Ficha e Lectio - Domingo 31 Ordinario B (Tódolos Santos)
FICHA ADAPTADA DE:
LECTIO:
TÓDOLOS SANTOS
(1 novembro 2015)
Hoxe
comezamos o mes de santos, tal e como os galegos chamamos tamén o mes de
novembro. A razón é ben clara: este mes empeza sempre coa festividade de
tódolos “santos”. Son, pois, estes santos que hoxe celebramos os que lle dan
nome ó mes no que, ademais, mañá faremos tamén memoria de tódolos defuntos. Así
pois, hoxe e mañá santos e defuntiños andan entre si en boa compaña. Non me
parece nada mal que iso sexa así. Porque, por un lado, ós primeiros
declarámolos santos só despois de morrer e, por outro, debemos confiar e
esperar tamén que tódolos defuntos sexan aceptados polo Deus Pai de todos como
queridos fillos e como participantes na mesa do seu reino.
Hoxe,
que ademais é domingo, lembramos, polo tanto, os nosos santos, os “normais”, os
de andar por casa máis cós oficialmente xa canonizados ou solemnemente
considerados como tales. E mañá, luns, lembraremos os defuntos, os queridos
defuntos, que na nosa terra galega tiveron e seguen a ter tanta relevancia
cultural, social e relixiosa. Moitas lendas, moitos imaxinarios da nosa Galicia
tradicional teñen que ver con isto. Aí está, por exemplo, a “Santa Compaña”, a
celebración nestes días do tradicional Samaín, presente tamén noutras culturas
celtas como a irlandesa: velas e cabazas, que recordan as caveiras dos
defuntos; magostos coa degustación das primeiras castañas e do viño novo. Todos
eses rituais están tradicionalmente moi relacionados co mundo do alén, cos
defuntos e cos santos, como ben saben os antropólogos.
Por
iso coido que está ben que anden xuntos no noso imaxinario santos e defuntos.
Porque en realidade os santos, tal como dicía, só chegan a selo de maneira
definitiva coa súa morte, cando teñan pasado a ponte que xunta e separa as
cousas do aquén e as do alén. De modo que os santos están unidos ó feito mesmo
de teren cumprido entre nós a súa función benfeitora e santificadora en
relación coas demais persoas e coa realidade toda.
As
dúas festividades, a de Tódolos Santos e a de Tódolos defuntos teñen, polo
tanto, moito que ver entre si. Todos temos, ademais, dereito a esperar que o
amor que Deus Pai-Nai nos ten sexa quen de facer que a salvación que nos trae
Xesús afecte universalmente a todos. Quero dicir, temos dereito a esperar que a
salvación nos abranga a todos. Baseándonos sobre todo na bondade e misericordia
deste noso Deus paternal e maternal. Deus quere salvarnos a todos. Os teólogos
fálannos da vontade salvífica universal divina. E Deus é suficientemente
poderoso e misericordioso para acadar que a súa vontade de salvación e o seu
amor a todos non rematen en definitiva nun fracaso.
Por
estas e outras razóns, a Igrexa celebra hoxe nunha festividade conxunta e
especial, a “tódolos santos”, a todas aquelas persoas que en moi diversos
tempos, lugares ou culturas foron fieis a Deus e ás súas conciencias, aínda que
puidesen ter fallado máis dunha vez no seu intento en diversos momentos da súa
existencia. Persoas que foron tamén pecadoras, mais que recoñeceron ante si
mesmos, ante os demais e ante Deus que o foron e por iso lle pediron perdón.
Porque Deus tamén nos salva a través dos nosos pecados e dos nosos fallos. E se
nos salva dese modo, tamén temos dereito a esperar que nalgún día esteamos
tamén nós entre aqueles que sexan lembrados e celebrados por outros, trala nosa
vida, nas festividades de “Tódolos Santos” que se celebren despois de deixarmos
nós este mundo.
De
xeito significativo, Xoán fálanos hoxe no Apocalipse dunha “multitude inmensa,
que ninguén daría contado, de tódalas nacións, razas, pobos e linguas”. Algo
que semella corresponderse con esa vontade salvífica universal de Deus que se nos manifesta claramente en Xesús, o Fillo
de Deus, no que a humanidade toda
está reconciliada e “santificada”. Deus non veu salvar en Xesús a algúns, senón
a todos. Por iso temos dereito, tal como dicía, a confiar e a esperar.
A nosa fe nesta “inmensa
multitude” de “santos”, de xente “boa”, de “corazón
limpo”, “pobres, “amadores da paz”, etc., cos que grazas a Deus nos
atopamos con frecuencia na vida, baséase fundamentalmente na grandeza,
magnanimidade e bondade do Deus Pai-Nai de todos. Por iso, Xoán non dubida en
dicirnos na segunda Lectura de hoxe cousas coma estas: “Mirade que amor nos
tivo o Pai, para nos poder chamar fillos
de Deus e selo de verdade”. E
dísenos aínda: “Agora somos fillos de
Deus e aínda non se manifestou o que seremos. Sabemos que cando se manifeste
seremos semellantes a El, porque o veremos tal como é”. Deus amósase así
meirande ca canto sobre el podemos maxinar. En realidade, hai algún pai ou nai que,
se puidese, non faría a seus fillos os máis grandes, os máis felices, os máis
ditosos, os máis excelentes?
En calquera
caso, Deus quere e busca a nosa “santidade” conxuntamente coa nosa “felicidade”
por camiños que de entrada nos poden parecer contrarios a esa mesma felicidade.
Porque para Xesús a felicidade só se acada polos camiños da pobreza e da
solidariedade cos necesitados, cos que sofren, cos que non teñen ninguén que
fale a prol deles. Ese é precisamente o estraño contido da proclamación das chamadas
benaventuranzas ou felicidades, que se nos anuncian hoxe no evanxeo e que non
son senón un fiel retrato do que foi a vida mesma de Xesús. Dinos, pois, el que
serán benaventurados, é dicir, felices, os que teñen espírito de pobres, os que
sofren e choran en unión cos que están aflixidos, os que non se comportan de
maneira violenta por moito que a violencia os tente, os que se preocupan pola
realización da xustiza e loitan e traballan por ela e pola paz, aínda que por
iso sexan denunciados e perseguidos polos poderosos, os que teñen coma Xesús
corazón misericordioso e non condenador ou vingativo. É dicir, os que teñen un
corazón sinxelo e limpo coma esas augas que flúen, transparentes e cantareiras,
dunha fonte que nace no alto dunha montaña.
Todos estes acadarán
felicidade no interior de si mesmos e serán capaces de espallala ó seu arredor.
Hoxe é un bo
día para pregarlle a Deus, Pai de todos, que nos encha do espírito das benaventuranzas
e que a lembranza viva de tódolos santos e defuntos, de maneira especial dos
nosos familiares e coñecidos, sirva para que todos poidamos participar, eles e
nós, da súa graza e da súa gloria.
CREDO
ORACIÓN DOS FIEIS:
Preguémoslle a Deus Pai que, pola intercesión de tódolos
seus santos, nos sintamos movidos a imitar a súa bondade e santidade ó longo
das nosas vidas, dicindo: Escóitanos,
Pai.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Dános, Pai, a graza de participar no espírito das
benaventuranzas proclamadas polo teu fillo Xesús para así acadarmos a santidade
á que Ti nos chamas.
Todos: Escóitanos,
Pai.
- Concede, Pai, a tódolos teus fillos defuntos a graza de
resucitaren para unha vida sen termo en comuñón con Xesús, salvador e redentor
noso.
Todos: Escóitanos, Pai.
- Enche, Pai, da túa fe e esperanza a cantos
nas súas vidas sofren inxustizas e abandono para que poidan sentirse
comprendidos e axudados por persoas santas e boas.
Todos: Escóitanos, Pai.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo, noso Señor. AMÉN.
Manuel Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario