Ficha e Lectio - Domingo 30 Ordinario B
FICHA ADAPTADA DE:
LECTIO:
DOMINGO XXX T. O.
(Ano
B: 25. X. 2015)
Debe de ser moi dura e triste a experiencia de se quedar
un cego pola razón que sexa, sobre todo se un é aínda unha persoa moza. Isto
sería naturalmente máis grave en tempos antigos, como na época de Xesús, cando non
había aínda determinadas posibilidades técnicas para suavizar esta desgraza.
Que o cego curado por Xesús estaría aínda en boa idade déixao entender o propio
Marcos cando di que correu cara a Xesús, despois de que este chamase por el,
“dando brincos”.
Por outra banda, Bartimeo, “o fillo de Timeo”, que así se
chamaba, non era cego de nacemento. Cando Xesús lle pregunta que quere que lle
faga, a súa petición é esta: “Mestre, que volva ver”. Isto presupón que antes
vía, que posuía a importante e marabillosa capacidade de ver. Dos cegos de
nacemento, é dicir, dos que nunca tiveron experiencia de veren as cousas, as
cores, a luz, as persoas..., non se pode dicir estritamente que sufran por non
velas (pois nunca as viron). En cambio, os que perderon a visión despois de
gozaren da marabilla de poder ver, si que lamentan a desgraza de non estaren
agora capacitados para ver.
O cego do Evanxeo vive nas marxes, é un marxinado coma
tantos outros que existen na sociedade, tamén nas nosa sociedades modernas e
opulentas. Marcos dinos que a súa profesión era esa: ser un pobre esmoleiro que
mendigaba a carón do camiño por onde ía pasar Xesús. En canto cego, vive en
certo modo na noite, nas tebras da súa condición marxinal e necesitada.
O encontro que se vai producir desta persoa con Xesús é
neste sentido o encontro da escuridade coa luz. A ninguén lle gusta estar ás
escuras. E iso que propiamente a escuridade non é nada. Non é unha cousa, unha
entidade, por así dicilo, negra que está arredor de nós. É simplemente a falta
de luz. A luz si que é algo, algo moi complexo e fermoso que estudan os físicos
e outros científicos. Quen experimenta a luz énchese de vida, de alegría, de
liberdade. Con ela e nela pódense facer cousas. Os horizontes ábrense
espontaneamente diante de quen pode ver. Coa luz hai futuro, hai posibilidades.
Se non hai luz, nin os ollos mesmos valen para nada.
Ben
sabemos as moitas veces que nos evanxeos se nos fala de Xesús como “luz”. A
liturxia do día central do ano litúrxico cristián, a do domingo de resurrección,
está toda ela centrada no cirio pascual que aluma a todos nesa chamada noite
“ditosa”. No Evanxeo de Xoán (8, 12) Xesús di de si mesmo: “Eu son a luz do
mundo. Quen me segue non andará ás escuras, senón que terá a luz da vida”.
Lucas ponnos tamén en boca de Zacarías pensamentos de fonda raizame bíblica que
fan referencia ó Mesías como “luz”: “Visitaranos o sol que nace do alto, para
alumar ós que viven en tebras e na sombra da morte” (Lc 1, 78-79), “luz para
alumar ás nacións” (Lc 2, 32), etc. Esa luz da que todos precisamos para
orientármonos desde a nosa escuridade.
Algunha
vez vos contei algo das miñas lembranzas de tempos pasados. De cando en moitas
aldeas galegas non había aínda luz eléctrica. Por exemplo, se algún veciño da
aldea nos visitaba entre lusco e fusco e se marchaba entrada xa a noite,
despois de parolarmos xuntos á calor da lareira, o costume era coller unha acha
do lume da nosa lareira e levala na man movéndoa dun lado para outro (para non
tropezar no camiño) ata poder deixala ó final na lareira da súa casa. Sen luz non é posible ou é moi dificultoso camiñar
con seguridade.
Pois
ben, o cego do evanxeo atópase á beira do camiño. No seu encontro con Xesús,
que é ó tempo “luz” e “camiño”, o mendigo cego vai recibir dous grandes agasallos.
O que el demandaba a berros era a posibilidade de se mover con seguridade polo
camiño que tiña diante dos seus pés. El estaba sentado á beira do camiño por
onde se movía a xente, pero a carencia de visión impedíalle moverse. Xesús
vaille conceder a visión. Pero, ó tempo e máis alá das esixencias inmediatas, o
cego vai descubrir a quen é o verdadeiro “camiño”. Ese camiño que é o propio
Xesús, que de si mesmo dixera: “En son o camiño, a verdade e a vida”. Sobre o
cego dinos efectivamente Marcos que, no mesmo intre de ser curado da súa
cegueira, empezou a seguir a Xesús polo camiño. É dicir, forzando algo pola
miña parte as expresións: o cego, esfiañadas xa as tebras dos seus ollos,
“seguía polo camiño (en minúscula) o Camiño (en maiúscula)”...
Non
está aquí de máis volver lembrar aquilo do que xa nos advertía Xesús co gallo
do seu encontro cos rapaces e as súas nais noutro domingo anterior. Mentres os
apóstolos rifaban con eles para que deixasen de entremeterse alí e estorbar,
Xesús critica decididamente este comportamento dos seus discípulos. Na escena
de hoxe ocorre outro tanto. O cego é outro marxinado da sociedade, como o eran
tamén as nais e os cativos. A xente reprende o cego para que deixe de berrar. Xesús,
polo contrario, ordena que chamen por el. Xesús busca o encontro directo coa
xente. Tamén os que teñen bo olfacto político intentan, con mellor ou peor
acerto, proceder deste xeito.
Mais
aquí volve Xesús utilizar o seu peculiar estilo “divino”, do que xa falamos algo
no anterior domingo. Refírome ás finuras ou delicadezas do Deus de Xesús coa
nosa liberdade, ese don divino que nos converte en verdadeiras persoas humanas.
Antes de lle dar vista ó cego, pregúntalle Xesús algo que nos podería parecer redundante
ou innecesario: “Que queres que che faga?”. Este tipo de pregunta faime lembrar
aquilo que conta no seu libro “Un médico na aldea” un xa defunto médico e bo amigo
meu, chamado Manuel Reimóndez Portela. Refírenos el que cando o enfermo chegaba
á súa consulta, preguntáballe el, o médico don Manuel: “Bos días, e logo que
lle pasa?”. E máis dunha vez o enfermo contestaba: “Para iso veño, a que
vostede mo diga”...
Pois
ben, Xesús (como tamén o bo médico rural) quere que sexamos nós, os enfermos,
os que lle comuniquemos a el os nosos desexos e doenzas. Quere darlle espazo á
nosa liberdade, ós nosos libres desexos. Xesús trata sempre a liberdade con
delicadeza, “con pinzas” (na expresión do noso Martiño Sarmiento, segundo vos dicía
o outro día). A liberdade, a nosa liberdade é unha liberdade que non se debe
nin pode nunca forzar. Por isto indicaba tamén agudamente o mesmo Martín
Sarmiento que o verbo latino “volo” (“querer”) non ten imperativo: sobre a
vontade ou querer doutro non hai maneira de “mandar”, non podemos “imperar”
sobre ela.
Estamos,
pois, feitos todos á semellanza do Deus que nos fixo. Se el é absolutamente
libre, nós sómolo tamén por graza del. Neste xogo íntimo e fondo de liberdades
baséase toda a nosa relación con Deus e cos demais.
CREDO
ORACION DOS FIEIS
Invocamos a Deus Pai pedíndolle, coma o cego
Bartimeo a Xesús, que nos sande das nosas cegueiras para poder velo a el e os
demais con ollos sans e limpos, dicindo: Escóitanos, Pai.
TODOS. ESCÓITANOS,
PAI.
- Fai, Pai, que nos sintamos sempre atraídos pola
luz que es ti e mailo teu fillo Xesús:
TODOS. ESCÓITANOS, PAI.
- Dános, Pai, ollos limpos e amorosos para
podermos ver a realidade toda e cada unha das persoas como as ve Xesús.
TODOS.
ESCÓITANOS, PAI.
- Abre os nosos ollos, Pai, para vermos as
necesidades dos demais e dános vontade decidida para axudar a cantos precisan
de nós.
TODOS. ESCÓITANOS, PAI.
Pedímoscho, Pai, por Xesús Cristo noso Señor.
AMÉN.
Manuel
Cabada Castro
Comentarios
Publicar un comentario