Fichas S. Pedro e S.Paulo + Domingo 13 ordinario C

Lectio divina 

TOMADA DE : http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_070701.pdf

Domingo 13 Ordinario C

Cada vez que nos paramos a mirar nosa propia vida desde a perspectiva e os ollos de Xesús pode sucedernos algo moi peculiar: canto máis cristián se sente un, máis lle dá a impresión de estar a ser mediocre, de estar a lle dar ao Señor sóbralas da nosa vida cando, en realidade, El estánolo pedindo todo.

A súa Palabra é unha Palabra directa, sen molestias, que non admite escusas. E nós vémonos moitas veces e buscamos unha escusa convincente, “xa che seguirei mañá…”

Hoxe é unha desas ocasións en que a Palabra de Deus pídenos unha resposta, e, como sempre, ponnos diante dun Xesús que nos pide unha resposta radical.

Tres son as situacións que nos presenta o Evanxeo:

- A mansedumbre

Se soubesemos o destino que nos depara, moitas veces ó procurar facer o ben, quizais nos botariamos atrás antes de empezar a camiñar ese carreiro. Por querer ser bos, moitas  veces vannos a tratar de parvos, de inxenuos, de crernos os mellores,... mesmo, máis aínda, algúns quererán aproveitarse de nós e sacar para o seu proveito. Xesús sabía o que lle esperaba ao final daquel camiño que emprendía cara a Xerusalén, pero non decidiu camiñar en sentido distinto. A radicalidade de Xesús consiste en aceptar os inconvenientes sen renunciar á dificultade que expoñen. E por iso rifa aos seus discípulos cando queren facer uso dunha certa violencia contra os que non lles ofreceron un sitio para descansar. Xesús elixiu o camiño da non violencia, da aceptación de todo o que poida ocorrerlle por ser fiel á verdade e non calar as súas denuncias proféticas; ser radical significa non desviarse deste camiño.

- Non ter nada

Nin un sitio onde reclinar a cabeza. Renunciar a todo. Ter como único valor indispensable o que El gardaba no centro do seu corazón: o Amor ao Pai. Non se cansou de dicir que hai un Camiño para ser feliz; seguir ese camiño implica deixalo todo, levar pouca carga -como o que peregrina-. Para Xesús non basta con dicir “quero seguirche”; as palabras lévalas o vento. El espera algo máis, quere xestos, quere que cheguemos a descubrir o único que vale a pena, que deixemos todas as cargas en casa e levemos o indispensable para o camiño: un corazón cheo de Deus. Iso é ser radical.

- Camiñar con decisión

Non serve o que ao menor obstáculo volve mirar cara atrás. Non serve o que ante as dificultades queda no queixume de calquera tempo pasado foi mellor. Non serve o que sempre atopa cousas mellores que facer que seguir camiñado, nin o que entende que todo o demais é máis importante. Xesús nunca anulará a liberdade do que queira seguirlle. O camiño que propón Xesús necesita dar pasos cara adiante, non estar permanentemente volvendo sobre os propios pasos. Iso é ser radical ao estilo de Xesús.