Fichas Domingo 11 de Ordinario - C

Tomado de :
 http://elrincondelasmelli.blogspot.com.es/2013/06/11-domingo-durante-el-ano-ciclo-c.html

GUÍA DA LECTIO

http://xanostesaqui.blogspot.com.es/2012/06/lectio-para-colorear.html

PARA ACHEGARTE AO TEXTO 
(INTRODUCIÓN DA LECTIO DIVINA)

TOMADO DE : http://www.salesianos.edu/sites/default/files/LectioDivina_070617.pdf

Unha das características do evanxeo de Lucas, que seguimos este ano os domingos, é a presentación de Cristo como Salvador en todas as súas dimensións, corporais e espirituais. E tamén a énfase que pon na súa misericordia e perdón, como signo do amor do Pai (basta lembrar a Zaqueo, ou ao fillo pródigo, ou ao publicano que ora no Templo).

A protagonista do evanxeo é xunto a Xesús, unha muller. Unha muller pecadora. O evanxeo non nos facilita o seu nome, permanece no anonimato, aínda que sinalada co dedo por algún que se cría xusto e con dereito a xulgar aos demais. O cadro luminoso do perdón e do amor de Deus (de Cristo) queda ensombrecido no evanxeo pola intransigencia duns fariseos que se cren xustos e que se escandalizan de que Cristo perdoe á muller (como o irmán maior que se enfada porque o pai perdoou ao irmán pródigo). Deus perdoa. Nós, non. Sábenos mal que os fallos alleos queden sen castigo. Temos gran capacidade de xulgar. E moi pouca de perdoar.

O evanxelista convídanos a identificarnos con esta muller: o arrepentimento, o amor e o perdón son realidades que deben camiñar xuntas. "Os seus moitos pecados están perdoados, porque ten moito amor". Estas palabras de Xesús enchen de confianza e sinalan o camiño do amor como o camiño de salvación, aínda que non todos conciben que o amor sexa a palabra definitiva. No noso mundo hai moitas persoas que se afastan da fe porque non acaban de descubrir que o Deus de Xesús é o Deus do amor e da Vida. Non é un Deus afastado, ameazador,esixente que fai máis incómoda a vida e máis pesada a existencia; non é un Deus vixiante, que impón obrigacións duras e difíciles e ameaza con castigos escuros e inexplicables.

Deus non foi nin é para moitos «Boa Noticia». A relixión non foi graza, liberación, alivio, forza e alegría para vivir. E con todo, se hai algo esencial no cristianismo é a fe nun Deus que quere unicamente o ben, a felicidade do home. En Xesús revelóusenos que Deus non é destrutor da vida e a felicidade, senón Amor á vida e Amor ao home. Xesús está sempre ao lado do home fronte ao mal que oprime, desintegra e deshumaniza. Por isto, está sempre ao lado do perdón.

E por iso tamén o crente que «entendeu» a Xesús, non se desespera ante a súa propia fraxilidade e pequeñez. Tampouco nega a súa culpa para botarlla comodamente aos outros. Sabe asumir a súa propia responsabilidade e confesar o seu pecado e o seu mal, porque se sabe perdoado.

É un agasallo poder escoitar no fondo máis íntimo da propia conciencia as mesmas palabras que Xesús dirixiu á muller pecadora: «A túa fe salvoute. Vai en paz». A experiencia do perdón, ela soa sería capaz de manter a esperanza no mundo.