DOMUND 2015: 18 DE OUTUBRO "MISIONEIROS DA MISERICORDIA'

MENSAXE DO PAPA FRANCISCO 

PARA A XORNADA MUNDIAL DAS MISIÓNS (DOMUND) 

Queridos irmáns e irmás:

A Xornada Mundial das Misións 2015 ten lugar no contexto do Ano da Vida Consagrada, e recibe diso un estímulo para a oración e a reflexión. De feito, se todo bautizado está chamado a dar testemuño do Señor Xesús proclamando a fe que recibiu como un don, isto é particularmente válido para a persoa consagrada, porque entre a vida consagrada e a misión subsiste un forte vínculo. O seguimento de Xesús, que deu lugar á aparición da vida consagrada na Igrexa, responde á chamada a tomar a cruz e ir tras El, a imitar a súa dedicación ao Pai e os seus xestos de servizo e de amor, a perder a vida para atopala. E dado que toda a existencia de Cristo ten un carácter misioneiro, os homes e as mulleres que lle seguen máis de preto asumen plenamente leste mesmo carácter.

1. A dimensión misioneira, ao pertencer á natureza mesma da Igrexa, é tamén intrínseca a toda forma de vida consagrada, e non pode ser descoidada sen que deixe un baleiro que desfigure o carisma. A misión non é proselitismo ou mera estratexia; a misión é parte da "gramática" da fe, é algo imprescindible para aqueles que escoitan a voz do Espírito que rumorea "Ven" e "Vai". Quen segue a Cristo convértese necesariamente en misioneiro, e sabe que Xesús "camiña con el, fala con el, respira con el. Percibe a Xesús vivo con el no medio da tarefa misioneira" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 266).

A misión é unha paixón por Xesús, pero, ao mesmo tempo, é unha paixón polo seu pobo. Cando nos detemos ante Xesús crucificado, recoñecemos todo o seu amor que nos dignifica e nos sostén; e nese mesmo momento percibimos que ese amor, que nace do seu corazón traspasado, esténdese a todo o pobo de Deus e á humanidade enteira. Así redescubrimos que El nos quere tomar como instrumentos para chegar cada vez máis preto do seu pobo amado (cf. ibíd., 268) e de todos aqueles que o buscan con corazón sincero. No mandato de Xesús "Ide" están presentes os escenarios e os desafíos sempre novos da misión evanxelizadora da Igrexa. Nela todos están chamados a anunciar o Evanxeo a través do testemuño da vida; e de forma especial pídese aos consagrados que escoiten a voz do Espírito, que os chama a ir ás grandes periferias da misión, entre as persoas ás que aínda non chegou aínda o Evanxeo.

2. O quincuaxésimo aniversario do decreto conciliar Ad xentes convídanos a reler e meditar este documento que suscitou un forte impulso misioneiro nos Institutos de Vida Consagrada. Nas comunidades contemplativas retomou luz e elocuencia a figura de santa Tareixa do Neno Xesús, patroa das misións, como inspiradora do vínculo íntimo da vida contemplativa coa misión. Para moitas congregaciones relixiosas de vida activa o anhelo misioneiro que xurdiu do Concilio Vaticano II púxose en marcha cunha apertura extraordinaria á misión ad xentes, a miúdo acompañada pola acollida de irmáns e irmás provenientes de terras e culturas atopadas durante a evanxelización, polo que hoxe en día se pode falar dunha interculturalidade xeneralizada na vida consagrada. Precisamente por esta razón, é urxente volver propor o ideal da misión no seu centro: Xesucristo, e na súa esixencia: a doazón total de si mesmo á proclamación do Evanxeo. Non pode haber ningunha concesión sobre isto: quen, pola graza de Deus, recibe a misión, está chamado a vivir a misión. Para estas persoas, o anuncio de Cristo, nas diversas periferias do mundo, convértese na maneira de vivir o seguimento del e recompensa os moitos esforzos e privacións. Calquera tendencia a desviarse desta vocación, aínda que sexa acompañada por nobres motivos relacionados coas moitas necesidades pastorais, eclesiais ou humanitarias, non está en consonancia co chamamento persoal do Señor ao servizo do Evanxeo. Nos Institutos misioneiros os formadores están chamados tanto a indicar clara e honestamente esta perspectiva de vida e de acción, como a actuar con autoridade no discernimiento das vocacións misioneiras auténticas. Diríxome especialmente aos mozos, que seguen sendo capaces de dar testemuños valentes e de realizar fazañas xenerosas ás veces contra corrente: non deixedes que vos rouben o soño dunha misión auténtica, dun seguimento de Xesús que implique a doazón total de si mesmo. No segredo da vosa conciencia, preguntádevos cal é a razón pola que elixistes a vida relixiosa misioneira e medide a disposición a aceptala polo que é: un don de amor ao servizo do anuncio do Evanxeo, lembrando que, antes de ser unha necesidade para aqueles que non o coñecen, o anuncio do Evanxeo é unha necesidade para os que aman ao Mestre.

3. Hoxe, a misión enfróntase ao reto de respectar a necesidade de todos os pobos de partir das súas propias raíces e de salvagardar os valores das respectivas culturas. Trátase de coñecer e respectar outras tradicións e sistemas filosóficos, e recoñecer a cada pobo e cultura o dereito de facerse axudar pola súa propia tradición na intelixencia do misterio de Deus e na acollida do Evanxeo de Xesús, que é luz para as culturas e forza transformadora das mesmas. Dentro desta complexa dinámica, preguntámonos: Quen son os destinatarios privilexiados do anuncio evanxélico?. A resposta é clara e atopámola no mesmo Evanxeo: os pobres, os pequenos, os enfermos, aqueles que a miúdo son desprezados e esquecidos, aqueles que non teñen como pagarche (cf. Lc 14,13-14). A evanxelización, dirixida preferentemente a eles, é signo do Reino que Xesús veu a traer: "Existe un vínculo inseparable entre a nosa fe e os pobres. Nunca os deixemos sós" (Exhort. ap. Evangelii gaudium, 48). Isto debe estar claro especialmente para as persoas que abrazan a vida consagrada misioneira: co voto de pobreza escóllese seguir a Cristo nesta preferencia súa, non ideológicamente, senón como el, identificándose cos pobres, vivindo como eles na precariedade da vida cotiá e na renuncia de todo poder, para converterse en irmáns e irmás dos últimos, levándolles o testemuño da alegría do Evanxeo e a expresión da caridade de Deus.

4. Para vivir o testemuño cristián e os signos do amor do Pai entre os pequenos e os pobres, as persoas consagradas están chamadas a promover, no servizo da misión, a presenza dos fieis laicos. Xa o Concilio Ecuménico Vaticano II afirmaba: "Os laicos cooperan á obra de evanxelización da Igrexa e participan da súa misión salvífica á vez como testemuñas e como instrumentos vivos" (Ad xentes, 41). É necesario que os misioneiros consagrados se abran cada vez con maior valentía a aqueles que están dispostos a colaborar con eles, aínda que sexa por un tempo limitado, para unha experiencia sobre o terreo. Son irmáns e irmás que queren compartir a vocación misioneira inherente ao Bautismo. As casas e as estruturas das misións son lugares naturais para a súa acollida e o seu apoio humano, espiritual e apostólico.

Xornada Mundial das Misións - Domund 2015

As Institucións e Obras misioneiras da Igrexa están totalmente ao servizo dos que non coñecen o Evanxeo de Xesús. Para lograr eficazmente este obxectivo, estas necesitan os carismas e o compromiso misioneiro dos consagrados, pero tamén, os consagrados, necesitan unha estrutura de servizo, expresión da preocupación do Bispo de Roma para asegurar a koinonía, de forma que a colaboración e a sinerxía sexan unha parte integral do testemuño misioneiro. Xesús puxo a unidade dos discípulos, como condición para que o mundo crea (cf. Xn 17,21). Esta converxencia non equivale a unha submisión xurídico-organizativa a organizacións institucionais, ou a unha mortificación da fantasía do Espírito que suscita a diversidade, senón que significa dar máis eficacia á mensaxe do Evanxeo e promover aquela unidade de propósito que é tamén froito do Espírito.

A obra misioneira do Sucesor de Pedro ten un horizonte apostólico universal. Por iso tamén necesita dos múltiples carismas da vida consagrada, para abordar o vasto horizonte da evangelización e para poder garantir unha adecuada presenza nas fronteiras e territorios alcanzados.

6. Queridos irmáns e irmás, a paixón do misioneiro é o Evanxeo. San Paulo podía afirmar: "Ai de min se non anuncio o Evanxeo!" (1 Cor 9,16). O Evanxeo é fonte de alegría, de liberación e de salvación para todos os homes. A Igrexa é consciente deste don; por tanto, non se cansa de proclamar sen cesar a todos "o que existía desde o principio, o que ouvimos, o que vimos cos nosos propios ollos" (1 Xn 1,1). A misión dos servidores da Palabra -bispos, sacerdotes, relixiosos e laicos- é a de pór a todos, sen excepción, nunha relación persoal con Cristo. No inmenso campo da acción misioneira da Igrexa, todo bautizado está chamado a vivir o mellor posible o seu compromiso, segundo a súa situación persoal. Unha resposta xenerosa a esta vocación universal pódena ofrecer os consagrados e as consagradas, a través dunha intensa vida de oración e de unión co Señor e co seu sacrificio redentor.

Mentres encomendo a María, Nai da Igrexa e modelo misioneiro, a todos aqueles que, ad xentes ou no seu propio territorio, en todos os estados de vida cooperan ao anuncio do Evanxeo, envíovos de todo corazón a miña bendición apostólica.

Francisco

Vaticano, 24 de maio de 2015,

Solemnidade de Pentecostés

ORACIÓN COMO UNHA BENDICIÓN  

Joseph Nguyen Công Doan, S.J.

ORACIÓN COMO UNHA BENDICIÓN

Joseph Nguyen Công Doan, S.J.

Señor, dispón de min segundo a túa vontade!

Fai que sexa pés e mans para os tolleitos e os mancos,

ollos para os cegos, oídos para os xordos,

boca e lingua para os mudos,

voz para as vítimas da inxustiza.

Señor, envíame aos arrozais!

Fai que leve alimento aos que teñen fame,

auga aos que teñen sede, medicamento aos enfermos,

vestido aos espidos, abrigo aos que tremen de frío.

Señor, envíame aos camiños desertos!

Fai que sexa unha lámpada que ilumine

os pasos dos perdidos na escuridade, lume na noite,

lume que quente aos que entumece o frío.

Fai que sexa testemuña da compaixón

para aqueles que camiñan na súa soidade.

Fai que devolva a súa dignidade aos oprimidos,

fai que dea a liberdade aos abatidos.

Señor, envíame aos lugares máis remotos!

Fai que leve a paz aos que viven en discordia,

a serenidade aos que viven na angustia,

o consolo aos que sofren, a felicidade aos aflixidos,

a sorte aos privados dela.

Señor, faime como unha boa sorte!

Que dea felicidade a todos os desposuídos

que atope no meu camiño.

Fai que ningún medo me deteña,

que avance polo océano da vida cun corazón de volcán

e doces mans como as dunha nai.

Señor, convérteme nun instrumento dispoñible para todo!

Que a todos leve a paz e a alegría da felicidade.

A miña sorte póñoa nas túas mans.

Ti que es Deus, Amor e Sentido da vida,

dáme a plenitude da túa esperanza para que en ti

e só en ti atope a miña felicidade.