Domingo Defuntos do Tpo. Ordinario B
DÍA DOS FIEIS DEFUNTOS - LECTURAS
(UNHA POSIBILIDADE)
Primeira Lectura Sab 3, 1-6
LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA
Aceptounos como
sacrificio de holocausto
As vidas dos xustos están na man de Deus:
non haberá tormento
que as toque.
As xentes insensatas coidaban que morreran
e o seu pasamento
semellaba unha desgraza,
o seu partir de entre
nós, unha desfeita,
mais eles fican en
paz.
Aínda que para o ollar humano fosen magoados,
a súa esperanza ía
preñada de inmortalidade;
corrixidos no pouco,
acadarán moito
pois foi Deus quen os
probou e atopounos dignos de si.
Depurounos como ouro no crisol,
aceptounos como
sacrificio de holocausto.
Palabra do Señor
Salmo Responsorial Sal
102, 8 e 10. 13‑14. 15‑16. 17‑18
R/. (8a): O Señor é
misericordioso e clemente.
O Señor é
misericordioso e clemente,
tardo á ira e rico en
mercés.
Non nos trata
conforme os nosos erros
nin nos paga conforme
as nosas culpas.
Canto un pai ama os
seus fillos,
así ama o Señor os
que o temen.
El sabe de que
estamos feitos,
recorda que somos
lama.
Os días do home son
coma o feo,
o seu florecer como o
da flor:
aínda non a roza o
vento, xa se foi,
e o seu sitio xa non
a volve ver.
Segunda Lectura Rm 8, 3 lb‑35. 37‑39
LECTURA DA CARTA DO APÓSTOLO SAN PAULO ÓS ROMANOS
¿Quen nos pode arredar do amor de Cristo?
Irmáns:
Se Deus está
connosco, ¿quen contra nós? Aquel que non aforrou a seu propio fillo senón que
o entregou por todos nós, ¿como non nos va¡ regalar todo xunto con El
¿Quen
acusará ós escolleitos de Deus?:
¿non é Deus o que perdoa?;
¿quen os vai condenar.....
morreu, mellor, o que resucitou, o que está á
dereita de Deus
e quen intercede por nós?
¿Quen nos pode arredar do amor de Cristo?:
¿a tribulación, a angustia, a persecución,
a fame, a nudez, o perigo, ou a espada?
Pero en todas estas cousas vencemos coa axuda daquel
que nos amou.
Porque estou seguro de que nin a morte nin a vida,
nin os anxos nin os principados,
nin o presente nin o porvir,
nin as potestades, nin a altura nin o abismo,
nin calquera outra criatura nos poderá afastar
do amor que Deus nos ten en Cristo Xesús, noso Señor.
Palabra do Señor
Versículo antes do Evanxeo Ap l4,13
Benia os mortos que
morren no Señor;
descansen das súas
fatigas;
porque as súas obras
van con eles.
Evanxeo Lc 7, 11‑17
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO LUCAS
Rapaz, falo contigo: ¡Érguete!
Naquel tempo, foi Xesús a unha vila, chamada
Naín, acompañado dos seus discípulos e outra moita xente.
Cando estaba chegando á entrada da vila,
sacaban a enterrar a un morto, fillo único da súa nai, que era viúva; ía
acompañada por moita xente da vila. ó vela, o Señor compadeceuse e díxolle:
‑ Non chores.
E achegándose, tocou o cadaleito ‑os que o levaban pararon ‑, e el mandou:
‑ Rapaz, falo contigo: ¡érguete!
0 morto incorporouse e empezou a falar; e
Xesús entregoullo á súa nai.
Todos quedaron impresionados e loaban a Deus,
dicindo:
‑ Un gran profeta xurdiu entre nós. Deus
visitou ó seu pobo.
E por toda a Xudea e a súa comarca correron
estes comentarios.
Palabra do Señor
Mais para os que o
temen,
o amor do Señor dura
por sempre,
a súa xustiza chega
ós fillos e ós netos
dos que gardan a súa
alianza,
dos que recordan os
seus mandatos e os cumpren.
UNHA MISERICORDIA
QUE VENCE A MORTE
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
POWER POINTS
CANTO
GOZOSO
ESCOITA
ACTIVA
“A esperanza ía preñada de inmortalidade”,
escoitaremos na lectura do libro da Sabedoría que logo proclamaremos. Está é a
razón de que esta mañá nos xuntemos como comunidade crente para lembrar a
tantas persoas, familiares e amigas, que nos deixaron e agora viven xa no colo
agarimoso de Deus. Por iso a nosa non é unha lembranza desesperada, senón unha
lembranza agradecida e confiada na misericordia dun Deus Pai-Nai que nos crea
por amor, un amor que nin a morte é quen de destruír.
Que este momento de
oración compartida que agora comezamos sexa para nós esperanza e alento nun
recordo agradecido e agarimoso polos nosos seres queridos que gozan xa dunha
vida plena con Deus.
CORAZÓN
MISERICORDIOSO
ü Porque a miúdo
desesperámonos diante da morte, dubidando da esperanza que Ti nos ofreces por
medio da fe, SEÑOR, ALENTA A NOSA ESPERANZA.
ü Por non ter sabido
e querido acompañar, alentar e acariñar a quen sofre por calquera manifestación
de morte, CRISTO, ALENTA A NOSA
ESPERANZA.
ü Polas veces nas que
seguimos crendo e testemuñando un Deus sádico, que se recrea na morte, en lugar
de poñer o acento na esperanza, na misericordia e na vida que nos regalas a
mans cheas, SEÑOR, ALENTA A NOSA
ESPERANZA.
OLLOS
ABERTOS E PÉS NO CHAN
Ø A primeira lectura, tomada do libro de
Sabedoría, dinos que as vidas das persoas xustas están na man de Deus. De verdade
cremos isto? De verdade estamos convencid@s de que as nosas vidas están nas
súas mans? Se cadra si que o pensamos; pero dun xeito que non é o correcto. Si,
porque moitas veces escoitamos, mesmo dicimos, frases do tipo: “Deus así o
quixo”, “foi cousa de Deus”, “que sexa o que Deus queira”.... relacionadas con
desgrazas, enfermidades, sufrimento e morte, coma se El fose un sádico que se
comprace na dor. Porén, non é esa a idea que se tenta transmitir, senón que o
que se nos quere dicir é: somos obra de Deus, dun Deus que nos crea porque nos
quere, dun Deus que nos coñece, dun Deus para quen somos importantes e que,
certamente, ten as nosas vidas nas súas mans; pero non para xogar ás cartas,
aos dados ou ao dominó con elas, senón para coidalas, acariñalas e protexelas.
Ø Por iso podemos
dicir convencid@s, sen medo nin vergoña, que o Señor é o noso Pastor e que nada
nos falta: El é Aquel que repón as nosas forzas coa oración; co Pan de vida
partido e repartido; con tantas e tantas mans amigas que, no camiño da vida,
nos axudan a erguernos de novo cando temos tropezado e caído; con tantas
ilusións compartidas coa xente que, coma nós, traballa por un mundo mellor; con
tantas manifestacións da súa bondade e do seu amor que coverten a nosa vida
nunha experiencia única chamada a testemuñar a misericordia e a tenrura deste
Deus que sempre camiña con nós.
Ø Desde esta
perspectiva entendemos, xa que logo, por que estamos aquí hoxe: non por
costume, por tradición social, para que nos vexan, porque toca visitar o
cemiterio.... Non. Estamos aquí para reafirmar a nosa fe na resurrección, nunha
nova vida chea de sentido e de presenza de Deus, unha vida pola que imos
loitando e traballando durante o noso paso polo mundo. Os nosos defuntos xa
remataron este camiño, acadaron a meta, e nós cremos que están ao lado de Deus,
porque as nosas vidas están preñadas de inmortalidade, porque, como proclamamos
no evanxeo de Xoán, temos escoitado a voz dun Deus que nos fala de
misericordia, de xustiza e sempre de vida, porque El non é Deus de mortos nin
de morte, senón de vivos e de vida plena.
FRATERNIDADE
ORANTE
Neste día no que
encomendamos aos nosos seres queridos que xa están na plenitude de Deus,
fagamos da nosa oración sacramento de vida e digamos:
QUE VIVAMOS DESDE A
ESPERANZA DA RESURRECCIÓN
·
Para que a Igrexa non faga nunca da
morte un negocio, senón momento privilexiado de testemuño da misericordia, da
xenerosidade e da esperanza que veñen de Deus, OREMOS.
QUE VIVAMOS DESDE A
ESPERANZA DA RESURRECCIÓN
·
Polos nosos familiares defuntos, que nos
legaron o que somos e temos, para que sempre saibamos valorar a súa entrega e o
seu traballo por deixarnos un futuro máis digno, OREMOS.
QUE VIVAMOS DESDE A
ESPERANZA DA RESURRECCIÓN
·
Por todas aquelas persoas das que nunca ninguén
se lembra, e nacen, camiñan e morren no anonimato e na indiferenza máis
absoluta, OREMOS.
QUE VIVAMOS DESDE A
ESPERANZA DA RESURRECCIÓN
·
Por todas as
persoas, coñecidas ou descoñecidas, que repousan nos cemiterios das nosas
parroquias, para que nunca esquezamos que Deus é Deus de vivos, non de mortos, OREMOS.
QUE VIVAMOS DESDE A
ESPERANZA DA RESURRECCIÓN
·
Por cada unha
e cada unha de nós, para que nunca sexamos indiferentes diante da dor, da
enfermidade e do sufrimento dos irmáns e das irmás, senón que co noso testemuño
abramos unha porta á confianza e á esperanza que veñen de Deus, OREMOS.
QUE VIVAMOS DESDE A
ESPERANZA DA RESURRECCIÓN
Grazas, Señor, porque a resurrección do
teu Fillo ábrenos un camiño de esperanza e plenitude. Que saibamos transmitilo
cunha vida xusta e solidaria. P.X.N.S. Amén.
MIRADA
ESPERANZADA
Só nos acariciará o amor que prodigamos.
Só nos refrescará a auga que xuntos temos
bebido.
Só nos alimentará o pan que compartimos.
Só nos cubrirá o vestido co que ao próximo
arroupamos.
Só nos descansará o cansazo do peregrino que
hospedamos.
Só nos consolará a palabra coa que
reconfortamos.
Só nos guiará a verdade que proclamamos.
Só nos sandará o consolo do enfermo que
visitamos.
Só nos librará o peso que de moitos ombreiros
quitamos.
Só nos dará paz a ofensa que perdoamos.
Só fará renacer a esperanza a mirada que ao ceo
diriximos e as mans con que abrazamos.
Só nos conducirá á VIDA, a confianza que en DEUS
depositamos.
Que a túa FE sexa grande e convencida para que,
ao final, recollas o que cres; para que a nosa herdanza cando nos vaiamos deste
mundo sexa grande.
Todo depende do que teñamos dado. Iso quedara
nos corazóns de moitos e será un legado de amor.
Así que sementa para que mañá cando DEUS
recolla, pense en ti che diga que cumpriches o teu labor.
O ceo conquístase co hoxe.
Comentarios
Publicar un comentario