Calada, como el.
O Sábado está no corazón mesmo do Triduo Pascual. Entre a morte do Venres e a resurrección do Domingo detémonos no sepulcro. Un día ponte, pero con personalidade. Son tres aspectos - non tanto momentos cronolóxicos - dun mesmo e único misterio, o misterio da Pascua de Xesús: morto, sepulto, resucitado:
"...desposuíuse do seu rango e tomou a condición de escravo...rebaixouse ata someterse mesmo á morte, é dicir coñecese o estado de morte, o estado de separación entre a súa alma e o seu corpo, durante o tempo comprendido entre o momento en que El expirou na cruz e o momento en que resucitou. Este estado de Cristo morto é o misterio do sepulcro e do descenso aos infernos. É o misterio do Sábado Santo no que Cristo depositado na tumba manifesta o gran repouso sabático de Deus despois de realizar a salvación dos homes, que establece na paz ao universo enteiro".
O sentido do día.
O Sábado Santo é presentado como o día en que a Igrexa permanece xunto ao sepulcro do Señor, meditando a súa paixón e morte.
O sentido deste día podémolo vivir meditando as palabras que Xesús lle dirixiu unha noite ao vello Nicodemo: "se non naces de novo, non entrarás no Reino".
Palabras que se se fan realidade poden facer saltar aos tolleitos e paralíticos, ver aos cegos, alegrarse aos deprimidos, resucitar aos mortos.
Dispostos a nacer de novo. O que marabilla na frase de Xesús a Nicodemo é que lle pida nacer de novo. Cando nacemos por primeira vez, ninguén nolo pediu. "Nacéronnos" sen o noso permiso. Naceremos por segunda vez se ti o desexas, se ti o permites. O Pai que resucitou a Xesús ten unha fecundidade impresionante, pode recrearche, facer de ti un "vaso novo", lograr a realización total dese soño seu que es ti.
Nace de novo... Déixache nacer de novo!.
Comentarios
Publicar un comentario