Domingo 28 de Ordinario B
DOMINGO XXVIII ORDINARIO -
CICLO B
Primeira Lectura Sab 7, 7-11
LECTURA DO LIBRO DA SABEDORÍA
En nada considerei as riquezas comparándoas coa sabedoría
Roguei e foime dada a
prudencia,
supliquei e veu a min o espírito da sabedoría.
Preferina a cetros e
tronos,
en comparanza a ela, coidei ser nada a riqueza;
non se lle asemella a alfaia de máis prezo,
pois todo o ouro, ao seu lado, é
unha manchea de area,
e xunto a ela a prata é coma a lama.
Ameina por riba da
saúde e da beleza,
escollín posuíla en troques da luz,
pois o seu raiolar non ten solpor.
Con ela viñéronme
xuntos todos os bens,
polas súas mans, riquezas incontables.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
SALMO RESPONSORIAL Sal 89,
12-13. 14-15. 16-17
R/. (14): Énchenos da túa misericordia, Señor, e
brincaremos de ledicia.
Ensínanos a contar os nosos días,
para que acheguemos o corazón á sabedoría.
Volve, Señor. Por canto aínda?
Apiádate dos teus servos.
Dános de mañá a fartura da túa misericordia,
para que teñamos felicidade e ledicia toda a nosa vida.
Alégranos polos días en que nos aflixiches,
por tantos anos de coitas.
Que se vexa a túa obra nos teus servos,
e a túa gloria nos seus fillos.
Que a bondade do Señor, noso Deus, sexa connosco,
que el consolide as obras das nosas mans.
Segunda Lectura Heb 4, 12-13
LECTURA DA CARTA AOS HEBREOS
A palabra de Deus xulga pensamentos e intencións do corazón
A palabra de Deus é
viva e dinámica, máis cortante ca unha espada de dobre fío e que penetra mesmo
alí onde se diferencian a alma e o espírito, as xuntas e a medula.
Ela xulga os proxectos
e os pensamentos.
Non hai cousa que se
lle esconda, todo está nu e penetrable aos seus ollos: é a ela a quen lle temos
de dar contas.
Palabra do Señor R/. Grazas a Deus
ALELUIA Mt 5, 3
Se non se canta, pódese omitir
Aleluia, aleluia.
Ditosos os pobres no espírito
porque deles é o Reino dos Ceos.
Aleluia.
Evanxeo Mc 10, 17-30 (longa)
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Vende todo o que tes, e repárteo entre os pobres, e despois ven e
sígueme
Naquel tempo, estaba
Xesús saíndo para se pór en camiño, e chegou correndo un home, que se axeonllou
diante del e que lle preguntou:
‑ Mestre bo, que teño
que facer para acadar a vida eterna?
Xesús respondeulle:
‑ Por que me chamas
bo? Ninguén é bo fóra de Deus. Xa sabes os mandamentos: Non mates, non cometas
adulterio, non roubes, non deas falso testemuño, non defraudes, honra a teu
pai e mais a túa nai.
El replicoulle:
‑ Mestre, todas esas
cousas gardeinas desde a miña mocidade.
Xesús fitouno cunha
mirada chea de agarimo e engadiu:
‑ Aínda che falta unha
cousa: Vai, vende todo o que tes, e repárteo entre os pobres, e terás un
tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.
Pero el tornou triste
ante estas palabras e marchou moi apesarado, pois tiña moitos bens.
Xesús, mirando
arredor, díxolles aos discípulos:
‑ Que difícil lles vai
ser aos ricos entrar no Reino de Deus!
E os discípulos
ficaron moi sorprendidos por estas palabras. Pero Xesús volveu insistir:
‑ Fillos, que difícil
é entrar no Reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha
agulla, do que para un rico entrar no Reino de Deus.
Eles, aínda máis
asombrados, comentaban entre si:
‑ E quen se vai poder
salvar?
Xesús fitounos coa súa
mirada e dixo:
‑ É imposible para os
homes, pero non para Deus; porque todo é posible para Deus.
Entón comezou Pedro a
dicirlle:
‑ Mira que nós
deixámolo todo e seguímoste.
Dixo Xesús:
‑
Dígovolo de verdade: Non hai ninguén que deixe casa ou irmáns ou irmás ou nai
ou pai ou fillos ou leiras por cousa miña e por cousa do Evanxeo, que pase sen
recibir agora, neste tempo, cen veces máis en casas, irmáns, irmás, nais,
fillos e leiras, xunto con persecucións, e no mundo futuro, a vida eterna.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
Ou: 17-27 (máis breve)
LECTURA DO SANTO EVANXEO SEGUNDO MARCOS
Naquel tempo, estaba
Xesús saíndo para se pór en camiño, e chegou correndo un home, que se axeonllou
diante del e que lle preguntou:
‑ Mestre bo, que teño
que facer para acadar a vida eterna?
Xesús respondeulle:
‑ Por que me chamas
bo? Ninguén é bo fóra de Deus. Xa sabes os mandamentos: Non mates, non cometas
adulterio, non roubes, non deas falso testemuño, non defraudes, honra a teu
pai e mais a túa nai.
El replicoulle:
‑ Mestre, todas esas
cousas gardeinas desde a miña mocidade.
Xesús fitouno cunha
mirada chea de agarimo e engadiu:
‑ Aínda che falta unha
cousa: Vai, vende todo o que tes, e repárteo entre os pobres, e terás un
tesouro no ceo; e despois ven e sígueme.
Pero el tornou triste
ante estas palabras e marchou moi apesarado, pois tiña moitos bens.
Xesús, mirando
arredor, díxolles aos discípulos:
‑ Que difícil lles vai
ser aos ricos entrar no Reino de Deus!
E os discípulos
ficaron moi sorprendidos por estas palabras. Pero Xesús volveu insistir:
‑ Fillos, que difícil
é entrar no Reino de Deus! É máis doado para un camelo pasar polo ollo dunha
agulla, do que para un rico entrar no Reino de Deus.
Eles, aínda máis
asombrados, comentaban entre si:
‑ E quen se vai poder
salvar?
Xesús fitounos coa súa
mirada e dixo:
-
É
imposible para os homes, pero non para Deus; porque todo é posible para Deus.
Palabra do Señor R/. Loámoste,
Cristo
Só un corazón quente é quen de entender que a
misericordia de Deus é sabedoría de felicidade - 28º Domingo TOB
2015
TOMADO DE: http://remoldapalabra.blogspot.com.es/
RECENDOS DE SONS AGRADECIDOS
o ENTRADA: Ti es camiño e verdade
o LECTURAS: As túas palabras son espírito e vida
o OFERTORIO: Na nosa
terra
o COMUÑÓN: Déixate querer
OLLOS ABERTOS
Vivimos con cara de tristeza. Non coa de vinagre, pero
si coa de tristeza. Por que nos pasa isto se o temos todo: casa, coche,
médicos, profesores? Estamos rodeados de xente, a televisión están
permanentemente emitindo, as emisoras de radio non deixan de soar, os teléfonos
seica son intelixentes, os ordenadores persoais... por que entón ese corazón
tan reseco e esa cara marcada polas engurras da tristeza? Non será que a nosa
confianza seguimos a poñela no ter, no posuír, no gardar, no cobizar, e non no
ser: ser persoa, ser amigo/a, ser feliz, ser bo marido, boa muller, bo fillo,
bo cura...? Que mellor momento ca este, no que estamos reunidos sen présa, nun
lugar tranquilo e sen o bombardeo da sobredose de palabras, para, no silencio
da oración que agora imos comezar, preguntarnos por que tendo tan claros os
horizontes aos que nos invita Xesús, facemos o posible por darlle as costas.
CORAZÓN MISERICORDIOSO
Porque nos fai máis
felices ter moito que querer moito;
SEÑOR, PERDOA O NOSO INMOBILISMO.
Porque nos fai
máis felices ser importantes que ser servidores,
CRISTO, PERDOA O NOSO
INMOBILISMO.
Porque nos fai máis
felices ter razón que escoitar;
SEÑOR,PERDOA O NOSO INMOBILISMO.
PALABRA
ACOLLIDA E PÉS NO CHAN
· Para
moitas persoas é desesperante, motivo de envexa e de non poder vivir en paz cun
mesmo, pensar que un ten menos bens que o veciño, e fan todo o posible para
quitarlle mérito e importancia a canto outros teñen feito ou logrado co seu traballo.
Os seus corazóns están resecos, porque quedaron parados no externo, no
aparente, no que non dá a felicidade. Si. Acumular riqueza, como única e
exclusiva razón da vida, fainos persoas desconfiadas, pouco xenerosas e moi
lonxe do proxecto de amor do Deus que nos crea non para que nos dobremos diante
del, senón porque nos quere, nos recoñece iguais en dignidade e nos dá un “plus”
de igualdade que nos une coma irmáns para descubrírmonos posuidores da súa
mesma imaxe e semellanza. Somos de Deus; pero tamén somos coma Deus:
merecedores do mesmo respecto. Non somos cousas nin algo. Somos os alguén que
camiñamos desde o proxecto de Deus para o mundo. Aquí está a verdadeira
sabedoría, como acabamos de escoitar na lectura: a sabedoría que pon as cousas
ao noso dispor, e non nos pon a nós ao dispor das cousas, de tal xeito que nos
acaben escravizando.
· Por
iso a palabra de Deus o que busca e ao que nos chama é a ter corazóns quentes:
humanos, afables, amables, sensibles, con capacidade de empatía... O que hoxe
se lle chama ser persoas con intelixencia emocional. É entón esta Palabra unha
Palabra sempre en saída, en busca, en tarefa permanente para que as persoas non
nos pechemos en nós mesmos ata incomunicarnos, senón que nos abramos ao
escoitar, acompañar, compartir, agarimar. Unha Palabra que nos di que non
debemos –podemos?- ser nin limóns nin vinagre nin pomelo. Porque se nos falta a
dozura á hora de ver o mundo como casa común, a amargura acabaría por
devorarnos. Só no seguimento desta Palabra que sempre nos fala ao corazón
poderemos dicir que temos entendido o por que da misericordia de Deus para connosco,
e de nós para cos demais.
· Esta
misericordia que nos achega e iguala uns aos outros é a que guía a proposta de
Xesús. Para aquel tempo e para hoxe. O “vende todo e sígueme”, non é máis que
unha invitación a fitar a nosa mirada no que de verdade é importante: o que nos
achega, humaniza, posibilita que nos atopemos, fai posible que unamos as mans
en tarefas e proxectos comúns. Nunha palabra: que non fagamos do enfrontamento
nin da crispación metodoloxía do noso día a día. Desprenderse dun corazón cheo
de adherencias que o insensibilizan diante do que pasa no noso mundo e ao noso
redor responde á proposta que un día máis nos fai Xesús. Vender e seguir, unha
dialéctica nada doada e pouco comprensible hoxe en día. Pouco comprensible no
mundo pero tamén na Igrexa; e dentro desta, nos que deberiamos ser servidores
da gratuidade e da permanente actitude de acollida e escoita. Canto corazón
endurecido na celebración convertida en estipendio. Canto corazón endurecido no
funeral dos cartos, máis importante que na oración comunitaria compartida!
Canto corazón ennegrecido polo apego aos cartos e ás cousas, aínda que sexan no
nome de Deus! Canto engano en forma rito e consumo de tempo no templo cando á
porta está o irmán que está só, pide unha axuda ou necesita un sorriso! Nin
sequera xustificando que foi a praxe –foi, pero xa non pode seguir sendo– ou
dicindo que son sacramentais aprobados pola Igrexa, poderemos facer dela nin o
noso ministerio nin o xeito de ser cristián que testemuña os homes e mulleres
do noso tempo.
FRATERNIDADE
ORANTE
Porque Deus
non quere corazóns de pedra que só pensan nas cousas, senón corazóns de carne
que nos une e fai sensibles diante das situacións de dor e tristeza dos irmáns,
dicimos:
QUE A RIQUEZA NON NOS FAGA INSENSIBLES ANTE A INXUSTIZA
Para que a Igrexa sexa
pobre e dos pobres, OREMOS.
QUE A RIQUEZA NON NOS FAGA INSENSIBLES ANTE A INXUSTIZA
Para que a indiferenza
non marque as relacións entre os veciños das nosas comunidades parroquiais,
OREMOS.
QUE A RIQUEZA NON NOS FAGA INSENSIBLES ANTE A INXUSTIZA
Para que a nosa fe saibamos vivila desde
unha actitude de ser os ollos, as mans, os oídos e os pés de quen poida necesitarnos,
OREMOS.
QUE A RIQUEZA NON NOS FAGA INSENSIBLES ANTE A INXUSTIZA
Grazas, Señor, por volver
invitarnos a ter presentes na oración a todos sen exclusións:, amigos, veciños,
parentes, compañeiros de traballo, inmigrantes, enfermos, presos, explotados...
e a non esquecer que non é no ter, senón no saber ser: filla, nai, pai, fillo,
avó, avoa... onde está o tesouro co que nos agasallas cada día desde o
Evanxeo.
P.X.N.S. Amén.
OÍDOS
ATENTOS
O consumo, a riqueza, a abundancia,
a seguridade para o presente e para o futuro por riba de todo,
di a propaganda;
e Ti disnos:
quen dea un vaso de auga a un pequeno,
non perderá a súa recompensa.
A orde, a ausencia de conflitos,
o respecto ao sistema e ás leis por riba de todo,
dinos o noso medo;
e Ti disnos:
vin traer lume á terra
e canto desexo que arda.
Grazas pola túa novidade,
que provoca e rompe tantos principios inamovibles da nosa sociedade;
que cuestiona, clara e limpamente,
sen panos quentes,
tantas cousas da nosa vida.
Ti que es máis grande que todos os nosos pecados,
recréanos e danos un futuro novo e mellor.
Comentarios
Publicar un comentario