Domingo 4 de Coresma C

DOMINGO IV DE CORESMA -  CICLO C


Primeira Lectura    Xos 5, 9a. 10-12
LECTURA DO LIBRO DE XOSUÉ
O Pobo de Deus celebra a Pascua ao entrar na terra prometida

            Naqueles días, díxolle o Señor a Xosué:
            ‑ "Hoxe quiteivos de enriba o oprobio de Exipto".
            Os fillos de Israel acamparon en Guilgal e celebraron a Pascua no décimo cuarto día do mes, polo serán, nas chairas de Xericó.
            No día seguinte á Pascua, comeron dos produtos do país: bolos ácimos e espigas torradas, no mesmo día.
            E, ao día seguinte de comeren do froito da terra, cesou o maná, e en adiante xa non houbo maná para os fillos de Israel: aquel ano comeron do produto da terra de Canaán.

 Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus


SALMO RESPONSORIAL     Sal 33, 2-3. 4-5. 6-7
 R/. (9a): Probade e vede o bo que é o Señor.

Bendigo o Señor en todo instante,
teño sempre na boca a súa loanza.
Eu gloríome no Señor:
que escoiten os humildes e se alegren.

Exaltade comigo o Señor,
loemos xuntos o seu nome.
Eu busquei o Señor, El respondeume,
libroume de todos os temores.

Contempládeo, e quedaredes radiantes,
os vosos rostros non os cubrirá a vergonza.
Este pobre clamou, e o Señor escoitouno,
librouno de todos os apuros.


Segunda Lectura    2 Cor 5, 17-21
LECTURA DA SEGUNDA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO AOS CORINTIOS
Deus reconciliounos consigo por medio de Cristo

            Irmáns:
            Quen estea en Cristo é unha criatura nova: o que era vello, pasou. Velaí unha realidade nova.
            E todo iso provén de Deus que nos reconciliou consigo por medio de Cristo e nos encomendou o servizo da reconciliación.
            Pois Deus estaba en Cristo reconciliando o mundo consigo, non levando conta dos delitos dos homes e poñendo en nós a mensaxe da reconciliación. Somos, logo, embaixadores de Cristo, coma se Deus vos exhortase por medio noso.
            Pedímosvolo por Cristo: deixádevos reconciliar con Deus. A aquel que non tiña nada que ver co pecado, Deus fíxoo pecado por nós, para que nós nos volvésemos nel xustiza de Deus.

  Palabra do Señor                              R/. Grazas a Deus


VERSÍCULO    Lc 15, 18

Levantareime e irei onda meu pai e direille:
meu pai, pequei contra o ceo e contra ti.


Evanxeo     Lc 15, 1-3. 11-32
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Este teu irmán estaba morto e reviviu
  
            Naquel tempo, os publicanos e pecadores achegábanse a Xesús para o escoitaren. Por iso os fariseos e letrados murmuraban:
            ‑ Este acolle os pecadores e come con eles.
            Entón Xesús contoulles esta parábola:
            ‑ Un home tiña dous fillos. O máis novo díxolle ao pai: "Papá, dáme a parte da herdanza que me corresponde". El repartiulles os seus bens. Días despois, este fillo recibiu todo xunto e marchou para un país remoto, onde malgastou a súa fortuna vivindo coma un perdido.
            Despois de o gastar todo, houbo unha gran fame naquela terra, e empezou a pasar necesidade. Entón, acudindo a un natural do país, entrou a servir, e mandouno a unha granxa a coidar os porcos. Alí chegou a ter gana de encher o estómago coas landras que comían os porcos, pero ninguén llas daba.
            Recapacitando, pensou: "Hai que ver! Cantos xornaleiros do meu pai teñen pan a fartar, e eu morro coa fame. Si, vou volver á de meu pai e voulle dicir: Papá, pequei contra o ceo e contra ti; xa non son digno de que me trates coma un fillo, trátame coma un xornaleiro".
            Levantouse e volveu onda seu pai. Aínda estaba lonxe cando este, enxergándoo, saíu emocionado a recibilo, e botándoselle nos brazos, bicouno agarimosamente. O fillo exclamou: "Papá, pequei contra o ceo e contra ti, xa non son digno de que me trates coma un fillo".
            Pero o pai díxolles aos seus criados: "Axiña, sacade a túnica mellor e vestídella; poñédelle un anel na man e calzado nos pés.
            Preparade un cuxo cebado para comelo e facer unha gran festa. Porque este fillo meu estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo". E empezou a festa.
            Pero resulta que o fillo máis vello estaba na leira e cando viña para casa, oíu a música e mais o baile. Chamou por un criado e preguntoulle que pasaba.
            O criado contestoulle: "Éche que volveu teu irmán, e teu pai mandou matar o cuxo cebado por recuperalo san e salvo". Entón alporizouse moito, e non quería entrar.
            Pero o pai, saíndo, intentouno convencer. El díxolle: "Tantos anos como levo servíndote sen che faltar nunca en nada, e nunca un cabrito me deches para troulear cos meus amigos; e agora resulta que vén ese teu fillo, que queimou os teus bens con mulleres de mala vida, e matas o cuxo cebado".
            O pai contestoulle: "Meu fillo, ti sempre estás comigo e todo o meu é teu, que menos que celebrar unha festa cheos de alegría, xa que ese teu irmán estaba morto e volve á vida, estaba perdido e atopámolo?".

 Palabra do Señor                              R/. Loámoste, Cristo




Deus é liberación para quen quere poñer no seu camiño as mans que acollen, traballan e dignifican aos máis débiles e necesitados. Porque a pegada de Deus é sempre liberadora, aprendamos a camiñar polos camiños que nos vai abrindo
4º Coresma C 2016

POWER POINT

CANTO AGRADECIDO
ENTRADA:  
LECTURAS:  
OFERTORIO:  
COMUÑÓN:  


ESCOITA ACTIVA
As pegadas van semana a semana indicándonos o sentido do noso camiñar. Un camiñar que por veces se volve difícil; un camiñar que vai atopando outras pegadas que de súpeto desapareceron; un camiñar que por veces parece perder o rumbo. Nunha palabra: o camiñar entre luces e sombras que cada día imos desenvolvendo. Por iso, neste cuarto domingo de coresma, e albiscando que xa queda pouco para a pascua, a pegada que hoxe imos deixar quere ser unha pegada que nos estimule e non deixe que as durezas do camiño nos vaian facendo perder a ilusión e as ganas de chegar ata o final. O Deus que libera -en cuxo nome nos reunimos aquí esta mañá-, quere ser un Deus que fai compaña, consola e escoita. Pero é tamén o Deus que anima para que completemos o camiño, e vaiamos aprendendo que por el son moitas as persoas que pasan, e das cales necesitamos. Non somos mellores nin tampouco peores que aqueles que non seguen este camiño; pero se nos atopamos con eles, que saibamos que alí está tamén a presenza de Deus, que os converte en imaxe e semellanza súa, e polo tanto, iguais e dignos do mesmo respecto entre uns e outros. Ser cristiáns non é formar parte dun club pechado de escollidos, senón descubrir que temos que ser semente de Evanxeo desde a nosa presenza no medio dun mundo plural e sen fronteiras.

CORAZÓN MISERICORDIOSO
·         Pola nosa impaciencia; SEÑOR, QUE DEIXEMOS PEGADAS DE PERDÓN.
·         Pola nosa falta de xenerosidade; CRISTO, QUE DEIXEMOS PEGADAS DE PERDÓN.
·         Pola nosa incapacidade para seguir confiando nos demais; SEÑOR, QUE DEIXEMOS PEGADAS DE PERDÓN.


OLLOS ABERTOS E PÉS NO CHAN
·         Deus é liberación:  Para o pobo de Israel esta afirmación era un dos fundamentos da súa convicción de ser pobo, comunidade, achega duns para cos outros. Asemade, era tamén a forza que os levaba a non deixarse dominar polo sometemento aos exipcios. Israel estaba profundamente convencido que só desde a confianza en Deus podería chegar a súa liberdade, a súa liberación. Anos máis tarde, os teólogos latinoamericanos atoparon nesta idea o guieiro que os levou a reflexionar desde a propia realidade á que estaban sendo sometidos –as ditaduras e a persecución por parte dos militares e poderosos– e a atopar a forza para facerlle fronte. Se Deus é liberación, a súa presenza ha acompañar ao pobo que sofre, é explotado e tratado como cousa –sobrante en palabras de Francisco–. O oprobio de Exipto ao que se refería Xosué é hoxe o oprobio que produce a corrupción, o abuso, o engano, a falta de respecto para coas persoas máis empobrecidas, a mentira por parte de quen ten a información e a manexa ao seu antollo... Todos eses oprobios que vemos cada día no noso mundo; e aos que nós contribuímos coa nosa maneira de darlle as costas aos problemas que temos ao noso redor: familia, barrios, parroquia, lugar de traballo... Non é necesario que veña alguén de fóra a actuar así; nós mesmos somos moitas veces os que, coma os exipcios, oprimimos coa nosa acción ou omisión –non facer o que debiamos– aos máis débiles do noso redor. Para evitar ser así, nada mellor que poñer a esperanza en Deus e tentar descubrir cales serían os pasos que, desde El coma liberador, teriamos que dar nós para converternos en liberadores de toda situación que supoña que as persoas non sexan tratadas co respecto que sempre merecen, senón coma cousas coas que se pode xogar e mover como se fosen peóns nunha partida de xadrez. Gustemos logo da presenza deste Deus que non adormece as nosas conciencias, senón que nos urxe a non apartar nunca a mirada da realidade e dos seus problemas para, na medida que poidamos, traballar porque a persoa nunca deixe de ser considerada coma tal.

·         Non deixemos logo que o vello, como Paulo lles dicía aos corintios, aniñe en nós. E o vello do que el fala non se refire a cousas, senón ás actitudes e comportamentos que temos que ir deixando atrás, que debemos ir superando ou mesmo non deixando entrar na nosa vida. Se seguimos a camiñar no vello o que estamos é a mostrar que Xesús non foi acollido por nós. E se El non está presente, dificilmente pode mover o noso corazón a darlle contido a esas palabras que tantas veces pronunciamos, pero que deben ir acompañadas de concreción nos nosos feitos: amor, solidariedade, xustiza, agradecemento, respecto, igualdade... Preguntémonos que estamos a facer cada día para convertelas na nosa maneira de tratar e achegarnos aos demais e de facer as cousas. Se entendemos isto, entendemos tamén por que Paulo di que estar en Cristo fai de nós criaturas novas. Deixemos atrás o vello, o que nos fai desconfiados, inseguros, escépticos, e polo tanto incapacitados para gustar e ver a presenza do Señor nos ollos, no corazón e na vida dos demais. Sexamos embaixadores ilusionados do proxecto de Xesús de Nazaret.

·         Un proxecto que, unha vez máis, vólvenos lembrar que para El non cabe o rancor, a vinganza, nin o esquecemento. O respecto da nosa liberdade -unha liberdade que moitas veces supón pola nosa parte tomar decisións equivocadas, que feren aos que temos ao lado-, é a pedagoxía que Xesús emprega con nós e que nos mostra nesta parábola do Pai bo. El segue a darnos oportunidades, a esperar a nosa volta, a facer festa das que se expresan desde o corazón cada vez que un de nós volve para abrirnos os seus brazos e acollernos. Que distinto ao xeito de actuar que vemos cada día ao noso redor entre os que buscan poder, queren situarse para mandar e impoñer –na economía, na política, na relixión...- aos que son máis débiles!. Pero tamén, que gran oportunidade nesta coresma para poñer unha nova pegada neste noso camiñar cara á Pascua na que mostremos que seguir a Xesús cámbianos o corazón e a nosa maneira de tratarnos. Para El o verbo non se conxugaba desde mandar, impoñer e dominar, senón desde o acoller, servir e agarimar. Que aprendamos a aledarnos do ben que lle vai aos demais, e que non deixemos que no noso corazón aniñe o desexo de non aledarse co ben dos outros.


FRATERNIDADE ORANTE
Recemos a este Deus que sempre agarda a nosa volta a apesares da nosa teimosía por apartarnos Del, e digamos agradecidos,
SEÑOR, GRAZAS POLA CONFIANZA

·         Para que a Igrexa sexa comunidade e non institución preocupada por normas e imposicións, que a levan a esquecer que ten que ser corazón que dea vida a quen está triste e desenganado ante os golpes da vida, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POLA CONFIANZA
·         Polas nosas comunidades parroquiais para que, coma o Pai bo do evanxeo, saibamos aledarnos polos irmáns que volven, sen recriminarlle nin a súa marcha nin a súa volta, porque Deus acolle, non leva contas, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POLA CONFIANZA
·         Por nós, para poñamos en práctica a pedagoxía do Pai bo que espera, se aleda, acompaña, agarima e nunca desespera, OREMOS.
SEÑOR, GRAZAS POLA CONFIANZA

Unha vez máis, Señor, non podemos máis ca dicir grazas. Porque mantés abertos os teus brazos para agarimarnos na túa tenrura misericordiosa. P.X.N.S. Amén.

MIRADA ESPERANZADA
Señor:
que na miña turbación brille a túa paz.
Que na miña debilidade brille a túa forza.
Que no meu pecado brille a túa graza.
Que na miña morte brille a túa vida.
Que na miña soidade brille a túa compaña.
Que nas miñas dúbidas brille a túa seguridade.
Que nos meus medos brille a túa valentía.
Que na miña tristura brille a túa ledicia.
Que no meu baleiro brille a túa plenitude.
Pai, glorifica o teu nome.
(M.Regal. Chorimas.95)

Comentarios

Publicacións populares